Taylor Swift, 2022. –  Staat ze ineens op een ijl hoogtepunt, breekt ze zelfverzekerd het ene record na het andere, verandert alles wat ze aanraakt in puur goud. Op dit eigenste culminatiemoment zo ziet Taylor Swift bij de release van haar laatste album Midnights haast verwacht een immense, voorheen ongekende streamingsstormloop losbarsten.

Ja, zelfs met een eerlijke, open conceptplaat als dit Midnights. Want misschien had je het ook, na haar vorige albums Folklore en Evermore van verleden jaar, na het inladen van al die sfeervolle ingetogenheid van twintig verse, subtiele synthpopsongs, perfect gezongen en verre van goedkoop, dat er toch wel echt weinig was dat zich al onmiddellijk nestelde. En voor wie ‘t betreuren zou, niks, helemaal geen direct inslaande hits hier of oorwurmen. Stapje achteruit dan maar misschien, zoals ook Swift zelf blijkbaar heel welbewust deed en al die ragfijne melodieën gewoon rustig laten indalen. Dan, na een paar draaibeurten van die toch wel geheel ‘anders dan andere’ zachte nachtplaat, voel je met de opkomende schittering en glans ook je eigen invulling zijn weg vinden. Tegen die tijd heeft Midnights je gegarandeerd al goed te pakken.

Er wordt heel wat afgezongen op dit deemsterige album van Taylor Swift, haar authentiek relaas van een resem slapeloze nachten in onzekerheid. “Een reis door verschrikkingen en zoete dromen”, beweerde ze met enig gevoel voor drama. Afgeslankt in een concept van dertien songs. Een middernachtelijk samengaan van koortsige, broeierige soundscapes en cryptische, vaak ongezouten, van krachttermen voorziene schrijfsels die zich meesterlijk voor je ontvouwen. Rechtstreeks uit een dagboek vol intieme zieleroerselen en tranen. Heeft ze het daar over liefde in velerlei gedaanten, natuurlijk, én frustraties, kwelgeesten, woede, angst en lik op stuk. Voor Swift lyrische voortzetting van haar vurige, tegelijk schemerige odyssee van zelfreflectie en bekentenissen.

Dertien etapjes hier, over waar ze zichzelf als serene volwassen vrouw van vlees en bloed tegenkwam en over waarheen ze straks ook wel naartoe wil. Maar warempel, drie uur na de Midnights-release verrast Swift alweer: met een ‘heruitgave’ van het gloednieuwe album. Werden er losjes (en voor velen wellicht frustrerend) nóg eens zeven 3am Tracks toegevoegd, liefelijk toegelicht als “de zeven songs geschreven om die magische dertien te vinden”. Wat die bonusreeks van drie uur later betreft stond Aaron Dessner als producer aan het roer en schiet het galopperende, heel directe Would’ve, Could’ve,  Should’ve, over de complexe relatie van een tienermeisje met een dominante oudere man, er bovenuit.

Vriend-producer Jack Antonoff zat voor het hoofdgerecht Midnights (weer) aan de knoppen én aan de schrijftafel. Hij leverde Taylor’s intimiteiten uiteindelijk telkens af in het meest passend elektronisch bad aan synth-tonen, al of niet voorzien van stemvervormingen, house- en trapbeats en veel ander moois.

Midnight 1 – Gelaagde opener Lavender Haze, op een spannende beat samengezongen met Zoë Kravitz, draagt op hoogst zwoele wijze passionele liefdesgloed uit en leert tegelijk hoe de verheven liefdesdeugd te behoeden voor externe stoorzenders. Tegelijk schopt ze hevig tegen oubollige genderverwachtingspatronen aan.

Midnight 2 – Nog meer liefde in het wondermooie vol ambient ronkende Maroon. Liefde in variaties van rood. Een volwassen, donkerder versie van romantische lovestory, waar de tinten van Taylor’s blind gepassioneerd ‘rood’ – herinner Red – nu uitgedeemsterd zijn naar het complexere, rijpere ‘kastanjebruin-karmijnrood’.

Midnight 3 – Volgt dan als wat vreemde eend in de bijt, leuke single Anti-Hero. Sowieso weer een pareltje van compositie én haar eigen duivelse favoriete nummer. Waarin ze vol zelfspot in zichzelf duikt en zich daar in vernietigende zelfhaat omschrijft als  probleem van haar eigen story en ‘het monster op de heuvel’.

Midnight 4 – In het licht dromerige, donzige sfeertje van volgend hoogtepunt Snow on the Beach krijg je hemelse samenzang met haar idool Lana Del Rey. Hartverwarmende melodische song over simultaan op elkaar verliefd worden.

Midnight 5 – In het fragiele You’re on Your Own, Kid, met zacht pulserende, opbloeiende beat en mooie verweven gitaren, zingt Taylor in de derde persoon over zichzelf als jong ‘kid’. Een indringende song over gemiste kansen en het zoeken om als individu toch onafhankelijk jezelf te worden. Intrigerend vooral de passage “I looked around in a blood-soaked gown”, verwijzend naar de met bloed overgoten horror-Carrie uit de film en meteen duidelijk makend hoe ze terugkijkt op haar publieke vernedering door Kanye West in 2009.

Midnight 6 – In Midnight Rain, druppelen op een popritme en een mix van synthgeluiden middernachtelijke herinneringen binnen aan een ooit omwille van de zangcarrière door haar afgebroken trieste liefde.

Midnight 7 – Question…?, andermaal mijmeringen over een voorbije relatie en vooral over het daarbij onuitgesprokene. Net zoals in die andere relatiesong Lukt Het Met Hem van De Mens.

Midnight 8 – Het stoere Vigilante Shit, minimale beat overheen zwaargalmende synths, is zwoel opbouwend. Vlijmscherpe, weliswaar niet exploderende weerwraaksong naar luitjes als, opnieuw Kanye West en onfrisse ex-zakenpartner Scooter Braun.

Midnight 9 – Gefrustreerd in een relatie waar je niet op je waarde geschat wordt? Het sprankelende Bejeweled glittert en stuitert van zelfvertrouwen en leert ook jou, waar nodig, hoe in een mum van tijd weer ‘bejeweled’ te zijn.

Midnight 10 – Labyrinth is een tragere dancepopsong die afrekent met falikant verlopen liefde en tegelijk met de niet evidente verwachtingen om dan ook zomaar weer op te veren.

Midnight 11 – Op de onzekere hartslag van het sprankelende Karma, door elkaar vloeiende drums, gitaar en synths, kom je precies waar Swift je wil hebben. Laat haar rechtuite reflecties over wie haar ooit onrecht aandeed maar melodieus zijn gangetje gaan, op de maat van haar stokpaardje, karma, krijgt iedereen vroeg of laat wat hij verdient.

Midnight 12 – Nog een tedere, zorgeloze lovesong is die ballade Sweet Nothing, roept met zijn sobere pianobegeleiding en blazers een sfeertje van de seventies op.

Midnight 13 – In het afsluitende Mastermind, song waarop ze zich opnieuw biezonder trots voelt, maakt ze nochtans weer een weinig flatterend zelfportret. Haar opzet was aldus de lyrics – beetje inbeelding wel graag – tussen de romantiek door vooral te klinken ‘alsof een schurk net de kamer is binnengekomen’.

Terugkijkend, een stralende ‘the morning after’. Taylor Swift heeft zichzelf in het hele productieproces van dit Midnights niet opnieuw moeten uitvinden. Zat ze voorheen al in de country, de pop of de folk, lijkt het er nu op dat ze hier grotendeels naar haar vroegere luchtiger platen als 1989, Reputation en Lover is gaan terugkijken, waarboven ook al nevelige synthpopwolkjes dreven. Maar als de vrouw die ze nu is, die trouwens in 2021 als assertieve weerwraak ook al Fearless en Red een volwassen remake gaf, gaat ze daarmee nu wel veel verder dan toen.

Ze brengt haar twintig vriendelijke popsongs met een unieke, heel nieuwsoortige coole flair en ingetogenheid. En het natuurtalent dat ze al had vanaf dag één bevestigt ze met iedere nieuwe productie. En ja, natuurlijk was die hele middernachtreeks voor haar niet écht fatale verschrikking of nachtmerrie. Want van Taylor Swift, weten we het al lang, ze was en blijft in alles altijd al een survivor pur sang en zo zijn ook deze songs. Laat de kritikasters dus maar komen.
Zoveelste topplaat van La Swift.