De mannen van The Time hebben hun naam veranderd. Rechtenkwestie. Maar dat weerhoudt hen er niet van om onder de lelijkste bandnaam in tijden behoorlijk onverwacht een alleraardigst album af te leveren.

Met zijn zevenen waren ze in de originele line-up. Morris Day, Jerome Benton, Jimmy Jam, Terry Lewis, Monte Moir, Jesse Johnson en Jellybean Johnson. Vandaar de naam, ze zijn nu weer bij elkaar als The Original 7ven. Natuurlijk was The Time altijd het speeltje van Prince om liedjes die niet goed bij hemzelf pasten onder een andere vlag in de markt te zetten. Maar met de inmiddels legendarische producerstandem in wording Jam/Lewis in huis, met een puike gitarist als Johnson en het niet te missen charisma van frontman Morris Day (en diens humoristische sidekick Jerome Benton) werd The Time al snel een geduchte concurrent die als collectief wellicht wel kon tippen aan Prince’ in één persoon samengebalde genialiteit. Vandaar dat de koninklijke kleine ze wellicht klein hield en op de eerste albums van de groep alleen Day te horen is. Uiteindelijk werden Jam en Lewis ontslagen (waarover Prince later een mooie, emotionele en uiteindelijk niet uitgebrachte versie van Old Friends 4 Sale opnam) en werd dat Day in de schoenen geschoven (want ‘The Time was zijn band’ tenslotte). Lang verhaal kort, de band onderging in de decennia die volgden een flink aantal bezettingswissels, kwam in 1990 nog eenmaal in originele vorm bijeen voor het succesvolle album Pandemonium en toen werd het op gebied van nieuw materiaal stil. Tot nu…

Hoewel de reünie en (vooral) het nieuwe album redelijk onverwacht komen had je het natuurlijk aan je water kunnen voelen als je de recente optredens van Prince hebt gezien. De man heeft nu eenmaal niet al te subtiele dubbele agenda’s. Steeds als iemand een hit met ‘zijn’ liedjes scoort, lijkt hij ze aan zijn setlists toe te voegen als reminder aan het publiek wie het geschreven heeft. Met Cool, The Bird, Jungle Love en zelfs Chocolate van The Time op de setlist tijdens tournee die het afgelopen jaar meerdere malen ons land aan deed, kon je er donder op zeggen dat er iets in de lucht hing en hij nog even ‘zijn’ recht wou halen door de fans nog even te laten weten wie ook alweer de meeste liedjes schreef voor The Time. En ja hoor, de band is weer bijeen maar mag de bandnaam (want in het bezit van voormalig broodheer) niet gebruiken voor het opnemen van een album waar Prince helemaal niks mee van doen heeft. Vandaar The Original 7ven.

Muzikaal maakt het geluidstechnisch echter geen donder uit of hij zich er mee had bemoeid of niet. The Time is gewoon een erg goede band, welke naam je er ook aan hangt. En op Condensate hebben ze het bandgeluid dat hen groot heeft gemaakt gewoon eigenhandig doorgezet. Vernieuwend? Geen seconde. Al is single #Trendin natuurlijk een erg geinig knipoogje naar populaire hedendaagse sociale netwerken, maar dat is dan ook meteen het enige moderne aan Condensate. Muzikaal lijkt het of er een grens is getrokken bij alles dat na 1990 is gebeurd in de muziekgeschiedenis en alles boven die streep wordt gewoon genegeerd. Of het nu de poppy opener Strawberry Lake is, dan wel de kale funk van de titeltrack (“I don’t sweat, I condensate”) of het meer op rock georiënteerde Sick is, het ademt allemaal de sfeer van zo’n 20 tot 25 jaar geleden, maar dan wel geproduceerd naar hedendaagse standaard. Het deert geen moment dat de band geen nieuwe muzikale paden bewandelt of deze überhaupt opzoekt. The Original 7ven bewijst eens en voor altijd dat ze op eigen kracht een wereldband hadden kunnen zijn. Daar is het nu te laat voor en die ene track die dat eventueel had kunnen bewerkstelligen – en legendarisch nummer in de lijn van Jungle Love of The Bird – staat dan weer net niet op deze reünie-cd. Single #Trendin is weliswaar catchy, maar daarvoor net te simpel om echt ‘trending topic’ te worden.

Misschien had het zevental hittechnisch voor een échte wereldwijde doorstart dan weer net dat kleine duwtje in de rug nodig van de man die zelf ook al jaren niet meer in staat is (of lijkt) om dat duwtje te geven. Al zouden zwaargewichten als Jimmy Jam en Terry Lewis (als producers verantwoordelijk voor onder meer alle grote Janet Jackson hits, maar ook van The Human League’ Human en George Michaels Monkey, om er slechts een paar te noemen) dat zelf ook moeten kunnen. Neemt niet weg dat Condensate alles is wat het eveneens recent weer opnieuw opgerichte (en om dezelfde reden onder andere naam opererende) The Family niet wist te bewerkstelligen op hun Gaslight. Dat klonk op de beste momenten precies goed, maar ging mank op het moment dat het geluid een update naar het nu kreeg. The Original 7ven doet op Condensate die moeite niet. Die leveren exact het album af wat je zou verwachten, inclusief geinige one-liners, korte hoorspelletjes en vooral een goed geproduceerd ‘old school’ geluid. Zo weet de band gewoon van begin tot eind te boeien op het vrolijke Condensate en dat is veel meer dan wie dan ooit verwacht had.

Tracklist Condensate

1. O7ven Intro
2. Strawberry Lake
3. O7ven Press Conference
4. Condensate
5. #Trendin
6. If I Was Yo Man
7. Role Play
8. Sick
9. Lifestyle
10. Faithful
11. Cadillac
12. AYDKMN
13. One Step
14. Toast To The Party Girl
15. Hey Yo
16. GoHomeToYoMan