×

Recensie

Rock

10 november 2015

The Icarus Line – All Things Under

All Things Under Heaven

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Agitated Records

All Things Under Heaven The Icarus Line Rock 4 The Icarus Line – All Things Under Heaven Written in Music https://writteninmusic.com

The Icarus Line is een rockband die al heel wat jaartjes meegaat. In 2001 liet frontman Joe Cardamone met het album Mono zijn compromisloze mix van blues, psychedelica en noiserock op de nietsvermoedende luisteraar los. Voorop stond een smerig rockgeluid en rauwe energie. Op latere albums bleek het voor de band moeilijk de urgentie van dat debuut voort te zetten . Zo verdween een veelbelovende, unieke band naar de achtergrond.  Niet gestopt met muziek maken, maar gewoon minder urgent en -relevant bevonden door fans en critici. Tot in 2013 opeens Slave Vows het licht zag, waar de band even pisnijdig en rauw klonk als op het debuut. Meer aanwezig waren een grotere hang naar psychedelica en een trance-opwekkende, pikzwarte sfeer.

Dit nieuwe album is een logische voortzetting van dat geluid, enkel donkerder en nog meer bezwerend. Opener Ride or Die doet me vertwijfeld de kamer rondkijken: “heb ik per ongeluk Swans The Seer in de cd-speler gedaan?”.  Knalharde bas, stug doorpompende drums en bezwerende vocalen roepen specifiek die trance opwekkende, primitieve sfeer op waar Swans frontman Michael Gira patent op heeft. Dat gevoel verdwijnt wanneer Joe Cardamone even later wilde oerkreten slaakt, kilo’s echo op zijn microfoon plaatst en zijn gitaar wanhopig huilt en piept. De band houdt de schijn op van een stug doorpompende machine, maar verliest zich veel te graag in wilde uitbarstingen en bevreemdende experimenteerdrift. Ook Nick Cave and the Bad Seeds muzikant Warren Ellis komt op Bedlam Blue even langs, om de duisternis te versterken.  Als een wild beest slaat de band om zich heen, om zich vervolgens moegestreden over te geven, tijdelijk.

Ook tekstueel wordt dit album gekenmerkt door een donkere toon en zodoende staat het in nauw verband met de muzikale wanhoop en verslagenheid. In de spoken word track Millennium Prayer schetst cult-kunstenaar Joe Coleman een doemscenario zonder weg terug: “Thou shall instagram, internet and expose 25 hours a day. Thou shall give 110% while getting 2% in return”. Het is een harde sneer naar de hedendaagse maatschappij. Even later wordt de natuur als redder gezien, de veroorzaker van dodelijke ziektes en het tegengaan van menselijke voortplanting is de oplossing voor al onze problemen. Deze speech sluit af met “You’re the problem!” en daar kunnen we het als luisteraar dan mee doen. Dit alles wordt instrumentaal begeleidt door een kakofonie van over elkaar buitelende instrumenten en een alarmklok. Jawel, WAKE UP! Later in het album maakt woede over het realiseren van deze steeds verder wegrottende maatschappij plaats voor verslagenheid. “I dont wanna die, but I dont want to live in this world”, zo klinkt het. De afsluitende ballad Sleep Now spreekt vervolgens voor zich…

Het “plezier” wat de luisteraar hieraan beleefd hangt zodoende volledig af van in hoeverre je meegesleept wordt in deze pikzwarte visie. Zowel muzikaal als tekstueel is het een compromisloos en wanhopig album geworden dat niets ontziet om zich heen slaat en vervolgens in een depressie schiet. Tel daarbij op dat de speelduur van ruim 72 minuten sowieso al een uitputtingsslag is en je houdt geen toegankelijk album over.



  1. Ride or Die
  2. Total Pandemonium
  3. El Sereno
  4. All Things Under Heaven
  5. Little Horn
  6. Millenial Prayer
  7. Incinerator Blue
  8. Mirror
  9. Bedlam Blue
  10. Solar Plexus
  11. I Don't Wanna Stay
  12. Sleep Now