Als je blijft boenen op nummers dan glanst het misschien wel mooier, maar verdwijnt tevens de ruwheid die er net dat gekartelde randje aan meegeeft. Al gauw komt de dofheid weer aan de oppervlakte en blijkt dat de puurheid niet meer te reproduceren valt. Bij Afterglow is dat ook een beetje het geval. De uit San Francisco afkomstige alt country rockers van White Owl Red voegen op Existential Frontiers nog wat stekelige uitbarstingen aan toe, een jaar later komen ze al met een nieuwe plaat aanzetten, die wat inspiratieloos aanvoelt. Waarschijnlijk net iets te snel op elkaar volgend, waardoor het als een veilige haastklus overkomt. Een tikkeltje te slap en te zoutloos.

Op het Americana Ash debuut zijn de zwaarmoedige grunge invloeden nog sterk aanwezig, die prachtige druilerige sound is ondertussen tot een gepasseerd verleden vervaagd. De levendige inbeeldende prairie ervaring van de country komt daarvoor in de plaats, en dat blijkt uiteindelijk een behoorlijk lastige opgave. Het Afterglow titelstuk heeft een swingend retro eighties geluid, en is inderdaad het nagloeien van de ooit aanwezige vurigheid waarmee White Owl Red zich eerder op de kaart zet. Dat het wel degelijk op deze manier kan werken, bewijzen ze in het tevens in dit tijdsbeeld te plaatsen Tip Top Bobs. Als Gawain Mathews de nodige vuiligheid uit zijn gitaar tevoorschijn haalt, pakt ook Josef McManus gelijk een stuk smeriger en doorleefder uit.

Dit soort interacties met gespeelde heerlijke felheid zijn sporadisch aanwezig. Al tegenpruttelend gooit Gawain Mathews er op het einde van Working Class Heroes nog een aangename jankende solo overheen, die feitelijk aan zijn ingeboete frustraties ontsnapt. De rustgevende slidegitaar dobbert als een bootje over de muziekgolven van Hold On heen en kondigt de overheersende stabiele gemoedstoestand aan. Die onderscheidende accenten zijn er absoluut, maar ook het aangename Hell and the Blues mondharmonica spel staat zo op de achtergrond opgesteld, waardoor je de indruk krijgt dat deze een studioruimte verderop is opgenomen.

Het ligt er net te dik bovenop dat I Walk the Line (For You) een eerbetoon aan Johnny Cash is, maar mist wel de magie van de altijd in zwart geklede meester. Hier murmelt Josef McManus zich wat ongemakkelijk met een aangeleerd accent door de song heen. Dat is ook de valkuil in Out on the Waters, waar krampachtig gepoogd wordt om een weinig stemvaste met nog minder aanwezig maatgevoel Would Be Bob Dylan te presenteren. Het verhalende gedeelte wordt boeiend in het vol overtuiging gebrachte Wake Up voorgedragen. Hierbij functioneren de illustrerende instrumenten als vriendschappelijke schaduwen die gebroederlijk de eenzaamheid bestrijden. Het opbrekende gebrek bij Afterglow is dat dit soort prachtige momenten vaak gemist worden.