×

Recensie

Alternative

06 januari 2019

Cullen Omori

The Diet

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: SubPop

The Diet Cullen Omori Alternative 4 Cullen Omori – The Diet Written in Music https://writteninmusic.com

Smith Westerns heeft niks met country van doen, al zou je met zo’n naam wel snel die link leggen. Deze luchtige, zeg maar zomers klinkende indie band uit Chicago maakte redelijk naam in het clubcircuit, maar na zeven jaar trouwe arbeid besluiten ze toch om in 2014 te stoppen. Al blijft het merendeel wel actief in de branche. Behoorlijk succesvol zelfs, kan je wel stellen. Drummer Julien Ehrlich, die voorheen al bij Unknown Mortal Orchestra met de stokken het ritme bepaalde, krijgt een grotere rol in het samen met gitarist Max Kakacek opgezette meer psychedelische folky Whitney. Als zanger weet hij al gelijk indruk te maken met de eerste single No Woman, welke grootst wordt opgepakt. Live heeft de gevoelige jongeman zichtbaar moeite met deze status; high van drugs en onder invloed van drank optredend, vreest men voor zijn fragiele gezondheid. Ook een ander lid van Smith Westerns gaat verder in de muziek. Met The Diet maakt de zeer jeugdig ogende Cullen Omori na New Misery zijn tweede soloplaat. Cullen blijkt net als Ehrlich zich moeilijk staande te houden, al vlucht hij meer weg in de anti depressiva. Hij kiest er nu voor om niet zoals bij zijn debuut zo vol in the picture te staan, en zoekt het beschermende weer in een band. Andy Cary op gitaar, Darren Weiss op drums, Kyle Fredrickson op gitaar en toetsen verschuilen zich tussen de overige muzikanten. Taylor Locke van Rooney is verantwoordelijk voor het opnameproces.

The Diet is ondanks de treffende teksten een stuk minder zwaar van opzet. Vanaf de eerste frisse gitaarakkoorden die Four Years introduceren, lijkt het alsof er daadwerkelijk een forse stap terug in de tijd is gedaan. De raakvlakken met vorige werkgever zijn overduidelijk aanwezig. Zou het een therapeutisch verwerkingsproces zijn geweest, balende van het feit dat overige oud collega’s wel weten te scoren; al moet dat bij Ehrlich zoals aangegeven erg ruim gezien worden. Eerst het verleden een plek geven, om vervolgens een doorstart te kunnen maken. Mooi toegankelijk psychedelisch met prima hoge samenzang, welke zo van de een of andere jaren zestig band geleend lijkt. Dit sfeertje zet zich in het meer down to earth Borderline Friends door, waarbij de link naar zijn psychische klachten gemakkelijk te weerleggen is. Knap hoe hij na een moeilijke periode zich zo open durft te stellen aan de buitenwereld.

Het warme gevoel zet zich in All by Yourself voort, geheimzinnige slide gitaar klanken vermengen zich met lichte keyboardgolven. De overstap naar het meer hedendaagse Happiness Reigns zie je niet aankomen. Stuwende drums plaatsen je meer in 2018, al geeft Cullen Omori met zijn zang en het in de merseybeat badende gitaarspel het ook een prima Britpop sausje; dan wel geïmporteerd. Zware klanken leggen de basis voor Master Eyes, om vervolgens plaats te maken voor de fraaie stem van Cullen. Hier pakt hij op een mooie wijze de hoofdrol van frontman op, het schuchtere gesloten karakter helemaal loslatend. Quit Girl weet nog meer indruk te maken, hier zeker door de heerlijke rockende begeleiding, die er op het juiste moment telkens weer inhakt. Vocaal wel meer op het randje, maar het misstaat niet. Black Rainbow wordt bewust klein gehouden. Juist de keuze om de woorden niet te laten verdrinken in een oceaan van geluid is misschien wel het krachtigste element van de plaat.

Natural Woman weeft zich als een heerlijke wollen trui onder het passend jasje dat nog meer warmte afgeeft. Als geheel valt het niet zo op, maar los gezien ervaar je waarschijnlijk nog meer de schoonheid van de afzonderlijke tracks. Millennial Geishas met het verkouden begin wordt vervolgens erg open, alsof er een overdosering aan Vicks Blue keelpastilles wordt ingenomen. Het melancholische Last Line is een pijnlijke constatering dat het allemaal een stuk minder rooskleurig is als hoe het overkomt. Queen heeft als basis ook dat weemoedige, een flash back naar afgesloten keuzes, die bepalend lijken te zijn geweest, om opbeurend naar nieuwe kansen te rijken. Een ode aan de liefde, of juist aan het leven. De afsluiter A Real You is behoorlijk folky, en zou ook prima op het sprankelende Light Upon the Lake van Whitney passen. Als er hier een eerlijk oordeel uitgesproken moet worden, dan is The Diet zelfs nog een meer boeiend geheel dan de bejubelde eersteling van Whitney.



  1. Four Years
  2. Borderline Friends
  3. All By Yourself
  4. Happiness Reigns
  5. Master Eyes
  6. Quiet Girl
  7. Black Rainbow
  8. Natural Woman
  9. Millennial Geishas
  10. Last Line
  11. Queen
  12. A Real You