Anathema sluit tournee af in stijl
Anathema heeft iets met Nederland. Bassist Jamie Cavanagh woont al meer dan tien jaar in Nederland en in de afgelopen jaren was de progressieve rockband regelmatig live te zien en horen in uiteenlopende zalen, zo ook gisterenavond. De Ronda-zaal van Tivoli vormde het laatste podium voor hun Europese tournee en de zaal stond vol.
De band begon hun set zeer sterk met prachtige uitvoeringen van het recentste album Distant Sattelites waarop ze een voorzichtige stap richting de elektronische muziek zetten. Ook later op de avond was er voldoende aandacht voor dit album dat goede kritieken kreeg. Zo kregen we o.a. interessante versies van Ariel en het naar henzelf vernoemde nummer Anathema voorgeschoteld.
Het constant sterke en gebalanceerde spel werd echter niet de gehele avond vastgehouden. Het leek erop dat de nieuwe nummers er, zelfs na het veelvuldig touren, nog niet helemaal lekker inzaten. De uitwerking kwam hier en daar rommelig, niet vloeiend over en af en toe was er zelfs wat valse zang te bespeuren. Misschien was het toerneemoeheid of juist de uitgelatenheid van een band die de stal ruikt. Het deed gelukkig geen afbreuk aan de sfeer en emotie die in de muziek werd gelegd.
Opvallend blijft het verschil tussen de twee drummers van Anathema. Oudgediende John Douglas, broer van zangeres Lee, ia altijd de vaste drummer van de band geweest. Sinds 2012 is hij echter ‘vervangen’ door Daniel Cardoso, al ziet de band de Portugees eerder als een ‘aanvulling’ waarmee Douglas op het podium eveneens de keyboardpartijen en percussie-toevoegingen afwisselt.
Waar John Douglas op prachtige wijze gevoel in zijn spel weet te leggen, is Cardoso meer een klinische drummer. Cardoso is echter zeer dynamisch en technisch ontzettend goed onderlegd. Wat dat betreft laat hij Douglas ver achter zich, zo bleek ook maar weer bij de afsluiter van de avond, Fragile Dreams: een geweldig en populair nummer dat ongetwijfeld door iedereen in de zaal luidkeels werd meegezongen en het verder aan niets ontbrak, maar wat ontzettend jammer dat John Douglas het niet voor elkaar kreeg om het tempo goed vast te houden. Het nummer is een pareltje maar stuiterde alle kanten op. Zonde! Wat dat betreft heeft Anathema met het inlijven van Cardoso de juiste zet gedaan.
Zangeres Lee Douglas blijft steeds verder naar de voorgrond kruipen binnen Anathema. Het is een proces dat zeer langzaam verloopt, maar (hopelijk) nog niet is afgerond. Haar vocale bijdragen zijn zeer waardevol en met haar heerlijk Britse uitstraling weet ze de harten van het publiek steeds weer te veroveren. Waar ze jaren geleden als een bang muisje op het podium stond, lijkt ze meer en meer uit haar schulp te kruipen, drukt ze een steeds grotere stempel op de composities en lijkt ze zelfs wat beweeglijker te worden. Erg mooi om te zien.
De familie Cavanagh is de drijvende kracht achter Anathema. Vincent Cavanagh (zang, gitaar), Daniel Cavanagh (gitaar, piano, toetsen, zang) en Jamie Cavanagh (basgitaar) wisten ook gisterenavond weer te overtuigen met hun onbreekbare eenheid. Hoewel de broers op het podium als dag en nacht van elkaar verschillen, kun je op de albums terughoren dat er een rechtlijnige koers wordt gevaren. Anathema is een band die heel goed weet wat zij wil en zich maar weinig aantrekt van de buitenwereld. Bij andere bands gaat dit vaak gepaard met woedende fans die teleurgesteld hun idolen de rug toe keren en zelfs verguizen, maar bij Anathema lijkt dit nooit te gebeuren.
De zaal was tevreden en zelfs na de uitzonderlijk lange set was het enthousiasme niet bekoeld. Anathema kon voldaan naar huis terugkeren, en wij ook.
Setlist:
- The Lost Song, Part 1
- The Lost Song, Part 2
- Untouchable, Part 1
- Untouchable, Part 2
- Thin Air
- Ariel
- The Lost Song, Part 3
- Anathema
- You’re Not Alone
- The Storm Before the Calm
- The Beginning and the End
- Universal
- Closer
Toegift:
- Distant Satellites
- Take Shelter
- A Natural Disaster
- Fragile Dreams