Het afscheid van labelbaas Bob Herwitz bij Nonesuch, het label dat hij 32 jaar leiding gaf, kreeg een mooi vervolg in I / Still / Play, een album als een ode opgenomen. Met de piano, het geliefde instrument waar Herwitz elke dag van zijn leven achter zat, als uitgangspunt. Solo piano.

Het plan kwam van componist John Adams die nieuwe labelbaas David Bither voorstelde om nieuwe pianostukken te laten schrijven en deze door een handvol pianisten te laten spelen.  Uiteindelijk werden Timo Andres, Jeremy Denk, Brad Mehldau en Randy Newman gevraagd de nieuw geschreven stukken op piano te komen spelen/vastleggen.

I / Still / Play is een erg mooie ode geworden aan de man die zoveel muzikanten via zijn label aan de wereld introduceerde en wereldberoemd zag worden. Tegelijkertijd muzikanten met status zag volgroeien bij het label waar de druk om met grote verkoopcijfers te komen niet voorop stond en kwaliteit en muzikale ontwikkeling op plaats 10. Nonesuch is een muziekliefhebbers label gedreven door muziekliefhebbers.

Herwitz gaf zelf altijd aan dat zijn eigen (beperkte) pianokwaliteiten altijd de basis waren geweest voor het ver- en herkennen van echt talent. De ode die hij nu krijgt is een stapel vers geschreven piano composities door onder meer Nico Muhly, Louis Andriessen, John Adams, Pat Metheny, Timo Andres, Philip Glass, Laurie Anderson, Steve Reich, Donnacha Dennely en Randy Newman. Een intrigerende collectie namen allemaal aan Nonesuch verbonden.

Andres heeft het gros van de composities doorgrond en als pianist opgenomen. Zijn spel is, zoals we het kennen, geweldig. Hij die moeiteloos van klassiek naar pop kan schakelen doorziet elke compositie, of die nu van Andriessen of Laurie Anderson is, en trekt ze naar zich toe.

Al net zo fenomenaal klinkt Brad Mehldau in het zelfgeschreven L.A. Pastorale en het door Pat Metheny geschreven 42 Years. L.A. Pastorale is vintage Mehldau: gebaad in vrije jazz met klassieke elementen en zo sfeervol en kleurrijk als je ze wilt hebben. 42 Years is een ronduit geniale Metheny compositie waarin Mehldau laat horen diens muziek volledig te snappen. Een ongelooflijk gegeven.

Metheny is momenteel op de toppen van zijn componeren en muzikant zijn, getuige ook het meesterwerk From This Place dat hij eerder dit jaar uitbracht. Zijn composities zijn zo rijk en veelzijdig geschakeerd en er komen zoveel sferen en emoties vrij dat ze immer aanvoelen als grote muziekwerken. Zo ook met 42 years.

In de handen van Mehldau kun je het gitaarspel van Metheny terug horen. Terwijl de manier van spelen toch echt des Mehldau is, is de compositie zoals we Metheny het liefst horen: vol emotie in melodielijnen vergezeld gaand met prachtig avontuurlijke wendingen in een rijk arrangement. 42 Years is verpletterend mooi.

Jeremy Denk neemt de titeltrack, natuurlijk geschreven door mede bedenker van het project John Adams, voor zijn rekening. Een bijzonder mooi stuk  vol overgave gespeeld. Randy Newman speelt de korte albumafsluiter Recessional typisch zoals Newman alleen kan klinken. Een feestelijk ingezette compositie vol emotie en verwijzingen naar New Orleans en klassiek zoals hij in zijn unieke stijl dat zo meesterlijk en tegelijkertijd zo ongelooflijk herkenbaar kan.

Alle composities werden eerst tijdens een concert ter afscheid van Herwitz in The Brooklyn Academy of Music in New York in 2017 ten gehore gebracht en uiteindelijk dus ook in de studio vastgelegd. I / Still / Play is het prachtigste eerbetoon wat je kunt krijgen.