The Dave Foster Band
Maybe They'll Come Back For Us
Liefhebbers van Marillion lopen een levensgrote kans Dave Foster allang te kennen. Niet alleen was hij lid van Mr. So & So, het voorprogramma van de band tijdens de This Strange Engine-tour, hij was ook live gitarist naast Steve Rothery bij diens The Wishing Tree-project én, recenter, inmiddels ook al geruime tijd, is hij de tweede gitarist bij de zeer geslaagde liveoptredens van de Steve Rothery Band. Sterker, hij schreef samen met Steve aan de nummers van diens prachtige instrumentale album The Ghosts Of Pripyat. Mocht je dat alles onverhoopt als Marillion-liefhebber gemist hebben én prog is wel echt jouw kop thee, dan zag je hem misschien eerder aan het werk bij Panic Room of bij Big Big Train. Juist door verplichtingen met zowel zijn eigen band als met de Steve Rothery Band heeft hij inmiddels afscheid genomen van de laatste twee; Panic Room al langer geleden én Big Big Train onlangs met een laatste bijdrage aan hun optreden op Night Of The Prog.
Met twee recente live optredens van de Steve Rothery Band (SRB) nog helder voor de geest (Midsummer Prog in Valkenburg, Night Of The Prog, Sankt Goarshausen, de Loreley) én vorig jaar zelfs twee avonden met een heus Steve Rothery Band Weekend in herinnering, komt het beeld van de zeer energieke, immer goedlachse, gedreven en zeer bedreven gitarist zó bij je op. Wanneer je je daarbij bedenkt dat Dave zowel meeschreef bij de nummers van Steve Rothery en dat hij ruimschoots ruimte kreeg tijdens de optredens van Steve om juist ook zijn gitaarspel te laten horen, dat Dave bij Big Big Train in de voetsporen trad van niemand minder dan Dave Gregory en bij Big Big Train ook meeschreef aan de muziek, dan weet je al hoe het zit met de vaardigheden van Dave op de zes snaren. Als je daarbij dan ook nog zijn enthousiasme op de podia meeneemt, is alles wat je verder over zijn spel moet weten, dat je er vooral naar moet luisteren.
In The Dave Foster Band heeft hij als vast maatje én zangeres de Nederlandse zangeres Dinet Poortman. Ooit aan elkaar voorgesteld door de al eerder genoemde Steve Rothery, bleek er een chemie tussen beide te bestaan die zich zeer sterk uit in het samen nummers kunnen maken én wel dusdanig dat beiden samen de kern vormen van The Dave Foster Band. Luister je naar de acht nummers op dit album, dan hoor je ook nadrukkelijk dat de nummers met een natuurlijke souplesse opgenomen zijn. Als het album begint, luister je zowat met ingehouden adem.
Hoe fraai is het intro van Dave bij Sleep Spindles én waar gaan we naar toe? Niet moeilijk voor te stellen als concertopener. En als dan het nummer na het intro begint te lopen, met die heerlijke baslijnen, hier ook van Dave, die het speels én tegelijkertijd nadrukkelijk doorkruisen én de stem van Dinet die het nummer met de nodige panache zingt, dan is je aandacht meteen volledig in het moment. En voor de volledigheid: Dave neemt hier ook de toetsen voor zijn rekening. Dus niet alleen begenadigd gitarist en songschrijver, ook qua instrumentaal kunnen staat hij zijn mannetje. De zang is hier ook erg sterk in de mix. Goed gedaan door producer, ook weer, Dave Foster. De twee hebben een erg fraaie opener geschreven, die perfect in balans is, zowel qua instrumentatie en stem, als ook in de mate waarin die opbouwt en energie brengt. Leon Parr, maatje zowel bij SRB als bij Mr. So & So verzorgt het drumwerk en de percussie op het album. Let ook eens op hoe de zanglijnen zijn neergezet: ook dat is zeer zorgvuldig gedaan.
Talent To Failure heeft het baswerk van Mark King, je weet wel, van Level 42 faam. Dat staat natuurlijk als een huis, maar ook hier weer mag er stil gestaan worden bij hoe het nummer is opgebouwd en op het album is komen te staan. Goed, laat het nummer toegankelijk(er) zijn, de combinatie werkt uitstekend en ook hier kun je je voorstellen hoe de band dit live laat klinken. Het gitaarwerk van Dave laat zowel zijn smaakvolle kant horen als zijn snelheid en beide brengt hij hier goed in balans met elkaar. Dit is wel een nummer dat in je hoofd blijft hangen, zo lekker is het qua opbouw én qua energie.
Dinet is er niet alleen om power naast Dave’s gitaar neer te zetten. Luister maar naar Pollyanna. Fijne zanglijnen, ja, Dinet klinkt krachtig, maar niet alleen dat. Haar stem staat ook gewoon in de rustigere passages in de muziek. En die zijn er legio in dit nummer. Met een uitgekiend strijkersarrangement, met violen, altviool en cello is het een mooie poppy ballade waarin de strijkers zeer zeker niet teveel zijn, maar juist een sterke toevoeging zijn aan het nummer. Ook wel sterk van het schrijversduo om daarin keuzes te maken, hier dus bewust voor echte strijkers gekozen terwijl juist op andere plekken de textuur wordt ingevuld met keyboards. Een goed gevoel voor songwriting én arrangementen. Luister naar de percussie van Leon Parr, het verfijnde basspel van Neil Fairclough die in het dagelijks bestaan de bassist is voor Queen én hoe subtiel Dave ook zijn gitaar laat klinken. Afwisseling opnieuw sleutelwoord. Als je zo het album een aantal keren hebt beluisterd, ga je mee in de flow van het album. Die klasse heeft het album heel nadrukkelijk. En hoor eens hoe mooi de stem van Dinet hier klinkt.
These Tendencies benadrukt opnieuw hoe de twee samen schrijven. Het nummer begint met een onderliggende spanning, goed te horen in het basloopje én in de gitaar van Dave en, terwijl je je nog bedenkt hoe het nummer verder gaat, neemt Dinet je bij de hand en voor je het weet geniet je van het feit dat dit het nummer is dat de titel van het album herbergt. Contrast tussen de spanning in de instrumenten én juist de ontspanning waarmee Dinet zingt: het klinkt verre van bedacht én het nummer loopt als een trein. En ja, gast Steve Rothery maakt hier zijn opwachting met zo’n fijne typische Rothery-solo.
Je hebt dan al een heel aardige staalkaart gehoord van hoe Dave en Dinet samen hun nummers schrijven. Tegelijkertijd, de tweede helft van het album biedt meer nog om je tanden in te zetten, biedt meer afwisseling nog, laat de stem van Dinet nog meer schitteren én laat ook nog enkele malen horen precies hoe goed The Dave op gitaar is, op bas én op keyboards, naast overigens ook Anthony Hindley die zowel in The Optimist als in Delicate Things piano en toetsen speelt.
Het schrijverstalent van de twee wordt met dit album zeer nadrukkelijk neergezet én het moet gezegd worden, dat is wel erg fijn. En bedenk je dan ook nog eens dat het niet zomaar nummers zijn. De teksten hebben ook nog eens inhoud; zijn verre van niemendalletjes. Met uitstekende poprocksongs, ja, met prog en stevigere invloeden -en meer-, erg fraaie ballads, het fijn subtiele Queen Of Maybe (met op achtergrondzang Carly Bryant een ander voormalig bandlid uit de Big Big Train familie) en de niet minder dan megagave afsluiter, zeg maar gerust uitsmijter Whirling Of Whales (Wat een fantastisch midden- en eindstuk, menig hoofd zal dat zeker doen schudden) is Maybe They’ll Come Back For Us een klasse album dat niet alleen progliefhebbers zal aanspreken; dit verdient in bredere kringen beluisterd te worden. Complimenten zowel voor de schrijfvaardigheden, voor de uitvoering, overtuigende zang én voor de meer dan uitstekende productie! Erg, erg gave release!
