Het is kwart over negen en schemerig als Ásgeir en band hun opwachting maken. De regen is inmiddels over het Amsterdamse Bos getrokken en de sfeer in het openluchttheater is weer bijna zomers te noemen. De voorprogramma’s Anna Rune en Byron Bay hebben de sfeer erin gehouden en als de band – op Ásgeir na allen in het zwart – het podium betreedt is iedereen op de volle tribune vol verwachting. Hoewel de IJslander nog maar één volledig album op zijn naam heeft staan staat hij in hoog aanzien.

De band opent met Head In The Snow en de flegmatieke Ásgeir pakt iedereen direct in, met zijn zuivere, sterke en ontroerende zang. Op Higher wordt hij vocaal bijgestaan door zijn gitarist. Het resultaat is bijzonder mooi. Tijdens Frost, een bonusnummer van de Deluxe Edition van zijn album In The Silence, geeft de zachte verlichting op de bomen een betoverend effect. Ásgeir zingt de song in het IJslands, hetgeen voor een bijzondere atmosfeer zorgt.

De combinatie van knisperende beats en effecten, (akoestische) gitaren, keyboard en elektrische piano vormt een spannend muzikaal decor voor Ásgeirs overtuigende voordracht. Soms is de elektronica scherp en prominent en is de sfeer bij techno-achtig, op andere momenten, bijvoorbeeld als er driestemmig, met drie gitaren wordt gezongen, brengen de IJslanders bijna hemelse folk.

Bij Heart-Shaped Box, de uitstekende en gedurfde Nirvana-cover, wordt het donker en begint het te regenen. De sfeer wordt er niet minder om en de band oogst luid applaus. Het licht experimentele Going Home mag zich onder de hoogtepunten van de avond scharen. Het is niet de enige keer dat Ásgeir de gitaar met gemak verruilt voor het klavier. De warme akoestische gitaarklanken van het ‘poppy’ King And Cross zijn hierna ook bijzonder welkom.

De regen valt intussen stevig neer op het massaal in poncho’s gehulde publiek en de crew op het podium probeert alles zoveel mogelijk droog te houden. Tijdens Torrent is het echt een strijd tegen de elementen maar Ásgeir en band gaan onverstoorbaar verder, zonder dat de regen ook maar enig effect heeft op de kwaliteit van hun performance. Na ruim een uur verlaat de band het podium. Het weer nodigt niet uit tot een paar toegiften maar Ásgeir komt nog één keer terug om solo, in het IJslands, zijn zoveelste loepzuivere voordracht te laten horen, gadegeslagen door een nog steeds geboeide menigte op de tribune en zijn eigen band aan de zijkant van het podium. Het is het slot van een even zomerse als herfstachtige avond vol bijzondere muziek en vooral indrukwekkende zang.