Dat de UK producer Kevin Martin nooit stil zit is een understatement. Sinds 2019 heeft ‘ie alweer een King Midas Sound uit, een samenwerking uit met zangeres Dis Fig, een The Bug verzamelalbum en een niet aflatende stroom solo-releases onder de eigen naam (meer dan 10, sowieso). Slechts een greep uit zin recente werk, want telkens als je denkt van alles op de hoogte te zijn komt er toch weer een verborgen pareltje tevoorschijn uit zijn soms obscure discografie. Toch zullen veel fans zichzelf vooral afvragen waar het ‘echte’ vervolg is op de meest invloedrijke albums onder zijn The Bug naam: dub/grime/dancehall/noise splinterbom London Zoo en het meer introspectief gelaagde Angels & Devils. Die opvolger is er nu eindelijk met Fire.

Een beetje maatschappijkritiek en apocalyptische sfeer is bij The Bug nooit vreemd. Toch houden we het hart vast als zijn andere helft van King Midas Sound, poëet Roger Robinson, het noisy ambient intro begint met een situatieschets van mogelijk 4 jaar pandemie: . People were no longer  arrested for not being vaccinated, now they were just terminated . Goed, donker is  één ding, maar gaat dit album echt zo ver? Zit het cynisme en de frustratie van de huidige maatschappelijke- en sociale situatie zo diep dat we een verbitterd depressief album voor de kiezen krijgen in plaats van een lekkere lompe doorbeuker?  Nee, gelukkig niet!

Meer dan ooit te voren voelt deze nieuwe worp als een gezellig onderonsje van mensen die elkaar kennen uit de UK Grime, dub en Dancehall scene. Naast Roger Robinson is daarbij een grote rol weg gelegd voor oude bekenden Flowdan en Manga Saint Hilare (die we in 2019 nog live zagen op Le Guess Who?), waar eerstgenoemde een rustgevende stem heeft zo donker als de nacht en Hilare juist hoge uithalen kent en als een gek op topsnelheid tekeer gaat. Het is een gemiste kans dat de twee niet samen op een track konden verschijnen hier. Underground sensatie Logan OLM switcht met het grootste gemak tussen dub en grime, maar heeft door zijn patois-klanken wel echt dat authentieke dancehall geluid.

MC FFSYTHO komt binnen deze stijl van het album misschien wel het meest zelfverzekerd en agressief voor de dag op How bout dat, enkel gesteund door simpel klokkenspel en dreunend luie dub beats gaat ze helemaal los. De UK Grime sound is op Fire dus het meest vertegenwoordigd. Maar Martin wedt niet enkel op hetzelfde paard, gelukkig niet.  Zo zijn er haast geen woorden voor hoe giftig de raps en spoken word van de Amerikaanse Moor Mother je kamer komen binnenvallen, om nachtmerries van te krijgen. Gesteund door een stevige bak schelle noise en beats die zo lek zijn als een zwabberende luchtballon op het punt van neerstorten. Om bang van te worden. Enkel ragga pionier Freddy Daddy voelt wat misplaatst en cliché  met de vrolijke track Ganja Baby – één keer raden wat het onderwerp is?

Zo zijn vooral die gastbijdrages verantwoordelijk voor het grote feest dat Fire is geworden. Vocalisten die kunnen zingen, rappen en praten over dub, danchall, grime, noise en industrial- en hardcore-beats. ZIjn muzikale inkleuring voelt hier vaak wat rudimentair en zeker minder gelaagd als anders. Meer uitgekleed. De donkere, lomp harde sfeer voelt vooral vertrouwd. Dit is geenszins erg als het zo geweldig blijft klinken als hier. Martin sloopt je speakers en je je oren, laat je woonkamer meetrillen en maakt de buren boos zoals weinig anderen dat kunnen binnen deze niche-stroming. Des te opvallender is dan de psychedelisch gelaagde grime van High Rise waar ambient, breaks, lompe beats en noise één geheel vormen en Manga Saint Hilare zijn raps ook nog eens meermaals over elkaar gelaagd zijn. De enige koptelefoon-waardige track op een vocaal gevarieerd, maar instrumentaal door-beuk album vooral gemaakt voor je speakers. Niet nadenken, maar genieten!