In de fase dat de wereld noodgedwongen tot stilstand komt en daarna als een bezeten haar verloren tijd bij elkaar sprokkelt, verhuist het echtpaar Alexi Erenkov en Alison Alderdice naar het ouderlijk huis van Alexi in het berustende Californische Inverness. Daar werken ze als de kinderen slapen in de spaarzame avonduren aan de opvolger van het drie jaar eerder verschenen Eternity Bay. To Be a Cloud heeft net als de voorgangers een fraai retro hoesontwerp. Het uitgangspunt is nog steeds het zorgeloze peace, love and happiness jaren zestig klimaat, met een uitloop die in de aansluitende seventies eindigt. De liedjes waaien over de zonnige stranden, kriebelen als prettige zandkorrels, en memoreren aan die niets aan de hand surfsound. Toch is het allemaal net wat minder David Lynch en wat meer Quentin Tarantino, maar wel met een hoog Disney gehalte. Vervolgens wijkt het gezin naar Anacortes te Washington uit. In de Phil Elverum’s The Unknown studio volgt de To Be a Cloud voltooiing. Deze voormalige katholieke kerk is een inspirerende mystieke werkplek, en creëert een prettig muzikaal helend aura over dit tiental aan albumtracks.

Het ronddwarrelend The Mist vormt het nomadenvertrekpunt. De hol zware drums van Alison Alderdice zorgen voor de stabiliteit, waaroverheen Alexi Erenkov zijn geschoolde fluitspel de vrije loop laat. Onderweg pikken ze roadtripper Richard Laws op, die met zijn toetsenwerk voor de nodige sfeerbepaling zorgt. Het gezelschap leeft afgesloten van de buitenwereld in hun eigen bewust geïsoleerde universum. Een kleinschalige vredige hippie commune waarbij de maatschappelijke onrust geen plek toegedeeld krijgt. Uiteindelijk draait het toch om de familie, als die liefdevolle eenheid sterk is, dan volgt de rest wel. Boy Crazy heeft een heerlijke swing, met de nodige vintage elektronica, blikken percussie en overheersende basakkoorden. Boy Crazy is avontuurlijk licht Zuid Amerikaans tropisch sensueel, verleidend volgens de ouderwetse basisbegrippen.

De blazende naamgenoot van de band schuift bij In My Defense weer aan. Alexi Erenkov gaat zeer plechtig met zijn zorgzaam gekozen saxofoonpartijen om, en kiest voor een sobere begeleidende aanpak. Heel eventjes waan je jezelf in de overheersende eighties white soul jaren, broeierig, maar tevens met een lekkere hitgevoelige twist. The Saxophones zijn groeiende in hun voordracht, en overstijgen hierdoor het suffe, soms zelfs slaapverwekkende veilige Eternity Bay. Die plaat is zoals de titel al aangeeft wat behouden conservatief. Deze werkklimaat verandering zorgt voor een gezonde verbreding. Alexi Erenkov bezit nou eenmaal een melancholische verhalende klaagstem, daar heeft hij mee te dealen. Maar het past wel bij de beeldende innemende Speak For You liefdesverklaring aan zijn bescheiden opstellende vrouw Alison Alderdice waarin hij juist haar intieme gedachtes verwoordt.

Savanna is voor een wegdromerige zangeres als Lana Del Rey op het lijf geschreven, en ademt datzelfde desperate Hollywood verval uit. Het is een kleine overgang naar het warme Conversation Soon zomergevoel, waarbij The Saxophones over een nog bedaardere toekomst dromen. De vocale groei van Alexi Erenkov neemt serieuze wendingen in het croonende Goddess in Repose, waar een tijdmachine het drietal in de onschuldige jaren vijftig plaatst. We mijmeren gemoedwillig door Hunter heen. Het afsluitende Desert Flower geeft een fractie van het mystieke verlangen bloot. Bij The Saxophones draait het om de dagen in alle tevredenheid met een glaasje wijn af te sluiten. Elk liedje staat voor zo’n prachtige dagboekbladzijde symbool. Het zijn persoonlijke liefdesverklaringen, die ze publiekelijk delen, de daadwerkelijke achtergrond houden ze wijselijk voor ons verborgen.