The Body & Dis Fig
Orchards of a Futile Heaven
De samenwerking tussen het Amerikaanse duo The Body en de eveneens Amerkaanse, in Duitsland woonachtige Felicia Chen AKA Dis Fig is niet heel verwonderlijk. Vooral kijkend naar de honger voor experiment van beide acts. The Body heeft al jaren als basis loodzware sludgemetal en een dosis overstuurde elektronica om het nog venijniger te maken. Om daar bijvoorbeeld uiteenlopende elementen van jazz, punk, industrial, folk en breakcore aan toe te voegen. Dis Fig liet op debuutalbum Purge kale invloeden van 80’s power electronics en industrial horen waar acts als Whitehouse en Throbbing Gristle ongetwijfeld goedkeurend bij knikken. Haar cathartisch emotionele vocalen kunnen zich qua intensiteit meten met iemand als stemtovenares Diamanda Galas. Op haar album met Kevin Martin AKA The Bug klinken ook invloeden van R&B in haar stem door.
Wat horen we niet? Die vraag is makkelijker te beantwoorden op dit album genaamd Orchards of a Futile Heaven; namelijk houvast! Opener Eternal Hours biedt door zijn zwaar vervormde drums en ambient drones wel structuur, maar geen kracht vooruit. Statisch! De vocalen van Dis Fig doen sterk denken aan zwoele R&B, terwijl Chip King zijn intens hoge schreeuw eerder bij metal thuishoort.
Dissent Shame metselt onsubtiel een muur van noise en basdreunen, maar daarachter liggen meerstemmige vocalen die haast Keltisch klinken. Mystiek! Totdat zowel beats als een melodieuze keyboardmelodie de overhand krijgen in een nostalgisch stuiterende breakcore-freakout. Die mystiek komt al gauw weer terug als de baslijnen van de titeltrack doen denken aan een didgeridoo en tribaal ritualistische percussie het gevoel van ’volksmuziek’ versterken. Ondertussen spelen de onderkoeld zweverige vocalen van Dis Fig en de altijd herkenbare schreeuw van Chip King een verontrustend vraag-en-antwoord spelletje.
Elementaire trefwoorden als: mist, zee, wind en aarde definiëren de muziek misschien wel beter dan welk andere omschrijving ook. Holy Lance is daarvan het beste bewijs als we kort een vogeltje horen fluiten, gevolgd door een piano sample. Beide komen nooit meer terug. Opgeslokt door de zee – een golf van noise die komt en dan weer gaat en vervolgens weer komt. Zelfs King zijn vocalen lijken hier te worden opgeslokt, ergens heel in de verte zijn ze er nog. Op elk ander album was de track een ballad geweest. Niet hier, al straalt er wel een soort aardse berusting uit van het meer golvende karakter hier, tegenover de meer dissonante botsingen van eerdere tracks.
We sluiten af met wat voelt als een tweeluik, niet letterlijk maar wel in toon. Plots is de sfeer plechtig, alsof we nog meer dan eerder getuige zijn van een doorlopend emotionele mantra. Mysterieus gesamplede keelklanken roepen dat duistere ‘volksmuziek sfeertje weer op voordat industriële beats en drums de bezwering inzetten. “I don’t want any fame” krijst ze op zo’n maniakale manier die duidelijk maakt dat het er echt uit moet. HET MOET. Na de door orgeldrones gedomineerde, kale doom metal van de afsluiter klinkt vol verlangen “I miss you!” om vervolgens naadloos over te gaan in de schreeuw van King zonder je het in eerste instantie door hebt. Die twee momentjes vallen extra op. De Diamanda Galas-achtige intensiteit hadden we namelijk nog niet gehoord op dit album. Daarnaast waren haren vocalen meestal in nevel gehuld en hadden we bovendien het idee dat er op een Cocteau Twins-achtige manier een andere taal klonk, hetzij sommige zanglijnen zelfs achteruit werden gespeeld.
Op Orchards of a Futile Heaven construeren The Body en Dis Fig een doorlopende sfeerschets met elementen van R&B, onaardse volksmuziek, etherische sferen en mystiek, electronic, metal en vooral muren van noise die golven als de zee. Wat daarbij wel opvalt dat ze zelf nogal eens verdwaald raken in hun eigen wereld en dit leidt tot muzikale botsingen die de ‘trance’ als het waren verstoren. Dat er magie ontstaat als alles helemaal klopt bewijst het al aangehaalde, afsluitende tweeluik. Het is slechts een klein kritiekpuntje op deze ware ontdekkingstocht voor de getrainde ‘geluidsmasochist’, wie intense emoties en prachtige melodieën zal vinden verstopt tussen de ‘bak herrie’.
