13 december 1993. Pier 48, een voormalige opslagplaats bij de haven van Seattle (die in 2010 is gesloopt), is vanavond podium voor vier bands: hiphopgroep Cypress Hill, indiebandje The Breeders, rockband Pearl Jam en stadsgenoot Nirvana. Dit alles voor MTV’s “New Year’s Eve”.

In eerste instantie was het de bedoeling op te nemen in New York, maar op aandringen van Pearl Jam wordt het evenement verplaatst naar thuisstad Seattle. Maar avonden lopen niet altijd zoals ze gepland zijn en Pearl Jam’s frontman Eddie Vedder is die avond te ziek om op te treden. En dus stelt Nirvana’s boegbeeld Kurt Cobain voor dan maar een langere set te spelen. Als (één van zijn favoriete bandjes) The Breeders maar wel zou spelen, want hij wilde allesbehalve dat het een avond werd waarbij het alleen om Nirvana zou draaien.

Zo’n 1700 gelukkigen waren uiteindelijk aanwezig om volledig uit hun plaat te gaan op de liedjes van het nieuwe album van Nirvana, In Utero, die diezelfde dag officieel verscheen op hetzelfde label als voorganger en doorbraakalbum Nevermind, DGC Records. Maar bovenal leek de show een greep uit het beste werk van alle drie de albums van Nirvana, alleen Smells Like Teen Spirit ontbrak. Het deerde de fans weinig en er werd gretig gepogood en met mensen gesmeten. Zij zagen dat voorheen underground garagebandje in topvorm.

De band klonk strak, melodisch, furieus en vooral hard, mede dankzij tourgitarist Pat Smear, uit punkband The Germs. Kurt had bovendien een goede avond, bleek aan alles.

19 september 2013. Uiteindelijk werd en is Live And Loud wel een show die direct aan Nirvana wordt gelinkt. Vanavond wordt in een uitverkochte Cinema van de Amsterdamse Melkweg de volledige show uit ’93 voor het eerst vertoond, enkele dagen voor de officiële release van In Utero’s heruitgave op 24 september.

De vertoning van de inmiddels legendarisch te noemen performance van Cobain, Krist Novoselic, Dave Grohl en Smear, die niet lang daarvoor meedeed op het eveneens legendarische MTV’s Unplugged In New York, trekt een gemêleerd publiek. Veertigers die ze live hadden kunnen zien of gezien hebben en het anno 2013, twintig jaar na dato, dunnetjes over willen doen, giebelende tieners, alternatief geklede verliefde stelletjes, enkele macho aandoende jongens met grote oorbellen of petjes (de types waar Cobain een hekel aan had) en hippe Amsterdammers die niets beters te doen hebben zitten bij elkaar in de kleine donkere zaal, die nog het meest doet denken aan een clubhuis van een scoutinggroep.

Door de speakers klinkt herhaaldelijk een snippet van Heart-Shaped Box en net als het vervelend begint te worden, start de film. Of nou ja, film? Een concertregistratie, die nog het meest doet denken aan een daadwerkelijk concert. Het is dat we op rood pluche zitten, verder is de sfeer meer concert- dan bioscoopachtig. Het is dan ook niet in breedbeeld, laat staan HD. Het is wél Nirvana. In 2D, dat dan weer wel. Maar kippenvelmomenten genoeg. Vooral tijdens liedjes als Rape Me, All Apologies en Heart-Shaped Box is het doodstil in de zaal, op enkelen die zachtjes meezingen of met hun voet meetikken na. Andere hoogtepunten zijn Breed, Scentless Apprentice, Come As You Are en Lithium.

Toch is het overall tamelijk rumoerig. Mensen kletsen luid, er wordt constant nieuw bier gehaald aan de bar naast de zaal en wanneer er tijdens de show een stilte valt in Pier 48, juicht een jongen in de zaal alsof Cobain en zijn maten er iets van kunnen horen, waarop velen in de zaal in lachen uitbarsten.

Vier meisjes van een jaar of achttien roepen in koor “Aaahw” wanneer Kurt zich glimlachend bedankt voor het applaus na openingsnummer Radio Friendly Unit Shifter en lachen later hard wanneer Krist tegen het einde van het concert zijn basgitaar in de versterkers duwt, Kurt met een ‘big cheese’ in de camera spuugt en tijdens Endless, Nameless zijn fans het podium op dirigeert met weidse gebaren. De licht hysterische meisjes zijn aandoenlijk, vooral wanneer Kurt naar Krist loopt om iets in zijn oor te prevelen en ze zich hardop afvragen of Kurt nou zo klein “is” of Krist nou zo groot (respectievelijk 1,75 meter en 2,01 meter, dus allebei).

Na de reguliere showvertoning volgt een kort maar beslist applaus en loopt de halve Cinema leeg. Maar het blijft het donker. Er worden nog enkele repetities van voor de show vertoond, maar echt veel toevoegen aan het optreden doet het niet. Leuk is een opname van een drummende Kurt, op een set die vlak achter Grohl’s set op het podium staat. Maar dan is het toch echt voorbij.

Er wordt nog volop “20th Anniversary In Utero” merchandise gekocht, waaronder de Live And Loud dvd, die behalve repetities de officiële, door Anton Corbijn geregisseerde videoclip voor Heart-Shaped Box, optredens uit een Frans tv-programma en opnames van één van Nirvana’s laatste concerten in München bevat (twintig euro). De meeste exemplaren van de complete heruitgave, inclusief LP en vele demo’s en remasters, blijven liggen. Negentig euro is ook wel veel, moeten ook de Kurt adorerende meisjes gedacht hebben. Zij gingen naar huis met een stoffen draagtas met daarop een print van de bekende ingewandenmannequin inclusief engelenvleugels. Vijf euro.