Misschien was het allemaal net teveel van het goede en werd het te onoverzichtelijk en te groot. De indierockers van het uit Chicago afkomstige Smith Westerns leveren drie prachtplaten met een hoog gehalte aan glamrock powerpop songs af. Op het zweverige Soft Will ontwikkelt zich een duister randje over de lichtvoetige songs en blijkbaar zit die confronterende zwarte kant zo diep in de jonge zielen geworteld dat ze besluiten om niet meer in deze samenstelling verder te gaan, exit Smith Westerns. Cullen Omori blijft op The Diet redelijk dicht bij het dromerige latere Smith Westerns werk. En Max Kakacek en Julien Ehrlich? Tja, dat is een ander verhaal.

Als Whitney brengen ze Light Upon the Lake uit, waarvan vooral de No Woman folksingle een diepe indruk achterlaat. Julien Ehrlich is nog maar een schim van de persoonlijkheid die hij bij Smith Westerns was. Gebogen introvert in zichzelf gekeerd neemt de drummer de kopstem zangpartijen op zich, en benadrukt die intimiteit met prachtig solide gitaarwerk van zijn maatje Max Kakacek. Fragiel kwetsbaar klein gehouden wordt er over liefdesverdriet, het drank escapisme en alle bijkomende ellende gezongen. Julien Ehrlich is een wrak, zich amper in het leven staande houdend. Gelukkig staan er genoeg opbeurende tracks op de plaat, waardoor ze de zekerheid waarborgen om ons op meer prachtjuweeltjes te trakteren. Vanuit de folk, retro seventies rock en het door George Harrison geïnspireerde gitaarspel leidt het pad via de country uiteindelijk naar de bezielende R&B soulmuziek van het vierde wapenfeit Sparks.

Whitney heeft schoon schip gemaakt, de herfstbladerensongs zijn voor een nieuwe herziende zomerse voortzetting met sprankelende vrolijkheid verdrongen. Opgeruimd en zelfverzekerd zorgeloos met een herboren Julien Ehrlich die ogenschijnlijk zijn geluk gevonden heeft. Troubles never go away, but they change, I just stay the same. De zwaarte van de tragiek van het bestaan, levenslessen worden waardevoller als de jaren gaan tellen. Deze zwaarmoedige pessimist veranderd nooit in een onbevangen optimist. Een bescheiden levensgenieter is schijnbaar de hoogst haalbare persoonlijke doelstelling. Zonlicht verbleekt het Nothing Remains verleden. Ondanks de vervaging blijven de nachten duister, eenzaam en prominent aanwezig. Is er daadwerkelijk veel verandert? De diepgang serieus geëlimineerd? Is Spark vooral een veilige niets aan de hand popplaat? Crying at the Discoteque wanhoop met een feeling better boodschap?

Een gedurfde koerswijziging, dat wel. Onder de gladde boyband nietszeggendheid ontplooien zich de diepere rimpels van de ziel beroerende mijmeringen van een nog steeds tekstueel sterk opererende Julien Ehrlich. Het afgesloten verdriet maakt voor voorzichtige spontaniteit plaats. Een veranderde wereld geeft nieuwe kansen, mogelijkheden en perspectieven. Het triggerpunt om zich met een herstarte nepmaatschappij te identificeren, waarbij iedereen op diezelfde nullijn begint. Het zijn allemaal clichés, de lucht is helderblauw, het gras herboren groen, de wereld lacht je in zonnestralen toe. De oneindigheid der dagen in een speelweide van genot. Christelijke herboren, kerkelijk bijna. Het is allemaal zo steriel mooi, zo prachtig kunstig vormgegeven.

Ho, wacht even! Schijn bedriegt. Doorbreekt Twirl dan toch die Luilekkerland snoepwinkel zoetigheid? Turn back the time, there’s nothing to lose, I know this life only brings bad news. Ontwakend uit The American Dream overwint de twijfel de opgelegde imitatie realiteit. De slechte dagen keren terug en keren zich in de grimmige dancebreaks tegen de bijna evangelische verhalenverteller. De lange nachten blijven een angstig slapeloos tijdverdrijf. Er is geen houvast, zelfs de spenderende tijd is een vluchtig begrip. Stel je eens voor dat de diepgaande teksten in een andere context geplaatst worden. Stel je Spark eens voor met die treurmedelijdende omlijsting en het zelfbeklag van Light Upon the Lake. Stel je dat eens voor, dan is Spark een meesterlijke plaat.