Le Guess Who? 2018: de Written in Music mix – deel 2
Van 8 tot en met 11 november staat Utrecht weer in het teken van het inmiddels internationaal befaamde festival Le Guess Who? Het festival is alweer aan zijn twaalfde editie toe. Written in Music zal verslag doen en geeft in de dagen voorafgaand aan het festival in drie vooruitblikken alvast een aantal tips. Vandaag het tweede deel.
Hard, intens, noisey, rauw, smerig, brutaal, uitdagend, donker – zomaar even wat toverwoorden. Ook de liefhebber van bloedende oren, expres met het verkeerde been uit bed stappen, cynische en nihilistische gezelligheid bij de thee, of de lompheid van een drilboor komt aan zijn trekken op Le Guess Who? 2018. Hier 4 tips:
Lydia Lunch’s Big Sexy Noise
Lydia Lunch ken je van de eind jaren ´70 no wave/noise/punkband Teenage Jesus & The Jerks. Zo niet, wie weet herinner je haar beruchte krijsen wel van het Sonic Youth lied Death Valley 69. Big Sexy Noise ziet haar gesteund door leden van de Engelse band Gallon Drunk voor een bluesy noiserock sfeer, waarbij je zowel de stinkende riolen als ongure stripclubs voor je ziet. Met Lynch haar voordracht die ergens het midden houdt tussen poëzie, shock, brutaliteit, smerigheid en pure punkenergie Een aanrader voor de liefhebber van confronterend, smerig en hard.
Joe Cardamone
Het leek onvermijdelijk dat de nihilistische narigheid van Joe Cardamones band The Icarus Line op een dag compleet zou instorten. Ooit begonnen als een ongure, garage bluesey band met wat Stooges invloeden. Later had het meer weg van de intense tonen die je ook bij een band als Swans hoort, maar zo mogelijk nog veel cynischer. Door teveel persoonlijk drama bestaat deze band dus niet meer, maar Cardamone zelf gaat vrolijk verder. Naja, vrolijk: zijn versie van R&B, Electronic en Pop is nog even naar en nihilistisch, met een visuele kant die erg 80’s futuristisch aan doet. Tegelijk herinnert het aan die ongure, Italiaanse Giallo films.
The Bug ft. Miss Red
Over The Bug AKA Kevin Martin hoeven we de trouwe “Written” lezer misschien niet zoveel uit te leggen. Die komt al jaren steeds weer op de proppen met lage bassen, harde industrial tonen, noise en toch ook een beetje pop. Martin woont nu in Duitsland, waar hij zich tijdelijk even vol heeft gefocust op dit nieuwe project met de oorspronkelijk Israëlische Sharon Stern AKA Miss Red. Red heeft goed geluisterd naar de traditionele dancehall tropes en geeft daar lekker haar eigen draai aan met felle raps, plotseling mooie zang en verrassende wendingen. Als ze zich van haar meer serieuze kant toont is het menens, met duistere sociaalkritische en (anti-)politieke teksten. Maar over het algemeen zal dit een oorverdovend en lomp dancehall-feestje worden.
Hot Snakes
John Reis en Rick Froberg zijn al langere tijd energiek en creatief als het om noiserock en punk gaat Je hoeft enkel maar cultklassieker Yank Crime van Drive Like Jehu op te zetten om overtuigd te worden van deze onverwoestbare gitaartandem. Hot Snakes doet het doorgaans wat rustiger aan, zo zou je kunnen concluderen. Al is daar bij het dit jaar uitgekomen Jericho Sirens geen FU** van te merken. Invloeden van hardcore punk, een fel schreeuwende Froberg en withete gitaren met een snufje surf domineren. Zo te horen gaat de versnelling live zelfs nog een standje omhoog. Tof!
