Donkere wolken verschijnen langzaam aan de horizon. Arcade Fire-frontman Win Butler ziet ze niet aankomen. Over de heuvels trekken ze vervaarlijk richting het Pinkpop-terrein en ze vallen hem en zijn band in de rug aan. ‘Waarschuwing, kans op zeer zware regen’, knippert het aan de zijkanten van het podium. Moeder natuur trekt een inktzwarte deken over de een half uur daarvoor nog strakblauwe lucht en tijdens Neighborhood 1 (Tunnels) vallen er wat druppels. “Don’t worry, it’s not gonna start raining until we’re done playing”, grapt Butler. “It’s in our rider.”

Hij ziet ook wel dat het te laat is als plots de duisternis over het podium heen komt rollen. Als het orkest dat tijdens de ondergang van de Titanic gewoon doorspeelt, speelt Arcade Fire ook stug door. Terwijl boven Landgraaf het Armageddon lijkt los te barsten en de bliksemschichten vervaarlijk langs de hemel schieten, versmelten band, publiek, de weergoden en de snippers uit een vers afgeschoten confettikanon tot een geheel. Waar bij festivals na drie dagen de vermoeidheid veelal toeslaat en dit een knallende apotheose in de weg zit, zet het noodweer in een spervuur aan donderklappen iedereen weer op scherp en dat maakt dat de finale intens wordt beleefd.

Pinkpop 2014 had natuurlijk dé Pinkpop van de Rolling Stones moeten worden. Feit is wel dat op Pinkstermaandag op het Pinkpopterrein vrijwel niemand het meer over Mick Jagger en de zijnen heeft en vooral naar andere acts wordt uitgekeken en wordt gelanterfant in de zon. Jett Rebel trapt veelbelovend af, met een rommelige maar charismatische set, waarbinnen een gastrol is weggelegd voor funklegende Larry Graham. Het trapt een dag af waarbinnen een strikte tweedeling tussen de twee hoofdpodia is geconstrueerd. Metalbands op de ‘main stage’ als opmaat voor afsluiter Metallica. Een meer alternatieve benadering voor het 3FM stage, waar Arcade Fire afsluit. De twee andere podia kennen een eclectische programmering en lijken voor de (soms overheerlijke) kliekjes. Het is een begrijpelijke keus, maar eentje die niet altijd even lekker uitpakt.

Zeker als rond een uur of half vier publiekslieveling Stromae aantreedt op de 3FM stage, valt op dat hier een grove inschattingsfout is gemaakt. Rob Zombie buldert, scheldt en beledigt (hij noemt een tamelijk gezette fan in het publiek een wandelende hartaanval) zich vanaf het hoofdpodium tegenover een steeds leger wordend veld een hoedje, terwijl zeker tweederde van de 60.000 bezoekers zich naar achteren verplaats om daar de triomftocht van het Belgische fenomeen Stromae te aanschouwen. Daar is de ruimte niet op berekend en hierdoor ontstaat de bizarre situatie dat er uit volle borst wordt meegezongen en naar hartenlust gedanst op hits als Papaoutai, Tous Les Mêmes en Alors On Danse, door mensen die met geen mogelijkheid een glimp van het optreden op kunnen vangen omdat het om een hoek plaatsvindt. Dat zelfs zij die niets zien het optreden als een hoogtepunt beschouwen, zegt iets over de kracht die er vanuit gaat.

Een andere inschattingsfout betreft de tamelijk gezichtsloze Jake Bugg op dat zelfde podium, maar dan omgekeerd. Het blijkt veel te groot voor de schuchtere Brit, die een technisch degelijke, muzikaal lekkere, maar wat betreft performance dodelijk saaie set neerzet, waar zelfs de liefhebbers de aandacht niet bij vast kunnen houden. Hoe het bespelen van een festivalweide wel moet, bewijst Avenged Sevenfold vervolgens op het hoofdpodium. Je hoeft niet van het dikke hout waarvan ze planken zagen te houden, om toch een aangenaam uurtje te hebben met een show vol vaart, vuurwerk en humor. “When we played here a few years ago they put us on the smaller stage over there and we got to play one and a half hours for y’all”, wijst frontman M. Shadows. “This year they promote us to the main stage and they only give us an hour. So I better stop talking and play some more songs fast!”

Tijdens Avenged Sevenfold is er letterlijk en figuurlijk nog geen vuiltje aan de lucht en eerder die dag bezwoer Pinkpop-opperbaas Jan Smeets nog dat er toch écht geen noodweer zou komen en dat ongeruste ouders moesten stoppen met bellen of hun kinderen in gevaar waren. Dat vervolgens de boel nog geen half uur na hun set is omgedraaid en de regen en donder striemend over het veld slaan, terwijl enerzijds Arcade Fire en hun dappere publiek bulderend door Wake Up heen schreeuwen en anderzijds een grote groep al klaar staat voor het afsluitende Metallica is bijna surrealistisch te noemen. Maar als er een vlag van de grote roze tent af beukt en er vanaf het podium wordt opgeroepen om op het veld, gehurkt het noodweer af te wachten, wordt het toch serieus.

Het is Eric Corton die met kordate taal de 60.000 koppige menigte rustig houdt door continue aanwijzingen en updates te geven. Hierdoor blijft paniek uit en houdt de organisatie op knappe wijze alle regie in handen tot de boel is overgetrokken en Metallica anderhalf uur te laat aan hun headlinerset mag beginnen. De metalband is creatief gezien natuurlijk al vele jaren volledig uitgespeeld. Maar verdorie, wat een vuur, wat een passie, wat een lol en wat een energie gooien de mannen het optreden in. Dat door de elektrische storm hun (pyro)techniek maar op halve kracht werkt, maakt dat de nadruk ligt op hun oeuvre en de door de fans samengestelde setlist. De ontlading bij de massa na het noodweer zorgt voor de extra laag en maakt dat de afsluitende dag van Pinkpop 2014 er eentje is waar nog lang over nagepraat gaat worden.

[foto’s: Esther Schulting]