Sinds het Scandinavische Wako in 2015 op het jazzterrein verscheen hebben we er een erg fijne avontuurlijke band bij. Met hun onderhand alweer vierde album binnen vijf jaar, opvallend genoeg naar de bandnaam vernoemd, pakken ze weer net zo enthousiast avontuurlijk door.

Wako een avontuurlijke jazzband noemen is eigenlijk te beperkt. Hoewel de band vanuit een vrije jazz set-up hun composities opzet, trekken ze die met veel muzikale creativiteit, dwarsheid, harmonie, donkerte en met elementen klassiek en rock gelardeerd, op naar een geheel nieuwe muzikaal idioom.

Wako is een band die ook in instrumentatie verrast. Hoewel de basis van de band uit Martin Myhre Olsen (sax), Kjetil André Mulelid (piano), Bárður Reinert Poulsen (contrabas) en Simon Olderskog Albertsen (drums) bestaat is het een strijkensemble, vibrafoon en trompet die de sound van dit album zo rijk en bijzonder maken. (In het fraai overladen Trakterer du musikk en de albumafsluiter Everything Comes To An End, is zelfs samenzang te horen)

Wako maakt muziek zonder de rem erop om alles uit hun composities te halen. Niet dat daarbij alles overvol klinkt, juist niet. Het kwartet weet een prachtige balans tussen ingetogen, verstild, te houden en daarnaast ook voluit te gaan. De composities klinken dan weer melodieus en toegankelijk dan weer onderzoekend, openbarend en dwars en diep.

Niet eerder wist Wako zoveel uit hun muzikale mogelijkheden te halen als op hun vierde album. De jaren opnemen en toeren heeft de muzikanten op zichzelf maar zeker ook als collectief enorm doen laten groeien en zelfverzekerder gemaakt maar ook vrijer. Je voelt aan elke compositie dat er veel uitgeprobeerd wordt, muzikale grenzen worden geslecht en dat alles zonder reserves.

Het gros van de composities werd geschreven door saxofonist Olsen, het bizar grote componeertalent van de band. Hij heeft een mooie medestander in de al net zo getalenteerde Mulelid, de pianist die met zijn eigen trio ook al zoveel indruk maakt.

Wako is een luisterrijk album dat optimale beluistering verdient. Juist omdat de sfeer dan weer heerlijk soepel door de jazz glijdt en dan weer met volle arrangementen de andere kant op stuitert blijft er bij elke luisterbeurt weer ontzettend veel te ontdekken en genieten.