Vorige week bespraken we het begin en de eerste drie albums van Public Image Ltd, vandaag gaan we verder met…

Het daarop volgende album This Is What You Want This Is What You Get is al net zo’n onverklaarbaar album. Eigenlijk waren de meeste songs van het album al opgenomen toen gitarist Keith Levene de band (moest) verlaten. Hij bracht vervolgens onder de naam PiL de gemaakte opnamen uit als Commercial Zone. Drummer Atkins en Lydon deden voorkomen dat Levene de tapes had gestolen. Hoe dan ook, het album werd maar matig ontvangen, vooral ook omdat de opnamen niet afgemixt waren. Atkins en Lydon maakten met andere muzikanten vervolgens nieuwe versies van 5 van de songs en vulden deze met 3 nieuwe songs tot het album This Is What You Want This Is What You Get aan. Het album liet meer popgerichte band te horen die mede door de een jaar eerder uitgebrachte, enorme hit (This Is Not A) Love Song uiteindelijk een goed verkocht Public Image Ltd album werd. Helaas kan het album ook gezien worden als een van de minste in hun oeuvre. Met het vertrek van laatste originele bandlid Atkins, na het verschijnen van dit album, blijkt Public Image Ltd vervolgens een Lydon solo project te zijn geworden. Iets wat de man perfect uitbuitte om samen met Africa Bambaata’s Time Zone de enorme klapper World Destruction op te nemen en er een enorme hit mee te scoren.

Producer van die track was de vermaarde Bill Laswell die zich vervolgens ook aanbood om een nieuw Public Image Ltd album op te nemen. Lydon en Laswell verkregen een verrassende groep muzikanten en de tracks schreven zich vervolgens vanzelf. Met de fameuze jazzdrummer Tony Williams, virtuoos Steve Vai op gitaar, de van John McLaughlin’s Mahavishnu Orchestra bekende bassist Jonas Hellborg en zelfs Ryuchi Sakamoto op toetsen en een gastrol van drummer Ginger Baker (en zelfs Miles Davis kwam in de studio langs!) was Album overladen met topmuzikanten. De leverde een even aanstekelijk als spannend album op wat Lydon, mede door de prima single Rise, weer aan de frontlinie van de muziek zette. Bijna als Lydon soloproject opgezet werd er in Londen vervolgens een excellente band gevormd met de geweldige van Magazine en Siouxie And The Banshees bekende gitarist John McGeoch, bassist Allen Dias, ex Damned gitarist en World Multi instrumentalist Lu Edmunds en drummer Bruce Smith (Pop Group en The Slits).

Met deze muzikanten werd vervolgens ook het album Happy? gemaakt. Het bleek een verrassend album waarin de band zich ontwikkelde tot een soort van postpunk supergroep. Happy? (1987) was een donker album waarop de muzikanten zich lieten horen als de gedegen begeleiders die Lydon in die jaren nodig had. Over de strak meppende en strak spelende ritmesectie is het gitarist McGeoch die excelleert in spannend gitaarwerk. Lydon laat zich in het bandgeluid meeslepen en klinkt  meeslepend en energiek. De single Seattle maar zeker ook songs als The Body, Angry en Hard Times behoren tot de fijnere Public Image Ltd tracks. In vrijwel dezelfde bezetting werd ook opvolger 9 (1989) gemaakt. Een vergelijkbaar album als Happy? met een organisch geluid en pure songs. In eerste instantie leek (net als Happy?) ook dit album geproduceerd te worden door Bill Laswell. Maar net als bij Album wilde Laswell dat Lydon begeleid zou worden door Laswell uitgezochte (en meestal bevriende) studiomuzikanten en dat wilde Lydon niet meer. Het album werd dus geproduceerd door, voor de ene helft (het meer pop/dance georiënteerde), Stephen Hague en, de andere helft (het meer postpunk georiënteerde) E.T. Thorngren. 9 is daarmee een slim vervolg op de voorganger en met tracks als Happy?, Disappointed, het fraaie Worry en de geweldige instrumental U.S.L.S. 1 een aanrader. Natuurlijk is op dit album , met de 7^de bezetting op 7 studio albums, het originele Public Image Ltd (lees: Lydon/Levene/Atkins) geluid ver te zoeken, maar 9 levert wel een zeer toegankelijk en aanstekelijk album op.

Voordat het (voorlopig) laatste Public Image Ltd album That What Is Not zou gaan verschijnen zag eerste, twee jaar na 9, het eerste overzicht van Public Image Ltd onder de titel The Greatest Hits, So Far het licht. Een opvallende titel maar een fijn overzicht in wat Public Image Ltd over de jaren voor de muziek betekend heeft. En voor Public Image Ltd intreders een fijne kennismaking. (Al kan al snel worden toegegeven dat de in 1999 verschenen, en grotendeels door de bandleden zelf samengestelde, Plastic Box een veel vollediger en diverser beeld van de band geeft).

Het weer twee jaar later op de markt gebrachte This What Is Not bleek het laatste Public Image Ltd album voor heel lange tijd. Het album werd opgenomen met vrijwel een andere bandbezetting. Van de muzikanten van Happy? en 9 waren nu alleen nog Lydon, McGeoch en Dias over en This What Is Not kon maar niet echt overtuigen. Toen platenlabel Virgin (verantwoordelijk voor het uitbrengen van zowel Sex Pistols als het volledige oeuvre van Public Image Ltd) vervolgens geen toersupport wilde geven om de band te laten toeren was voor Lydon het punt gekomen om de band te ontbinden en daarmee het platencontract.

Het laatste Public Image Ltd concert werd gegeven op 18 september 1992 met Lydon op zang, John McGeoch op gitaar, Ted Chau op gitaar en toetsen, Russell Webb op bas en de voormalig drummer van The Smiths, Mike Joyce.

Public Image Ltd Catalogus:

• First Issue (1978)
• Metal Box (1979)
• Paris au Printemps (live) (1980)
• The Flowers Of Romance (1981)
• Live in Tokyo (1983)
• This Is What You Want This Is What You Get (1984)
• Album (1986)
• Happy? (1987)
• 9 (1989)
• The Greatest Hits So Far (1990)
• That What Is Not (1992)
• This Is PiL (2012)