The Maureens: een Utrechtse band die je (terug) laat verlangen naar de zomer. Klinkt als: sixtiespop à la The Beach Boys, The Posies en Big Star. Ofwel: vrolijke, uptempo popsongs met veel zonnige tunes. De in totaal vijf bandleden speelden eerder in onder andere Alamo Race Track, Silence Is Sexy en Brown Feather Sparrow en doen nu eindelijk wat ze allen al heel lang wilden doen: surfpop maken van de bovenste plank.

Zanger/gitarist Hendrik-Jan de Wolff klinkt alsof ‘ie is weggelopen uit de hoogtijdagen van The Beach Boys en ook zijn bandmaten Bas van de Looy (ook zang/gitaar), Ernst van der Wal (gitaar, mandoline, zang), Jost Mans (toetsen, zang), Ben Kalb (basgitaar) en drummer Guy Bours (wordt inmiddels vervangen door Stefan Broos) maken van de debuutplaat een waar genot om naar te luisteren.

De titelloze cd opent met een korte introductie met harpen, klokkenspel en vrolijke gitaarnoten, getiteld Zuma Beach, waarna de cd door kachelt met daadwerkelijke openingssong Brother. Alsof je naar een oude sixtiesplaat zit te luisteren. De hammondorgel maakt het zomerse plaatje compleet. Lekker is de korte break waarin er lekker geragd wordt, waarna het lied weer speels doorgaat.

Er is naast de vijf mannenstemmen nog ruimte gevonden voor een vrouwenstem. Op Ohio Landscapes doet Carol van Dyk van Bettie Serveert gezellig mee (niet geheel ontoevallig, de producer van The Maureens is Remko Schouten, ook producer geweest van Bettie Serveert). Het geheel klinkt erg ontspannen, totaal andere koek dan de strakke poprock van Carol’s band.

Wil je vrolijkheid, wil je catchy liedjes die je zo mee kunt zingen, zet dan The Maureens op. Een heerlijke ode aan de zomer (en minstens zo lekker in de herfst). Dit album had eigenlijk twee maandjes eerder uit moeten komen, dan was het de perfecte soundtrack voor een zomerse zomer geweest.