Niet moeilijk doen, gewoon de studio induiken en in twee weken tijd een album opnemen. Zijn er verder nog vragen? Nee? Prima, aan de slag dan maar! Hoe eenvoudig kan het zijn. Dan Carey werkt het liefste zo effectief mogelijk. In een kort tijdsbestek het maximale rendement uit een band halen. The Lounge Society staat volledig achter deze visie en brengt hun Tired of Liberty debuutplaat op het befaamde Speedy Wunderground label van Dan Carey uit. Twee keer succesvol proefdraaien en nu dan voor het echie. Wat valt er verder nog over The Lounge Society te melden? Dat het psychedelische Generation Game de snelst verkopende eersteling op het hippe indie label is, en nu op Tired of Liberty een fraaie blender herkansingsrol toegedeeld krijgt? Algemeen bekend. Dat ze deze droomstart bijna met de opvolgende Silk for the Starving EP overtreffen? Dat weten we ondertussen ook wel. Dat ze hierdoor de lat voor Tired of Liberty bespottelijk hoog leggen? Tja…. dat is wel een feit.

Tired of Liberty verslechterd de scheidingslijn tussen experiment gefreak en catchy hitgevoeligheid. De maatschappelijke bewustwording zit hem vooral in de punkende No Future slogan teksten. Boredom Is A Drug, Your Imagination Kills Me, What Will The US Do To Save Our Souls, To Save Our Dignity? Puntige onvrede, gedragen door de tussen de verschillende toonhoogtes heen en weer zwalkende Cameron Davey. Puur, rauw en met een hoog relativeringsinzicht. Het antikapitalistische kritische Blood Money schettert vloekend als een disciplinaire verstandhouding tussen eighties indie studentenrock en verslavende Madchester samenzangkoortjes. Het staat als een huis, opgebouwd door een viertal geluidsmuren.

Uitnodigend People Are Scary dansgestoei en het gelijkgezinde It’s Just a Ride zijn militante punkrock stampers volgens de oeroude The Clash principes. Funkende baslijnen, janglepop gitaren, rockende tempowisselingen en de jazzy complexiteit van meesterdrummer Archie Dewis. De bejubelende People Are Scary feeststemming worstelt met het opgeven van de beperkte vrijheid van het pandemie isolement. Vragende vervreemding en diplomatieke wanorde. Gaan we nu weer gewoon aardig tegen elkaar doen? Leggen we de gemeende oprechtheid opzij, en doen gewoon we alsof er niks aan de hand is? Delen we de winst met de regering welke ons nog strakker in het regelement van herziende regels, waarden en normen in de wurggreep houdt?

Broeierige North Is Your Heart dub funk ontwaakt in ontregelende Archie Dewis donderslag stortregen. Gedreven en bevlogen kunst en vliegwerk in de nutteloze gejaagde Boredom Is a Drug tragiek en het dolgedraaide Last Breath, de ultieme wens om in het harnas op het podium te sterven. Het kwaadaardige ironische Remains ligt gevaarlijk dicht in het troebele IDLES vaarwater. Duistere No Driver retropunk flirt publiekelijk met krautrock en darkwave. Vluchtige jaren zeventig Beneath the Screen metropolenrock staat voor een jazzy fusion aanpak open. Het verrassende drugsstimulerende Upheaval is daadwerkelijk een euforische omwenteling van het geluid. En dan eindigen met het spraakmakende gerecyclede Generation Game. Het tempo ligt een fractie lager, en de uitvoering krijgt nog net wat meer die spacende buiten de dampkring zwevende Spacemen 3 kosmosglans mee.

Staat The Lounge Society dichter bij de burgerklasse dan hun geniale oudere black midi en Squid broeders? Zijn ze verzachtender dan de destructieve haattirannies van IDLES en het verharde Ierse chauvinisme mentaliteit van Fontaines D.C.? Vast wel, al zijn ze zeker niet de New Romantics onder de hedendaagse postpunkers, die duidelijke new wave invloeden sijpelen echter wel degelijk door de onwrikbare betonblokken stabiliteit door. Het gepeperde Meat Is Murder jaren tachtig gevoel, alleen smaakt dit naar meer. Tired of Liberty klinkt onderhand te vertrouwd voor een debuutalbum, alsof The Lounge Society er altijd al is geweest.