Met Olympians viert de gelauwerde Amerikaanse componist/arrangeur/dirigent Vince Mendoza zijn vele jaren bij het Metropole Orkest. Met een titel die refereert aan hoe hij over de muzikanten van het orkest denkt, is Olympians Mendoza’s liefdesverklaring aan het orkest dat hij het beste van de wereld noemt.

Vanaf 1992 is Mendoza als vaste ‘extra’ dirigent en vanaf 2006 vaste dirigent van het Metropole orkest verbonden. Hij reist op en neer vanuit Los Angeles om het orkest internationaal op de kaart te zetten, met zeer welverdiende Grammys daarbij. Hij kneedde het orkest naar nog beter waar de grote veranderaar Rogier van Otterloo in de jaren tachtig en Dick Bakker in de jaren negentig een zeer stevige basis hadden gelegd.

Hoewel hij vanaf 2013 na tien jaar weer andere stappen wilde maken en de jonge Britse Jules Buckley het overnam, is hij sinds 2020, en het gedeeltelijke vertrek van Buckley, weer terug als één van de drie dirigenten (het trio Mendoza/Buckley/nieuwe ster Miho Hazama). Zijn invloed op de sound van het Metropole blijft onverminderd groot. En zo dol op het orkest als hij is, zo dol zijn de muzikanten op zijn composities en arrangementen.

Olympians bevat in totaal acht jazzcomposities van zijn hand, die hij natuurlijk ook zelf volledig arrangeerde. Ze zijn een lust voor het oor. Waar Mendoza nu echt het beste in is, is bijna niet te horen. Zijn het de composities zelf of de onwaarschijnlijke arrangementen die hij schreef? Mendoza is een componist en arrangeur die echt alles uit een orkest weet te krijgen.

En hij houdt van alle facetten van het orkest, van de strijkers tot de blazers tot de ritmesectie en geeft de diverse muzikanten ook nog eens volop de ruimte om binnen de composities te soleren. Olympians is een meesterstuk geworden waarop alles wat Mendoza en het Metropole samen zo goed maakt naar voren brengt.

Eigenlijk zijn juist de stukken waar Mendoza alleen met het orkest is het fijnst op het album. Tegelijkertijd brengen de gezongen stukken door toppers Dianne Reeves en Cecile McLorin-Salvant weer meer die meesterlijke arrangeerhand van Mendoza in zicht. En de muzikanten van het Metropole weten juist ook weer hierin hun klasse optimaal naar voren te brengen.

Opvallend ook hoe gastsaxofonist, de zo terecht gevierde Chris Potter, naast Metropoler Rik Mol (die natuurlijk ook een stevige eigen carrière heeft) gelijkwaardig is en klinkt. Diegenen die het Metropole Orkest de afgelopen decennia gevolgd hebben weten dat je als ‘belangrijke jazznaam’ bij het orkest aansluitend extra je best moet doen omdat de afzonderlijke muzikanten binnen het orkest al zo goed zijn en steeds maar weer beter worden.

Olympians is pure muzikale rijkdom. Luister alleen al naar composities als Miracle Child, Partido Alto of Barcelona en de enorme muzikale rijkdom die zich steeds weer openbaart. Net zo goed in de rustiger strofen als in de climaxen die de composities kennen. Mendoza gebruikt het volle potentieel van het orkest en dat maakt zijn stukken zo gelaagd, spannend, uitdagend en rijk.

De grote klasse van Mendoza en de meesterlijke samenwerking met het Metropole Orkest wordt op Olympians groots gevierd. Het is een zeer geslaagd album dat eigenlijk met een grote tour langs de belangrijke zalen van Europa gevierd zou moeten worden. Of in ieder geval op één van de belangrijke festivals in Nederland groots gevierd zou moeten worden.