×

Concert

24 juni 2014

Best Kept Secret 2014 dag 3: The Notwist in topvorm

Geschreven door: Pieter Visscher

Het is schitterend weer; zonnig en een aangename temperatuur, wanneer Childhood (foto Andries Makkinga) dag drie van Beste Kept Secret 2014 aftrapt. Het Londense vijftal zegt geïnspireerd te zijn geraakt door The Beatles. Muzikaal merk je daar niets van. Ze hebben in zanger Ben Romans Hopcraft, met zijn opvallende Fellaini-coupe, niet alleen een perfecte blikvanger, hij heeft een charmante stem, die de fraaie psychedelische rockliedjes de nodige grandeur verschaft. Van Childhood gaan we meer horen.

Childhood- zondag

Het is ondertussen opnieuw keigrappig om te zien dat de Belgen, waarvan het sterft op het terrein, vrijwel allemaal hun voorliefde voor de Rode Duivels tonen. Hetzij in een shirt van de Duivels, hetzij geschminkt, of, en daar hebben we ‘m weer, met Fellaini-pruik op het hoofd. Ze zijn er weer eens bij en dat is prima.

Na Childhood is het de beurt aan de in Australië geboren en in de Verenigde Staten opgegroeide singer-songwriter RY X. Merkwaardige naam eigenlijk. Dat geeft niks wanneer je constateert dat-ie voor de eerste kippenvelmomenten van de dag zorgt. Jeff Buckley is een inspiratiebron. Hij was een betere songwriter dan RY X, die die mindere kwaliteit wel weet te compenseren met zijn stem, die dicht bij Jónsi en Ásgeir in de buurt blijft. RY X heeft een elektrische gitaar om zijn nek hangen en een toetsenist meegenomen, die de tweede stem verzorgt. Ze zijn overweldigd door de toegewijde tent, die maar blijft juichen en applaudisseren. Onvergetelijke middag voor het duo, dat een paar hypnotiserend fraaie liedjes in het repertoire heeft, waaronder de prachtsingle Berlin. Pinkt Ry Cuming (echte naam) nou een traantje weg bij het verlaten van het podium?

Dat gebeurt noch op het podium, noch in de tent, tijdens het optreden van het Zweedse Truckfighters. Volgens Josh Homme van Queens Of The Stone Age gaat het om de beste band ter wereld. Dat is lief van Josh. Hij bedoelt mogelijk dat het de sympathiekste stonerrockcollega’s zijn die hij kent in het rockcircuit. Drummer Axel Larsson lijkt zijn jongere broertje te zijn. Toch sterk, die uiterlijke gelijkenis. Zelfde kapper ook. Het is waarschijnlijk de vrij hilarische podiumpresentatie, waarin de meer dan hyperactieve gitarist Niklas Källgren een hoofdrol vertolkt, die Homme aanspreekt. Källgren, met zijn gespierde, ontblote bovenlijf, het oude kapsel van Bruce Dickinson en de springerigheid van Angus Young werken om de haverklap op de lachspieren. Opvallendst nochtans: op de mannen is niet één tatoeage te bespeuren. Je schrikt er bijna van.

Ook niet onder de plakplaatjes zit George Ezra, de singer-songwriter uit Engeland. De poppy, countryachtige liedjes van de jongeling worden vooral gewaardeerd door de bakvissen voor aan het podium. Ze wachten met smart op de grote hit, waarvan ze weten dat die gaat komen: Budapest. Dan gaat het ook heel even los en wordt er volop geswingd.

Interessanter is de psychedelische indierock van het uit Montreal afkomstige Elephant Stone, dat geregeld aan R.E.M. doet denken. Zanger Rishi Dhirs wat theatrale voorkomen heeft bovendien wel wat weg van dat van Michael Stype. Setting Sun blijft een ijzersterk hippieliedje.

Aan de inwendige hiphopmens wordt op Best Kept Secret ook gedacht. In de persoon van Oddisee, de Amerikaan met skills waarvan een hoop rappers nog een hoop kunnen leren. Hij is beïnvloed door Rakim en A Tribe Called Quest en dat hoor je wel een beetje terug. Hij heeft het onder andere over nigga’s. ’t Lijkt inmiddels een geuzennaam geworden te zijn. Gelukkig maar.

The Horrors brengen hun diep in de jaren 80 gewortelde indiepop ten gehore. Ze weten daarnaast behoorlijk te rocken. Uitgesponnen nummers, die geregeld een voorliefde voor The Cure verraden, terwijl ook Gary Numan griezelig vaak in de buurt is.

Op het zonovergoten hoofdpodium is het de beurt aan het zeskoppige gezelschap Angus And Julia Stone, dat het publiek zich niet alleen laat laven aan het heerlijke zonnetje.  Het is vooral Julia die de show steelt. Komt door haar licht hese, wat wulpse stem. Hoewel je de intimiteit van een tent bij dit soort acts misschien een beetje mist, gaan de countryfolkrockliedjes erin als nieuwe haring.

Muzikaal zijn Angus And Julia Stone ver verwijderd van The Notwist, de Duitsers die al een kwarteeuw indietronica op plaat zetten waarbinnen gitaar en percussie bijna net zo’n belangrijke rol spelen als het elektronische gedeelte. The Notwist is de avontuurlijkste act van de dag.

Het grootste feestje wordt veroorzaakt door Belle & Sebastian, dat het zand voor het hoofdpodium behoorlijk op laat waaien. Vooral tijdens een nummer als Funny Little Frog. Als The Boy With The Arab Strap wordt ingezet mag publiek op het podium vrolijk meedansen. Prima opwarmer voor afsluiter Elbow, die de massa in no time weet in te pakken. Het is inmiddels donker en dat komt de show van Guy Garvey en zijn kornuiten ten goede. De mooie popliedjes van de band uit Manchester worden door velen uit volle borst meegezongen. Slimme slotact van een festival dat zich na twee edities al definitief op de kaart heeft gezet. Razendknap.