Het is natuurlijk geweldig dat je als jonge bluesband het voorprogramma van Status Quo mag verzorgen. Maar echt overtuigend is het niet, zeker niet als je leeftijdsgenoten met de zoveelste indierock band weglopen. Verder gelooft men vooral in de nieuwste postpunk sensatie die hoge ogen gooit. Dan kan je star voor je uit staren en de zalen vullen en daarmee een generatie aanspreken waartoe zelfs je hippe ouders niet eens behoren, of je grondig afvragen welk doel je in de toekomst wil bereiken.

The Bug Club is het geesteskindje van de uit het Welshe Caldicot afkomstige Sam Willmett en Tilly Harris. Sam Willmett bewijst zijn broer Ross een vriendendienst en het trio is een feit. Ed Hayes voegt zich als bassist bij het gezelschap, maar zijn rol is in principe overbodig omdat Tilly Harris ook dat instrument bespeelt. Drummer Dan Matthew raken ze onderweg ergens kwijt, en die leeft zich tegenwoordig zielsgelukkig als tuinarchitect uit. En broers die elkaar continu op de lip zitten is over het algemeen geen gezonde situatie, dus dan blijven uiteindelijk slechts Sam Willmett en Tilly Harris over.

Het The Bug Club zooitje ongeregeld, de luis in de pels die zich op de vreemdste plekken nestelt en bij velen een allergische antireactie oproept. Sam Willmett wil zich net zo zonder compromissen presenteren als de vriendengroep rondom Mark E Smith van The Fall. Alleen doseert The Bug Club het alcoholmisbruik, en verdwalen ze niet in de geniale gekte. Vanuit het Verenigd Koninkrijk is er te weinig aandacht voor deze vreemde eend in de bijt, waardoor ze genoodzaakt hun derde On The Intricate Inner Workings Of The System album onder de vleugels van Sub Pop uitbrengen. Je kan het slechter treffen. Maar dan nog… Hebben die enkel de zwaarmoedige Actual Pain grunge gehoord?

In de ideale wereld van The Bug Club is geen ruimte voor perfectie. Door de dramatische zangkwaliteiten van Tilly Harris, besluiten ze om haar bij On The Intricate Inner Workings Of The System als een pittige rockchick te presenteren. Nog meer geschreeuw en nog minder controle. War Movies is het onbegrip dat de wereld in brand staat en wij ons dagelijks met oorlogsfilms vermaken. Infiltrerende The Intricate Inner Workings of the System haperingen geven de overspannen maatschappij weer. De gemeenschap zit scheef in elkaar, en dan is het absurdisme van The Bug Club niet eens zo gek. Met de standaard pretpunk klassieker in spe Quality Pints gaan ze de verveling te lijf. Jezelf in het buitenland klem zuipen en hopen dat de problemen daardoor verdwijnen. Niet dus.

De bubblegum wall of sound Pop Single grijpt naar Phil Spector terug, maar dan wel de periode dat hij Ramones onder handen neemt. De rammelende Better Than Good garagerock richt zich op het New York van Lou Reed en het CBGB punkhol. Cold. Hard. Love. voegt een vleugje folk aan de glamrock basis toe, en stelt de hardheid in seks relaties in twijfel. Ze wagen zich hiermee op het pad van Ian Dury, die op verhalende wijze de Britse Well Respected Man pootje haakt. Best Looking Strangers in the Cemetery breekt het idee af dat het voor de buitenwereld superieure muzikantenleven financiële zekerheden opbouwt. A Bit Like James Bond, een belachelijke superheldenstatus. The Bug Club is net zo ongemakkelijk als slecht passende Lonsdale Slipons.

Het is de vraag of het op de Amerikaanse markt gerichte Sub Pop deze typische Britse humor inclusief doordachte woordgrappen waardeert of zelfs begrijpt. De maatschappij is tegenwoordig zo stompzinnig ingesteld dat ze nergens het nut van inzien. We Don’t Care About That. Sommige bands zijn gedoemd om voor altijd als voorprogramma te pieken, meer zit er niet in. The Bug Club is zo’n band, een fijn opwarmertje voor het echte werk. Francis Rossi van Status Quo gaat volgend jaar weer touren, misschien binnenkort eens bellen.