Blader door het woordenboek en je zult zien dat veel woorden die zich lenen als bandnaam al in gebruik zijn. Tarot is een woord dat al meerdere keren is gebruikt, waaronder door een band uit Finland waarin een Nightwish bandlid speelde. Het hield weerhield een vijftal Australiërs er niet van om ook voor die naam te kiezen.

Na eerder Attacker en Tonnere van het Cruz del Sur label te hebben beluisterd was ik even bang weer teleurgesteld te worden, maar dat blijkt gelukkig niet het geval. Tarot grijpt net als bovengenoemde bands terug op het verleden maar doet dat gelukkig stukken verdienstelijker. Stevige rock uit de jaren zeventig en tachtig zoals die destijds werd gemaakt door Deep Purple, Uriah Heep, Rainbow en Nightwing en vandaag de dag door Siena Root blijkt de grote inspiratiebron. Ze hebben dan wel niet het niveau van hun illustere inspiratiebronnen, maar toch slagen ze erin om acht onderhoudende nummers af te leveren.

De vocalen worden verzorgd door bassist David Walsh en beide gitaristen, Felix Russell en Will Fried en dat zorgt voor variatie, al gebiedt de eerlijkheid wel om te vermelden dat geen van drieën een echt goede zanger kan worden genoemd. De vocalen zijn echter melodieus genoeg en de samenzang op sommige nummers doet in de verte wat denken aan Blue Oyster Cult. Nog zo’n band die al langer dan vijftig jaar actief is en die de muzikanten van Tarot vast wel eens hebben beluisterd.

Na een orgel intro trapt de band af met het titelnummer waarin ook een rol voor de piano is weggelegd. Het is toegankelijke rock in het straatje van Uriah Heep en het nog oudere Black Widow. Bij de start van Echos Trough Time denken we even aan een onuitgebracht Rainbow nummer dat uit het archief is opgediept. De zang doet ons die gedachte weer snel vergeten.  Het instrumentaaltje The Harrier lijkt wel iets wat op Styx zou kunnen opnemen.

Pluspunt van Tarot is dat melodie het uitgangspunt voor nummers vormt en niet een of andere riff. Tegenwoordig zien we veel te vaak dat nummers rondom een riff worden gemaakt en nauwelijks nog op basis van melodieën. Het afsluitende nummer Heavy Weighs the Crown is daar een goed voorbeeld van en laat horen dat de band wel degelijk potentie heeft.

Muziek zoals Tarot die maakt vindt al decennialang gretig aftrek bij de liefhebbers van klassieke hardrock. Als je daarbij hoort, dan is het zeker aan te bevelen om dit album eens te gaan beluisteren. Verwacht geen wereldwonderen, maar een degelijk staaltje vakmanschap.