The Saxophones is geen ruig jazzcombo, dat vanuit de zelfkant van het bestaan overleeft door hun geld in duistere clubs bij elkaar te scharrelen en dit vervolgens direct in drugs consumeert. Het is een uit Oakland afkomstig echtpaar frist die folky melancholica met bruisende oldschool surfklanken op. Regelmaat staat in hun leven centraal, waarbij ze het muziek maken met het opvoeden van twee jonge kinderen combineren. Diep in de nacht doorfeesten is er niet bij.

Jazzstudent Alexi Erenkov raakt zwaar teleurgesteld door de beperkte mogelijkheden die de studie hem oplevert. Juist dat vrijgevochten karakter waar de scene om bekend staat vind hij niet in de voorgeprogrammeerde lessen terug. Zo tegendraads als een goede muzikant hoort te zijn, kiest hij voor zijn eigen pad. Zelfs bij doodlopende wegen is het een uitdaging om toch een doorgang te vinden en je verder te ontwikkelen. Tijdens deze individuele verkenningstocht krijgt hij vertrouwd bekend gezelschap van zijn vrouw Alison Alderdice, die aardig met drumstokken overweg kan. Songs of the Saxophones verschijnt rond de geboorte van hun eerste afstammeling in 2018, en nu de opvolger Eternity Bay uitkomt, loopt Alison Alderdice alweer hoogzwanger rond, en verwacht het duo opnieuw een baby. Hoe lang dit patroon zich doorzet is niet duidelijk. Het grappige hieraan is dat artiesten een nieuw album vaak beschouwen als een eigen kindje. Hier valt het samen.

Eternity Bay is heel wat sprankelender dan het veelbelovende debuut. De weemoedige jazzy Alexi Erenkov klaagzang krijgt door de lichtere orkestrale instrumentatie voldoende tegengas. Al direct bij de aftrap van Lamplighter zijn daar die warme saxofoonklanken aanwezig. Geheel in eighties soulstijl vervullen ze hun rol in de dromerige door de jaren vijftig geïnspireerde donkere filmmuziek. Ondanks het zomerse plaat karakter staat het kustgebied Oakland niet echt als de meest zonnige omgeving van Californië bekend.

De zwaarmoedig zingende Alexi Erenkov is in deze zwoele softere omgeving misplaatst, al heeft het ook iets therapeutisch. Alsof hij gedwongen wordt om de veilige eenzaamheid te verlaten, naar buiten te treden om verplicht de nodige zonnestralen op te vangen. Het is een prachtig tijdsbeeld voor neerslachtige binnenvetters die de winter zat zijn en naar het voorjaar verlangen. De nostalgische heimwee naar vroeger roept de symboliserende albumhoes ook op. Afsluitende badpakken onschuld voordat deze door ondeugende weinig verhullende bikini’s vervangen worden.

Daar vanuit verplaatst het retrogevoel zich naar de vergeelde jaren zeventig polaroid fotoboeken. Waar in de loop der jaren alle glans en kleur uit verdwenen zijn, en vervangen door een sepia nicotinebruine gelaagdheid is. Licht ritmisch voegt er wat Zuid-Amerikaanse broeierigheid in het lome Anymore en het sterk inheemse Flower Spirit tussen, dat met een rustgevend gefloten Oosters intro opgesierd wordt. Eternity Bay heeft een vertrouwde groei, waarbij het ouderschap onbewust aan jeugdherinneringen memoreert. Die kern vormt de basis. De wenteling van het vaderschap zit hem in de beleving. Doordat er bij een geboorte een totaal nieuwe wereld verkend wordt, probeer je als ouder je in die wonderbaarlijke nieuwe zintuigelijke waarneming in te leven.