×

Recensie

Jazz

10 februari 2018

Tutu Puoane – We Have A

We Have A Dream

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: SoulFactory Records

We Have A Dream Tutu Puoane Jazz 4 Tutu Puoane – We Have A Dream Written in Music https://writteninmusic.com

We Have A Dream. De Zuidafrikaanse vocaliste Tutu Puoane die geruime tijd in Antwerpen woont en werkt en recent rond het oeuvre van Joni Mitchell werkte, brengt het nobele streven van de vijftig jaar geleden brutaal om het leven gebrachte Dr. Martin Luther King terug op de voorgrond. We Have A Dream zet natuurlijk sterk in op mensenrechten en de burgerrechtenbeweging, al gaat het ook net iets verder dan dat alleen.

Met de Brusselse big band onder leiding van Frank Vaganée werkte de ruimschoots ervaren Puoane eerder al verschillende keren samen, wat onder meer te horen valt op Mama Afrika (2011). Zodoende krijgen we op dit We Have A Dream album een hernieuwde samenwerking, die vertrok vanuit het idee om het protest wereldwijd ook muzikaal kracht bij te zetten. Rebellie tegen onrecht, onderdrukking en ongelijkheid, het is écht van alle tijden.

Op We Have A Dream vind je een rijke selectie uit de geschiedenis van de protestsong. Al valt bij het overlopen van de tracklist wel een enigszins gekleurde invalshoek op, zowel qua tijdsperiode (late sixties, begin seventies), persoonlijkheden (Nina Simone, Joni Mitchell, Marvin Gaye,..) als muzikale invalshoek (pop/soul,jazz,..). Het protestlied valt zeker daar te situeren, maar vinden we vanzelfsprekend ook terug in heel andere genres zoals onder meer punk, rap en hip-hop.

De set openen doet een traag openbloeiend Why ? (The King Of Love Is Dead), een door bassist Gene Taylor gepende ode aan Dr. Martin Luther King die vooral bekendheid verwierf in de versie door muzikante/activiste Nina Simone (die later ook met het raciaal getinte Four Women vertegenwoordigd is). Puoane heeft een heel bijzondere stem die net door het subtiele arrangement van Michel Herr hier voluit kan schitteren. Pakkend in eenvoud en gevoel. Je merkt dat er met veel eerbied voor de originele compositie wordt omgegaan, al zijn er wel degelijk verschilpunten : zo is Simone’s versie bijvoorbeeld veel minimaler in begeleiding (piano en stem).

Meteen wordt ook de inzet van het magistrale BJO duidelijk, een big band die haar strepen al lang verdiend heeft. Als om aansluiting te vinden bij eerder werk is er de bewerking van Big Yellow Taxi. Immers, ook in het uitgebreide oeuvre van de Canadese Joni Mitchell (o.a. het minder bekende, maar tragische Cherokee Louise) zijn er talloze protestsongs te vinden waarvan ‘hippiesong’ Big Yellow Taxi wellicht de meest bekende is. Ook hier valt de herwerking op : van een op akoestische leest geschoeide pop/folksong met licht heupwiegend ritme en door drama gedomineerde tekst naar een knappe bewerking op bigbandmaat.

Niet alle bewerkingen ervaren we als even geslaagd. Neem bijvoorbeeld They Dance Alone (Sting), waarin het gaat over repressie tegen dictatoriale regimes. Mooi arrangement, maar ergens gaat naar ons aanvoelen het oorspronkelijke gevoel (hulpeloosheid en uitzichtloosheid) en onderliggende boodschap (een bittere, maar hoopvolle aanklacht tegen militarisme, terreur) door het big band arrangement wat verloren.

Dat euvel wordt verholpen door knappe passages als het korte, maar krachtige Not Yet Uhuru, geschreven door de in Soweto geboren jazzvocaliste Letta Mbulu die naar de Verenigde Staten verkaste, omwille van het Apartheidsregime. Om vervolgens in haar thuisland te ontdekken dat echte vrijheid (‘uhuru’) helaas nog steeds niet bereikt werd. Op die manier leidt Puoane niet enkel de weg naar haar roots en nieuwe muzikale ontdekkingen, maar legt ze een heel aardige link met pakweg de hedendaagse protestmuziek van Shabaka And The Ancestors.

Je merkt ook dat het collectief zich volledig uitleefde met de selecties. Zo komt onder meer The Killing Of George (Part I & II) van Rod Stewart aan bod. Daarmee legt de band poppier accenten in het geheel. Elders zoeken Puoane & het Brussels Jazz Orchestra onder meer heil bij de soul & funk van Marvin Gaye, een vocalist die soul naar een onaards niveau tilde via goed in het oor liggende protestsongs als Inner City Blues waarin het sociaal bewustzijn prominent aan bod komt. In de herwerking herken je speelse accenten, zoals de trompetsoli bijvoorbeeld. Wat later is er ook de aanwezigheid van funkateer Stevie Wonder via Heaven Help Us All.

Puoano brengt op inmiddels de tiende release van Soulfactory Records erg veel kleur aan en zet samen met het Brussels Jazz Orchestra met knappe arrangementen van Michel Herr, Bert Joris, Gyuiri Spies, Lode Mertens en de Amerikaanse Alan Ferber de hoop op een betere wereld muzikaal kracht bij. Dat levert een bijzondere release op die overal wat gaat lenen (pop, soul, funk,..) en ook helemaal past bij de huidige tijdsgeest. De wereld wordt globaler, gekleurder en ook al staan we voorlopig nog mijlenver weg van de ideale situatie, de onderliggende boodschap – vrede, gelijkheid, recht, menselijkheid.. – blijft eeuwig actueel.



  1. Why? (The King of Love Is Dead)
  2. Big Yellow Taxi
  3. They Dance Alone
  4. Not yet Uhuru
  5. Four Women
  6. The Killing of Georgie (Part I & II)
  7. Cherokee Louise
  8. Inner City Blues (Make Me Wanna Holler)
  9. Someday We'll All Be Free
  10. It's Not That Easy Being Green
  11. Heaven Help Us All
  12. War