Met zijn verwarde semi-psychotische uitstraling weet de praatzieke James Smith volledig de aandacht te trekken. Wie is die ontmantelbare jongeman wiens brein genadeloos als een overspannen typemachine blijft doorratelen. Onberekenbaar bereikt zijn roodgloeiende manische woordenvloed al snel een oververhit kookpunt waar de stratenmakermachine van Yard Act doodleuk overheen walst. Het uit Leeds afkomstige viertal heeft zijn stabiliteit gevonden sinds ze gitarist Sammy Robinson verruilden voor Sam Shjipstone en drummer Jay Russell de plek van George Townend inneemt.

In de paranoia van het qua ritme lichtelijk op het gelijknamige Sugababes gebaseerde titelstuk The Overload zitten alle dagelijkse angsten verwerkt, al moet je wel wat moeite doen om de cryptische beschrijvingen te ontrafelen. We gaan helemaal terug naar de vooravond van George Orwell 1984, de wereld is in paniek en komt uiteindelijk nu tot uitbarsting. Het (seksuele) machtsvergrijp, de genaaide cultuursector inclusief het misleidende haatdragende karakter van bevriende bands die zich uiteindelijk als vijanden opstellen. James Smith heeft verrekte goed door hoe die maatschappij in elkaar steekt, saboteert doordacht de boel en brengt direct al de frontaal gerichte tijdbom tot ontploffing. Bam, recht in je gezicht! De koortsige voodoo tribal slaat als een broeierige snelkookpan toe en bereikt al snel een vurig hoogtepunt. Yard Act heeft het nonchalante van de ophitsende druggy Madchester feestvierders, die illegaal hun eigen raves organiseren, en in het catchy Pour Another de oude uitgerangeerde glamrockers uitnodigen op hun bruisende jetset party.

Besmet en ontredderd door het nepnieuws klampt men zich aan elke nieuwe spreekbuis van de jongere generatie vast. Yard Act is de belichaming van de waanideeën, James Smith het zoveelste gezicht van de werkende klasse, die als wel besproken verliezer de hedendaagse helden een hak zet door het mogelijke onwaar te maken. Vergeet niet dat Groot Brittannië ook nog met die onhaalbare terugbetalende Brexit erfenis zit opgescheept, het geëtaleerde pronkstuk in het museum der ondoordachte keuzes. Het ooit zo gefortuneerde eiland dobbert als een lekkende plezierjacht roekeloos rond. Een kapitalistisch mierennest, waarbij de eeuwig zittende koningin op de groei en voortplanting van haar kolonie toeziet. Het kromme beleid betaald zich op de retro straatjungle sound van het funky Payday in de eerder gemaakte verheerlijkte fouten uit. De kapitalistische grootverdieners bouwen in de met scharnier piepende saxofooninstrumentatie eindigende Rich een zelf functionerend piramidespel op waarbij de lagere klasse onbedoeld de rol van draagkrachtig fundament op zich neemt.

Het verhalende Tall Poppies handelend over het plaatselijke voetbalidool. A Well-Respected Man die zich ontwikkelt tot een arrogante Dedicated Follower of Fashion hufter, een legendarische bezienswaardigheid welke een illustratief landelijk dorp de privileges van een aantrekkelijke toeristenplaats in de schoot werkt. Ruim zes minuten lang wordt er naar een overweldigende magische climax toegewerkt, waarmee ze de opgeschoonde paradepaardjes van in vergetelheid geraakte stijliconen met opgeheven hoofd voorbij draven. Sam Shjipstone duelleert met bassist Ryan Needham in het smerig rockende maar oh zo prettig dansbare Dead Horse en overtreden die grens om het tot stilstand gebrachte volk in beweging te zetten. De onder stroom staande gabberende elektropunk van Witness (Can I Get A?) verlaat rokend de startblokken om gebombardeerd door smerige gitaarriffs de finish te halen. Ryan Needham voegt het kloppende hart aan het uitgeleefde karkas toe waarna het duistere Quarantine the Sticks volgens de grimmige postpunkprincipes tot stand komt.

Juist die harder op slacker toon uitgesproken bewoordingen van de hedendaagse punk poëet roepen op tot opstand. Terwijl generatiegenoten de barricades trotseren, staat James Smith afzijdig met volgeschreven notitieboekje te observeren en de vocale geweldsuitingen te consumeren. The Overload rammelt als een slecht onderhouden gebit, de rottende tanden vervangen door gouden replica’s. Het kost ze echter weinig moeite om die lastig te plaatsen ontoegankelijke woordendiarree in een obstiperende swingende compactheid om te zetten, waarmee ze zich distantiëren van de freakende moeilijkdoenerij van hun opgefokte collega’s.