Het regenachtige Glasgow trakteert ons in de jaren tachtig op sfeervolle pure artiesten als The Blue Nile, Deacon Blue, Lloyd Cole and the Commotions en het grote Simple Minds. Opeens is daar in 1989 dat heerlijke I Don’t Want a Lover slide gitaar intro. Wie is toch die jongeman die zich verlegen achter zijn warrige gothic coupe verschuilt, en waar komt die zelfverzekerd ogende zangeres vandaan. Natuurlijk komt Texas gewoon uit Schotland, en is de naam van de Ry Cooder soundtrack afgeleid welke zo’n geweldige indruk in de Wim Wenders film Paris, Texas maakt.

Door de jeugdige uitstraling van Johnny McElhone ga je er niet van uit dat hij bijna tien jaar eerder als bassist het nodige speelplezier bij de vrolijke New Wavers van Altered Images en het funky pop geluid van Hipsway opdoet. Sharleen Spiteri stapt gloednieuw het wereldje binnen, al verwacht je juist van haar dat ze al jarenlang ervaring heeft. Snel volgt de country blues popplaat Southside en het gelijkwaardige Mothers Heaven. Rond de release van Ricks Road wordt Johnny vader van Jack McElhone, die later een succesvolle carrière als acteur krijgt, en in zijn vrije tijd als muzikant bijklust. Op Hi wordt hij tevens als meeschrijvend teamlid genoemd en behoort hij ondertussen tot een van de vaste Texas bandleden.

Op de vierde White on Blonde plaat ligt het accent op de white soul, en scoren ze met hulp van rapper Method Man met de Say What You Want remake een monsterhit. Vervolgens zwakt de aandacht af, totdat ze aankondigen dat ze met out takes uit de White on Blonde periode aan de slag gaan. Hebben we hier met een pas geopende schatkist aan restmateriaal te maken, of zijn het afdankertjes die eigenlijk het daglicht niet mogen aanschouwen? In ieder geval hebben ze de tracks van Hi zodanig onder handen genomen dat er gloednieuwe songs ontstaan.

Ja, ja gloednieuwe songs, dat zal wel! De Love’s Unkind discoklassieker die Giorgio Moroder voor Donna Summer componeert is in openingstrack Mr Haze verwerkt. Ik krijg er een geitenwollen songfestival gevoel bij, flink jeukend en zwaar gedateerd. En toch lukt het Texas om direct dat White on Blonde gevoel op te roepen, en zitten ze hier in die gehoopte jaren zeventig hoek. Stukken avontuurlijker is het potige Hi titelnummer waarbij de gehele Wu-Tang Clan aanwezig is. Wat fijn om die rapcrew in ouderwetse topvorm terug te horen. De retro bossa nova beats memoreren hierbij aan een duister filmisch Quentin Tarantino gangstersfeertje.

De angst dat men op die commerciële shit met Method Man voortborduurt wordt hier ontnomen. Hoe grappig is het dat Texas dit juist wel met You Can Call Me doet, dat met het herkenbare deuntje in principe gewoon Say What You Want Part II is. De door Motown geïnspireerde Heaven Knows zou zelfs jaren geleden als een waardige opvolger van de single Black Eyed Boy kunnen dienen. Sterker nog, zelfs gemakkelijk overtreffen.

Sharleen Spiteri is net als Adele en Duffy schatplichtig aan het baanbrekende voorwerk van Dusty Springfield verbonden. Die hele sixties revival en het bubblegum geluid van het mede door Richard Hawley geschreven Dark Fire houden ze helaas niet de hele tijd vast. Natuurlijk is Sharleen Spiteri een talentvolle zangeres die de beeldende pianoballad Unbelievable kan dragen. Zin in dit soort sentimentele tranentrekkers heb ik vooral rond de kerstdagen en in juni ontbreekt die behoefte om mij al in het eindejaars Top 2000 lijstje te verdiepen.

Ook de platte eighties disco van het oh zo hippe Look What You’ve Done en de country accenten in de theatrale Had to Leave Wall of Sound mogen van mij achterwege blijven. Wel geslaagd is het zwaarmoedige Falling, waarbij Johnny McElhone naar zijn betekeningswaardige postpunk verleden teruggrijpt. Het donker elektronische Moonstar wordt door de mondharmonica van Dante Traynor opgesierd, die ook als beeldend kunstenaar actief is. Over de gehele linie krijgt Texas het voordeel van de twijfel. Die paar misstappen vergeef ik ze. Ja, met de nieuwe plaat zijn ze weldegelijk terug. Hi Texas, and welcome back!