Het in Berlijn gelegerde The Somnambulist bundelt de duistere kracht van de postpunk, het eigenzinnige wispelturigheid van de jazz en het ritmische freakende van de funk ineen in het spannende samenhangende Hypermnesiac. De nachtmerrie omlijsting van het veelbelovende Moda Borderline debuut uit 2010 heeft zich in de loop van tijd tot een zwaarder veelzijdig geluid ontwikkelt. Doordat ze de platen in eigen beheer uitbrengen, en zelf ook verantwoordelijk voor de eindproductie zijn is de inbreng van buitenaf nihil wat je absoluut terughoort.

De ontvlambare manische gekte heeft voor controleerbare harmonieën baan gemaakt, waarbij het karakteriserende eigen geluid volledig behouden is. Het is een gemis dat het deze muzikanten er niet eerder in slagen om zich in the picture te spelen. Ook hier op Written in Music is Hypermnesiac een eerste indrukwekkende kennismaking met het breed georiënteerde drietal, en zijn de vorige drie albums helaas onopgemerkt gepasseerd.

Welkom in de cinematische wereld van The Somnambulist. Als een dagdromende slaapwandelaar wordt je als luisteraar in een universum gevuld met onheil en verdoemenis toegelaten. Het sfeervolle Film balanceert met het theatrale pianospel van Leon Griese op de rand van bombastische melancholie. De dreigende elektronische programmering en de opdringerige gitaar erupties stuwen het langzaamaan steeds dieper de sinistere kant op, waar deze door jazzy drumgeweld opgevangen worden.

Voor dat laatste is ook alleskunner Leon Griese verantwoordelijk. Ondanks dat The Somnambulist met regelmaat in de industriële hoek te vinden is, wordt er bewust voor levendige pure percussie gekozen. Zo schakelt hij in het strak militair ritmische Doubleflower met gemak naar funkende retro seventies slagwerk over. Een aanpak die zijn geschoolde achtergrond verraadt, niet vreemd dus dat hij als geluidstechnicus ook grotendeels voor het eindgeluid verantwoordelijk is.

De diversiteit in het bereik van Marco Bianciardi’s vocale vermogen zorgt ervoor dat ook hij zichzelf scherp houdt. Zo gooit hij er eenvoudig meer grafstemmingen bij het tegen de gothic rock aanleunende industriële dancetrack No Sleep Until Heaven in. Het brengt hem niet uit de concentratie om de overige ruimte met gillend gitaar gejank op te vullen. Ondanks zijn neiging om al grommend de diepte in te verdwijnen houdt hij zich als een uitgekiende charmeur in de songs staande.

De rol van Thomas Kolarczyk lijkt minder groot, maar zijn moddervette strakke baspartijen zorgen voor een onverwoestbaar fundament waarop ze zich heerlijk op uitleven. Juist die combinatie tussen echte basisinstrumenten en de nodige elektronica werkt hier zo verbazend goed. Het is daardoor een kleine stap om vanuit jazz het werkveld naar de dreampop in No Use For More uit te breiden.

De hysterie van het prettig rommelende At Least One Point at Which It Is Unfathomable wordt voor een enkel moment door de spaarzame emotionele voordracht van Marco Bianciardi onderbroken. Het ontaard in hypnotiserende klanken waarvan het druk repeterende spel van Thomas Kolarczyk de hoofddader is. Het dromerige Tom’s Still Waiting wordt bruut door de krachtige slaggitaaruitbarstingen verstoort en dient als voorstudie van Ten Thousand Miles Longer.

In dat instrumentale huzarenstukje komen alle krachten in een universele muziekbeleving samen. Alsof drie breed geïnteresseerde conservatoriumstudenten de opdracht krijgen om in een overdonderende jamsessie elkaars kwaliteiten te ontdekken. Het meespelende blazerscombo van saxofonist Marc Doffey en trombonist Jan Landowski vervullen hierin een fraaie gastrol.

Hypermnesiac verdient het niet om onopgemerkt te blijven. The Somnambulist is een verrijking in het onnavolgbare muzieklandschap. Doordat ze zich niet door uitgekiende platenmaatschappijen laten kortwieken bieden ze zichzelf de mogelijkheid om hun vleugels breed uit te slaan.