×

Concert

02 januari 2014

Automatic Sam heer en meester in Gigant

Geschreven door: Natalie Polman

Het knarst, kraakt, duwt, trekt, vibreert en infiltreert: de klanken die Automatic Sam produceert dringen door tot in de diepste krochten van je ziel. Doet het niks met je, dan ben je of doof of heb je geen gevoel. Dit rockkwartet (het laatste wapenfeit heet toepasselijk Sonic Whip en werd in een stormachtig tempo – vijf dagen – opgenomen) sluit de verder behoorlijk tamme decemberavond in Apeldoorn in stijl af en dat is meer dan terecht.

De zaal van de Apeldoornse Gigant is nog nauwelijks gevuld en dat is wellicht te wijten aan de kerstvakantie. De kerstdagen zitten er net op en we zitten een paar dagen voor het nieuwe jaar. Voor iedereen die niet bij opa en oma logeert of van besneeuwde bergen afsjeest, is deze rockavond the place to be. Behalve Automatic Sam staan er nog twee bands van eigen bodem op het podium: Tim Vantol en Soul Sister Dance Revolution.

Tim Vantol is de man die het grote publiek moet gaan trekken vanavond. De punktroubadour bracht dit jaar zijn tweede album getiteld If We Go Down, We Go Together uit en brengt vanavond een hele band mee die hem begeleid op zijn liedjes, die geschikt zijn voor liefhebbers van folkpunkacts als Frank Turner en The Gaslight Anthem. Hoewel de concertposter en aankondigingen op Facebook doen vermoeden dat Vantol hoofdact is, opent hij vanavond. Dit doet hij heel prima. Het is jammer dat het zo rustig is, want aan de kwaliteiten van de akoestische rocker en zijn band kan het niet liggen. Vooral de afsluitende titelsong mag een hit genoemd worden. Jammer dat velen blijkbaar iets beter te doen hadden, een volle zaal had zoveel mooier gestaan.

De Haagse jongens van Soul Sister Dance Revolution volgen Vantol op met een optreden dat helaas niet heel erg overtuigt. Op de band zelf valt weinig af te dingen, die speelt technisch heel aardig. Het zijn de liedjes en hoe die worden overgebracht, of beter gezegd, niet worden overgebracht. Het pop/rockrepertoire afkomstig van debuutalbum Playground Kids en een nog niet verschenen opvolger klinkt niet echt, niet eigen, niet puur. De 3FM Megahit die de band scoorde met single Hold The Line helpt dan ook niets. Soul Sister Dance Revolution is nauwelijks dansbaar en schuurt nergens, dus van een revolutie is in de verste verte geen sprake. Dat het keyboard van dondersteen Camiel Meiresonne uitvalt is dus niet de grootste ramp, het ergste is het gemis aan Soul. Toch weet deze band aardig wat volk te trekken en zo zie je maar dat veel mensen weglopen met makkelijke hap slik weg muziek.

Hoe anders is de overstuurde bak lawaai die Automatic Sam over je heen stort. Lekker lawaai, want het is wél echt, wél puur en zeker weten eigen. De gemeen smerige psychedelische bluespunkrocktrip van de vier jongemannen is zo smakelijk en hypnotiserend, dat het toch al niet bijster lange optreden voorbijraast als je wintersportgekke oom op ski’s. De muziek komt je trommelvliezen binnen als de versgebakken appeltaart van je oma je mond binnenkomt (daarom was het ook niet erg voor de aanwezigen dat ze niet bij opa en oma logeerden). Na al dat lekkers (we noemen titelsong Sonic Whip, beuker Keep On Shaking, de aanstekelijke Sweet Machine of de verslavende Set It Right, maar dat zijn slechts voorbeelden) nemen de bazen van vanavond afscheid.

De jongens van Automatic Sam maken de muziek die ze willen maken zonder er rekening mee te houden of het wel op de radio kan of hitpotentie heeft. Kortom: zonder concessies. Voor de show had Written In Music een interview met de heren over die vrijheid, muzikale voorkeuren en de plannen voor 2014. Lees het interview hier.