The Smashing Pumpkins, die grootste romantische grunge band van weleer, heeft helaas de laatste jaren van zijn onvoorspelbaarheid haast een deugd gemaakt. Maar de originele kompanen Billy Corgan, Jimmy Chamberlain en James Iha komen hier met de resoluut franje- en singleloze lancering van hun dertiende tot ieders verrassing wel met een geweldig coole klapper op de proppen.

Met een Corgan bovendien goed bij stem en in een prima productie. Geen oeverloze driedubbele geeuwer meer dus zoals die laatste keer. Neen, gewoon solied tien progressieve songs in een compact behapbare drie kwartiertjes.  Waarin ze bovendien duidelijk weer de lucht van rock en metal diep hebben opgesnoven in plaats van zomaar wat aan te rommelen met al die synthesizers van voorheen. Terug daarmee zelfs bijna naar de tijd van hun magnum opus Mellon Collie And The Infinite Sadness, met opnieuw glansrollen voor de fuzzy gitaren, de enorme, loodzware riffs en naast de bas en de drums de snijdende nasale vocals van onze kale knikker Billy.

Al met de memorabele opener Edin gaat het dak er helemaal af. Uit een Toolsgewijs zoetjes meanderende gitaarlick ontstaat ineens die bezeten withete Pumpkins-moordriff, startpunt van de hartbrekende groove en een psychedelisch opjuttende wall of sound waarvoor de fans de band altijd al zo hoog op handen droegen.

Daarna zo mogelijk nog meer hoogtepunt, het uit je duistere droom opstijgende progressieve monument Pentagrams, waarin het trio je werkelijk alles geeft. “Love never dies”, horen we Corgan creepy toezingen. Het wordt het nieuwe anthem van een vernuftige, episch geïnstrumenteerde compositie .

Daalt dan, na nog zo’n explosieve headbanger Sighommi, na drie songs lang verpletterende riffs vol gitzwarte donkerte in de melodieën, voor heel even de nodige melancholische rust in van Pentecost. Dartele piano, uitdijend strijkersfestijn en evenwichtig gedoseerde synthesizers. Sfeervol en wat werkt het daar goed.

Maar daarna vanaf het sinistere War Dreams of Itself toch gewoon weer vol de decibels en de meest opwindende riffs. Niet te vergeten daarbij, simultaan ook de zoveelste demonstratie van Jimmy Chamberlain’s allerstrakste drumtexturen.

Dan komt zwierig zwevend het popliedje Who Goes There binnen. Corgan’s vredige verhaal ondersteund door een telkens weer sierlijk opduikend gitaarlijntje.

999 klinkt wat kribbig met die vervreemdend afdrijvende piano en daar komen in een trager ritme de gitaren al weer aangolven. Gigantisch de geluidsmuur die wordt opgebouwd. Pareltje van dynamische progkunst.

Ook Goeth the Fall verdient het predicaat voortreffelijk, al is het een mistroostige ballad, maar Corgan maakt hem weer zo vintage The Smashing Pumpkins.

In het onverbiddelijk ritueel dat in het doordrammende Sicarus wordt opgevoerd, met onder meer het op zijn transcendentst afbuigend refrein, gaan de Pumpkins haast Metallica achterna. Het zijn twee simpele Black Sabbath-noten die er finaal een gewichtig punt mogen achter zetten.

Een schitterend filmisch Murnau tenslotte laat het doek vallen. Zalig, als regen delicaat neerdruppelende pianotoetsen en met dramatisch symfonisch orkest dat krachtig de dans overneemt. Een typisch zwevende afsluiter de The Smashing Pumpkins helemaal waardig.

Dit kortom is zonder dieptepunten die uitgebalanceerde plaat geworden van The Smashing Pumpkins waar we al zo lang naar hebben uitgekeken. Hier zijn gepassioneerd en gefocust weer die woedende ratten in een kooi in een album zo vitaal en zo vol vuur. Daarom, veeg al die voorgaande kwakkeljaren samen, Billy, ze worden je bij dit fraaie Aghori Mhori Mei helemaal vergeven.