Tim Christensen & The Damn Crystals

•Pop •

05 april 2012

Uitgebracht door: PIAS

Na drie solo albums, heeft Tim Christensen zich weer in een band gevoegd. Maar wel ‘zijn’ band. The Damn Crystals is de naam die is geplakt op de mannen die hem al een tijdje tijdens zijn liveshows begeleiden. Als collectief werd het vierde Tim Christensen album opgenomen.

Goed, heel veel maakt het niet uit natuurlijk of er een hele band achter zit of dat het Christensen in zijn uppie is. Hij blijft verantwoordelijk voor de liedjes en daar hij zelf zingt blijft hij ook de ‘smoel’ van de groep. Wel kan je stellen dat ‘ie door de samenwerking op dit album iets rauwer uit de hoek komt dan voorheen. En iets meer experimenteel, zoals de openingstrack The Damn Crystals laat horen. Een bijna 11 minuten durend epos waarin diverse liedjes (of aanzetten daartoe) zijn samengevoegd tot een groot geheel, dat je als luisteraar op het puntje van de stoel houdt. Goed, de originaliteitprijs wint het nergens, maar de aanstekelijkheid en bevlogenheid waarmee het wordt gebracht maakt veel goed. Meteen daarna volgt prijsnummer Surprise Me, een track waarop prima melodieën, ronkende gitaren, mooie koortjes en pakkende teksten samenkomen tot een powerpopjuweeltje.

Het album rockt met pieken en dalen nog een tijdje door, tot halverwege een iets andere richting wordt gezocht. Meer elektronica, een lager tempo. Zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat Christensen het album als A-kant en B-kant heeft samengesteld, zoals hij aan WrittenInMusic.com vertelde. Die tweede kant (als we ‘m zo oneerbiedig mogen noemen) is ook daadwerkelijk een B-kantje daar het materiaal niet het hoge niveau haalt van de start van het album. Met als uitzondering het puike en Beatlesque All Them Losers en de mooie akoestische afsluiter Never Be One Until We’re Two. Al is Wiser daar tussenin ook erg fraai, doch niet heel erg beklijvend. Een nummer dat zoiets op het eerste gehoor overigens ook niet doet is eerder op het album geplaatste Million Miles Away. Maar dat is juist de track waar je na langere tijd toch vaker op teruggrijpt omdat het je in je onderbewuste pakt.

Over de hele linie kan je zeggen dat de muziek op dit album tot het sterkste werk van Tim Christensen behoort. Tegelijk moet je ook realistisch zijn en kunnen constateren dat hoewel hij op al zijn albums zijn werk met verve doet en een liedjesschrijver van het allerhoogste niveau is, hij maar zelden echt boven zichzelf uitstijgt en met liedjes komt die zowel hoofd als hart weten te raken. Als hij dat doet, dan is het ook goed raak en komt hij qua composities en niveau in de buurt van zijn grote voorbelden Paul McCartney en Neil Finn. Lukt dat niet, klinkt het resultaat nog steeds vele malen sterker en beter dan menig andere artiest, maar mist het de recht in het hart schietende pijlen. En op dit album schiet Christensen net zo vaak raak als nipt mis.