Uri Caine wisselt zijn straten vrijelijk en moeiteloos af. Zijn nieuwe album Siren laat weer een geheel andere Caine horen dan op zijn voorlaatste albums.

Hij bracht kortgeleden het album Caprices uit waarop hij samen met het befaamde Arditti String Quartet, één van de belangrijkste ensembles in de eigentijdse gecomponeerde muziek, eigen composities speelt. Op het Holland Festival was hij onlangs nog in een werk van de Australische componiste Liza Lim te zien en nu is er naast het grote ensemblewerk en zijn Bedrock van de afgelopen jaren weer een nieuw trio-album met drummer Ben Perowsky en bassist John Hébert. Als pianotrio is dit analoog opgenomen album andere koek.

Meteen bij het bouncy begin Tarshish sta je op je tenen door de razende ritmewisselingen speels en souverein in het spoor gehouden door een superb agerende drieëenheid. Ja, aan Bud Powell denk je en op andere momenten zoals in Foolish Me aan Verdi (via New Orleans sowieso alomtegenwoordig in de jazz). En er is meer. Zoals de fraai derangerende blues van Smelly of de niet te versmaden bas-solo in het veelbetekenende Sucumbus. Geen moment sprake van citeren, collageren of mengen. Hier worden met de nodige losheid scherpe originele lijnen getrokken. De shock is de inventieve kantige vorm die in supreme cohesie van geraffineerde ritmiek terloops gebracht wordt. Vrije muziek in optima forma. Odysseus bedacht iets op de even verleidelijke als fatale zang der sirenen voor de kust van Capri. Caine, Hébert, Perowsky geven een muzikaal beeld van een flitsende tijd die zich doofblind houdt voor  fatale rotsen.  Uri Caine speelt vrijdag, 30 september a.s., 20u solo in de pianolab.Amsterdam-reeks in het Goethe-institut Amsterdam.