Als er een stad in Europa is die weet hoe het is om in een lockdown te functioneren is dat Berlijn wel. Jarenlang heeft de gemeenschap daar verscheurd van elkaar geleefd en vormt de in verval geraakte stad het woongebied voor in zelfvernietigingsmodus functionerende artistiekelingen. Decadente theaters waarin de glorie van het verleden de muren beschimmeld en bewierookt, getraumatiseerd door het oorlogsverleden en het getrek tussen kapitalisme en communisme. De erfenis woekert zich al in het futuristisch escapisme van de krautrock, het kunstzinnige avant-gardisme en de statische machinale elektronica voort.

Toch is het vooral de extravagante buitenstaander David Bowie die met zijn Berlijn trilogie Low, Heroes en Lodger de stad eigen maakt, en daar het begrip postpunk vorm geeft. Door de huidige pandemie is de stad weer van de buitenwereld afgesneden en zet deze het autonomistische mechanisme in werking om zich zo goed mogelijk functionerend staande te houden. David Bowie noem ik niet zonder een reden. De melodieuze zang van Marco Bianciardi heeft zeker raakvlakken met deze grootheid die de kansloze Bahnhof Zoo junkies in een roestrip voor een dag die heroïsche heldenstatus aanbiedt.

The Somnambulist hervalt in de slaapwandelmodus, en is getuige van een levensechte nachtmerrie die zich al dagdromend voortzet en de chaotische wereld in haar greep houdt. Met de gedachte dat deze fase slechts van korte duur is besluiten ze om in de lente van 2020 aan de opvolger van het eerder voltooide Hypermnesiac te werken. De All Strain Is Over werktitel doopt zichzelf tot het meer sprekende Some More Songs Lost in Themselves om. Het geloof in het verlies herstellen en de verloren gegane tracks een bestaan in een kwartier durende EP schenken.

Het ziet er allemaal nog zo rooskleurig uit. Isabel Rößler voegt zich bij zanger gitarist Marco Bianciardi en drummer Leon Griese. Een sterke gevarendriehoek, al blijkt Isabel Rößler niet die standvastige gehoopte factor te zijn, en zich als falend pandemie slachtoffer al snel van dit onzeker toekomstperspectief distantieert. Het duo is hierdoor genoodzaakt om meer van producer Paul Peuker te eisen. De multi-instrumentalist heeft de nodige bas ervaringen tot beschikking en verbreedt hiermee zijn rol binnen The Somnambulist.

Kunnen ze niet beter de gepauzeerde tijd besteden om er een volwaardige plaat van te maken. Ik denk van niet. The Somnambulist wil deze periode zo snel mogelijk afsluiten om zich in een nieuw project te storten. Bij die afronding hoort dus wel degelijk een release, een duister zestal aan songs, waar ze bij het einde van The Freewheelers abrupt de stekker uit trekken, terwijl je de indruk krijgt dat het geheel niet afgerond is. Blijkbaar is het genoeg geweest, zolang de corona verschrikkingen niet van het wereldbeeld verdwenen zijn, blijft het slotstuk een open bloedende hiaat. Het vraagt om een vervolg, en er blijkt dus nog een EP in aantocht te zijn, die hierop aansluit.

Het is dezelfde mysterieuze wanhopige dramatiek welke ze tevens in de veelzeggende prachtig vormgegeven.The Freewheelers clip digitaliseren. Het vervormde gesproken All Strain Is Over is nog een bron van nieuwsgierigheid, gezonde spanning naar het onwetende. Het industriële immuniteitsschild zet zichzelf in werking om defensief af te weren. De afbrekende tragiek van het leven in een leugendecor zet zich in het wanhopig twijfelende Flowers from Where You Go voort. Donkere symmetrische gitaarlijnen vallen in herhaling en vluchtem in die droomwereld schepping weg.

Het Not a Song for You verraad slaat hard destructief om zich heen. Marco Bianciardi in de rol van jammerende spookverschijningsgeweten uit het verleden. Kwetsbaar, angstig, met hoog samengeknepen bibberende vocalen. Een lawine aan noise vormt een aanvallend sneeuwbaleffect om uiteindelijk in een vrije val het gehoor te tergen. Verknipte technologie en te pletter vallende satellieten. Het uitgeschreven doemscenario verpakt in het zware Lametech, de rouwende aarde in het zwart verduisterende Lowerin’ Sun waarin nogmaals naar het zalvende Ziggy Stardust glamrock verleden gememoreerd wordt. Welke in Major Tom personage een laatste glimp op de aarde werpt om zich vervolgens in het afwegende The Freewheelers volledig afzijdig te houden. Die David Bowie adoratie ligt er net iets te dik bovenop, eigenlijk heeft The Somnambulist dat niet eens nodig.