De Gentse violist Wouter Van Den Abeele staat in België bekend als een grensverleggende musicus die zich in de schemerzone van klassiek, jazz en folk bevindt. Hij speelt met musici uit diverse culturen en was onlangs in Leiden te zien met Tamala met de Senegaleze musici Mola Sylla en Bao Sissoko die op de kora meewerkt aan dit album, de vierde in een serie van vooral woordloze chansons. Dit album maakte hij met gitarist Tom Theuns, tevens bespeler van de mandocello.

Door zijn virtuoze vioolspel lijkt Van den Abeele de invloed van klassieke muziek sterk naar voren te brengen maar ook die van folk. Met Tom Theuns speelde hij in de Vlaamse folkgroep Ambrozijn. Maar zijn muziek is in feite niet in één hokje te plaatsen. Op dit album zijn ook invloeden te horen uit Bretonse, Balkan en Italiaanse muziek en door de kora uit West-Afrikaanse muziek.

Dit album vol dromerige composities begint met Chanson pour la nuit qui n’a pas de temps met een gastrol voor violiste  Aurelie Dorzée. Dat Van den Abeele werkte voor theater en filmmuziek schreef is in zijn composities goed te horen. In het door Theuns gecomponeerde Impromptu d’un presque ouiseau vloeien de snaarinstrumenten van Van den Abeele, Theuns en Sissoko mooi samen. Het prachtige spel van sissoko op de kora, de 21-snarige West-Afrikaanse harp, is ook te horen in het door hemzelf gecomponeerde Les oiseaux d’ailleurs en La rencontre des oiseaux après le diner.

Les oiseaux d’ailleurs vind ik een van de mooiste nummers van dit klasse album. Maar ook de zeer rustige compositie van Van den Abeele Le Flamand Brut is erg mooi, begint bijna meditatief en zou voor een film gebruikt kunnen worden. En plotseling komt er meer ritme in alsof de vogels (les oiseaux) kunnen uitvliegen. Andro Edwin is minder ingetogen dan de vorige tracks, begint heftig alsof je vogels hoort tsjirpen!

Zo roept elk van de twaalf tracks wel een eigen sfeer op. In I ragazzi dell’ Etna zijn mooie ritmische melodieën te horen. Le café perdu is een fraaie combi van klassiek en folk waarbij de nadruk meer op klassiek lijkt te liggen! Mouchti, een compositie van Rolland Martinez, is een mazurka in een 9/8 maat. Valse pour Eleni klinkt als een klassieke wals. De laatste track Ridées is de minst ingetogen track van dit album en is de enige met vocalen van Tom Theuns. Hier raken Van den Abeele en Theuns los van de dromerige sfeer van de andere tracks maar het blijft zeer mooi!