Alle aandacht gaat uit naar het Speedy Wunderground label van Dan Carey. Met het unieke concept om maar 250 singles per studio opname uit te brengen is de run naar dit product gigantisch groot. Zeker als namen als Squid, black midi, Black Country, New Road en Fontaines D.C. vol overtuiging indrukwekkende tracks op de markt zetten. Het idee hierachter is simpel maar wel zeer effectief. Het hele proces mag niet langer dan een dag in beslag nemen.

Terwijl bovenstaande bands ondertussen volwaardige albums op hun naam hebben staan, brengt The Lounge Society nu eerst een EP uit. Silk For The Starving is het meer dan waardige vervolg op het psychedelische Generation Game. Deze zweverige noisy postpunk track groeit al direct uit tot een klassieker en is al de snelst verkopende single op het hippe indie label. De ogen zijn gericht op dit uit West Yorkshire afkomstige gezelschap. De singles Burn The Heather en Cain’s Heresy zijn nu met een tweetal andere songs samengebracht op de Silk for the Starving EP.

Met de confronterende clip van Burn The Heather staat men stil op het zinloos jagen op hulpeloze korhoenders. Het kan net zo goed gelinkt worden aan de trofeejacht in Afrika, waar grote dieren gedrogeerd als gemakkelijk te scoren prooi worden uitgezet. Door zelf in oranje overalls de rol van opgeschoten wild op zich te nemen gaan ze eigenlijk net een stapje verder. Uiteraard is dit tevens een aanklacht tegen het politiegeweld waarbij macht nog steeds een grotere rol speelt. De onvrede van de gefrustreerde jeugd en het hardhandig optreden van de overheid tijdens demonstraties. Heel slim om dit op deze manier in te kleden, de boodschap komt toch wel over, zeker door die rebelse twist op het einde.

Laat dit gegeven even los en concentreer je op de duistere doorhakkende groovende gitaarakkoorden van Herbie May en Hani Paskin-Hussain, de brutale machobas van frontman Cameron Davey, de blikkerige countrypercussie van Archie Dewis in de retro discosound van Burn The Heather. Een fundament waaraan flink gezaagd en geknaagd kan worden, zonder pretentieus ten onder te gaan.

Cain’s Heresy is op een andere manier gejaagd, maar net zo maatschappelijk kritisch. Bloedbroeders die tegenover elkaar komen te staan doordat invloeden van buitenaf ze van binnenuit aanvallen. Cultuuropvattingen, geloofsovertuigingen, politieke verschillen en alles waar multinationals en regerende partijen invloed op uit kunnen oefenen. Met een overvloed aan echo’s en jonge honden gitaarspel combineren ze het rebelse positivisme van eighties postpunk met keiharde punkstandpunten. Ze maken die scheidingslijn week en kwetsbaar, waardoor er een interessante tussensound ontstaat.

Met Television halen ze hetzelfde geintje uit als black midi, die met hun single Talking Heads al aangeven in welke kweekvijver er gevist wordt. De inspirerende hoekigheid van de Tom Verlaine achtige gitaarakkoorden wordt ondersteund door de hardwerkende drive die de funkbas en het exotische ritme oproepen. Meer dan bij hun Britse collega’s wordt er teruggegrepen naar de New Yorkse New Wave die zich halverwege de jaren zeventig opdringt, waardoor die working class mentaliteit overschreeuwt wordt door geniale geschoolde college uitspattingen.

Met de demo achtige surfrock gooien ze de nodige noise explosies in het heerlijke, eerlijke chaotische Valley Bottom Fever. Rock and Roll Is Still Alive. En natuurlijk is alles te herleiden tot dit revolutionaire oerbeginsel. Vergeet niet dat Pixies met Doolittle het voorprogramma van de jaren negentig schreef. Puur gebaseerd op die punk attitude. Het is bekend wat er vervolgens gebeurde. Niet dat ik The Lounge Society op gelijkwaardige hoogte wil plaatsen, maar wat leveren ze hier een waanzinnig viertal aan nummers af. Nu geduldig wachten op de eerste volwaardige plaat.