Taylor Swift’s verhaal is gekend sedert haar eerder dit jaar verschenen ‘eersteling’ Fearless (Taylor’s Version). Ze zet een revenge-koers tegen de geldwolven die de opbrengsten van haar vroege discografie wegkaapten onverdroten verder. Is ze de rechten op de mastertapes van zes albums aan hen kwijtgeraakt, goed, dan neemt ze nu alles gewoon, nog beter herop. Zo komt ze nu aan Red en krijgen we in plaats van de 16 originele songs daar nu zelfs een tot 30 songs uitgebreide tracklist. 2 uur en 11 minuten, met toevoeging van al gekende b-sides én ‘ongekende’ nieuwe nummers, verbonden aan de toenmalige opnames van Red.

Red schreef ze op haar 22ste en die was toen al een klassieker. Hét Swift-album bij uitstek, omdat het muzikaal en stilistisch alles in zich had wat Swift zo goed maakt. Een totale mix van ballads en popkleppers, van pop, dubstep, country en indiefolk. Indirect is de plaat verbonden met het iconische Blue van Joni Mitchell. Red was even creatief, met een krachtige emotionaliteit, een verbluffend gedetailleerde manier van directe songwriting. Ze wist er zich onmiddellijk mee in de harten van de fans te nestelen.

Die songs uit 2012 krijgen nu een betere, strakkere productie. Instrumenten, gitaren in alle vormen, piano, alles klinkt degelijker, met meer finesse. Intussen is Swift ook vocaal een rijpere, meer assertieve zangeres geworden. De vroegere nummers, nu gezongen door een door de jaren geëvolueerde persoonlijkheid komen nóg een stuk beter, verfrissender over. Ogenschijnlijk banale dingen des levens, maar nóg meer opengebloeid. Het blijft natuurlijk ook hier dezelfde mare, liefde, liefdesverdriet, boosheid, teleurstellingen, hartstocht en geluk. Vooral de breuk met acteur Jake Gyllengaal hakte er toen heel diep in. Maar nu, als in een doortastende flashback terugblikkend, lijkt alles doordrenkt met scheuten loutering en nostalgie.

Wat de nieuwe Red bovendien dubbel zo interessant maakt en de gekaapte eerste uitgave daardoor gelijk als definitief overbodig wegzet, zijn de nieuw toegevoegde nummers. Dat ze allesbehalve verbleken naast de originele tracklist is nog een understatement.

Better Man bijvoorbeeld, komt hier voor het eerst in zijn oorspronkelijke vorm, na eerst te zijn uitbesteed aan Grammy-winner Little Big Town. Swift zingt er met overtuiging over haar ontsnapping uit een giftige relatie. Pareltje weer van schrijfkunst. Nothing New, geproduceerd door Aaron Dessner, grootse, droevige ballade over de twijfels van een jongvolwassene in de muziekindustrie, met uitmuntende Phoebe Bridgers. Message In A Bottle, geen The Police-cover, niet enkel energieke popsong, vooral topsong. I Bet You Think About Me, ironische afrekening verpakt als countryballad, met Chris Stapleton en z’n warme Dylan-harmonica. Forever Winter, nog een ballade, Swift als Suzanne Vega zelfverzekerd in haar romantische bespiegelingen. Run, verleidelijke, harmonische verstrengeling met Ed Sheeran. The Very First Night, upbeat popliedje, klein maar toch aanstekelijk.

Maar het origineel al impressionante All Too Well, break-upsong met bikkelharde filering van haar ex, acteur Jake Gyllenhaal, wordt als uitsmijter van Swift een extra 10 minutenlange ‘director’s cut’ en het koninginnenstuk van dit album. Na toevoeging van de vroegere, schitterende extra-strofen staat daar een briljante slotsong die het origineel overtreft in verwoestende perfectie. Het nummer zette Swift in 2021 ook voor het eerst aan het filmen. Ze transformeert de dramatische zanglijnen van All Too Well in een onthutsende kortfilm waar de liefde tussen de charmant arrogante Him en de naïef ogende schrijfster Her, in coltrui enin dieprode liplook, op de klippen loopt. Ook Her verheft finaal de achtbaan van diepe emoties in een nieuwe roman, die door de boekenwereld omarmd wordt.

Taylor Swift – All Too Well: The Short Film

Hoe volwassen kan men zijn op 22, hoe matuur was toen haar kijk op de wereld!
Maar ook nu, zingen over jezelf als 22-jarige, terwijl je intussen al 31 bent? Nee, toch klinkt het hier verre van nep. Red (Taylor’s Version) is zoveel meer dan remake, het is Swift’s emotionele zuiveringsplaat. ‘Rood’, misschien gegroeid als symbool van in woede terugslaan. Ze heeft het voor de fans omgeturnd in dé ultieme versie van Red. Wie er zich weer voor openstelt ondervindt dat de verhalen in Red hier op schitterende wijze een tweede leven krijgen. Waarmee Red dus, eerder dan als represaille, veeleer als empatisch kloppend en warmstromend over je heen valt.