Het is alweer 5 jaar terug dat Tom Waits de erg fijne 3-CD-boxset Orphans, Brawlers, Bawlers & Bastards, een verzameling van oud en nieuw werk, uitbracht. En zelfs 7 jaar sinds zijn laatste studioalbum Real Gone verscheen. Maar gelukkig worden we vlak voor het verscheiden van 2011 verwend met een nieuwe Waits.

Dat Waits soms even wacht met albums maken heeft op zijn status totaal geen effect. Zijn fans weten dat hij na verloop van tijd vanzelf weer met een stapel geweldige nieuwe songs komt aanzetten. Het ijzersterke Mule Variations uit 1999, een album dat hij na een relatieve rust van 6 jaar uitbracht, was daar een heel goed voorbeeld van. Met Bad As Me doet hij eigenlijk dezelfde truc. En het is wederom een erg fijne plaat.

Waits was tot pakweg begin jaren 80 bekend om zijn jazzy nachtclubachtige songs met een hoog regenkarakter. Zijn stem klonk vanaf zijn debuutalbum Closing Time (1973) over de jaren alleen maar meer door drank en rook doortrokken. De grote Waits ommekeer kwam met het revolutionaire Swordfishtrombones uit 1983, waarop hij een soort van potten en pannen ritmewerk wist te vermengen met spannende blues en zijn indrukwekkende stem en dit in combinatie met de meest emotievolle ballades denkbaar, tot een briljant geheel wist te smelten. Opvolger Raindogs (1984) definieerde die sound. De daarop volgende albums hadden diezelfde spannende sound die met de composities van Waits altijd een zeer spannende en onvoorspelbare wending kregen.

Het nieuwe album Bad As Me klinkt als vintage Waits en is een fijne her-kennismaking met de artiest die eigenlijk nooit teleurstelt. De heerlijk robuuste albumopeners Chicago en Raised Right Men spreken wat dat aangaat boekdelen. Heerlijk knallende songs met briljante teksten. Met het daarop volgende, door een fijne slide doorslepen Talking At the Same Time, neemt Waits daarna een stapje terug en croont als de beste over de financiële crisis (Someone Makes Money While There Is Blood On The Streets). De sfeer die Waits in die eerste songs neerzet wordt niet meer verlaten.

De variatie is songs is daarnaast, gedurende het gehele album, groot en doet daarom denken aan een meesterwerk als Mule Variations. Het geweldige Face On The Highway, het samen met Keith Richards gezongen Last Leaf, twee oudere mannen die zingen over de vergankelijkheid van het leven, en het briljante Hell Broke Luce, over een soldaat die terugkeert uit de oorlog in Iran of Afghanistan, zijn van uitzonderlijke klasse. Verrassend daarnaast zijn songs als Kiss Me en New Years Eve die verwijzen naar Waits pre Swordfishtrombones dagen.

Bad As Me is weer een erg fijn Waits album. Een geweldige collectie spannende en emotievolle songs die wederom bewijzen wat een veelzijdig en origineel artiest Tom Waits is. Naast gasten als Flea (Chili Peppers), Les Claypool (Primus) en Keith Richards is het trouwens juist Waits’ vaste gitarist Marc Ribot die wederom de show steelt. Hoe hij Waits aanvoelt is geniaal. Echt elke klap of slag op zijn gitaar is geniaal raak. Ook Los Lobos’ David Hidalgo voelt de muziek van Waits feilloos aan, of dat nu met accordeon, gitaar of vocale achtergrond is. Maar het is natuurlijk Waits zelf die met zijn composities, spel en stem de show steelt. Zijn klasse is en blijft buitengewoon.