Met de optimistische titel There’s a Big Star Outside probeert het uit Birmingham afkomstige Deep Swim zich opnieuw in de schijnwerpers te spelen. Het verlies van gitarist en tevens kernlid Tom Higgins wordt op de Emerald Classics voorganger gecamoufleerd door zich meer op de dance te richten. Ook drummer Zachary Robinson verlaat de band en ondanks dat Thomas Fiquet de plek achter de drumkit inneemt, klinkt het allemaal net te voorgeprogrammeerd. De komst van gitarist Robbie Wood laat het Tom Higgins verleden niet vervagen, waardoor het allemaal wat mat en inspiratieloos klinkt. Het spannende madchester geluid van de eerstelingen Where the Heaven Are We en Mothers is vrijwel verdwenen, daarvoor komt er een veilige Top 40 sound voor in de plaats.

De enige overbleven basisspeler Austin Williams heeft het lastig. Het verhaal is vertelt, Emerald Classics is alleen niet de waardige afsluiter waarop de band gehoopt had. En dan kan Austin Williams wel tegen de pers verkondigen dat dit de plaat is die ze willen maken, diep in zijn hart voelt het pijnlijk aan dat deze door het publiek geheel genegeerd wordt. Het oorspronkelijke The Coral bandlid Bill Ryder-Jones gelooft echter wel in de band. Nadat hij begin dit jaar het prachtige Iechyd Da aflevert, verwacht je dat de singer-songwriter in de rol van producer het heilige vuur opnieuw kan laten branden.

Het hemelse How Many Love Songs Have Died in Vegas? ademt zeker de sfeer van de There’s a Big Star Outside albumnaam uit. Hoeveel liedjes sneuvelen er voordat er een volledige plaat verschijnt? Hoeveel relaties redden het niet als men bijna voor het altaar staat? Het is vallen en opstaan, en door het voorzichtig geplaatste strijkersarrangement laat Deep Swim een denkbare koerswijziging horen. Maar niemand verwacht dat ze zo diep de breekbare sentimentele kant opduiken. De zoetigheid druipt er vanaf. Het is onwennig, een beetje ongemakkelijk, maar stiekem best lekker.

Het zweverige Very Heaven eigent zich een kenmerkende Elbow stemming toe. Deep Swim heeft nooit het vermogen gehad om eigenheid toe te voegen, en het siert het gezelschap dat ze gebruik maken van de rijke Britse rockgeschiedenis. Waarom van je zwaktes niet gewoon je kracht maken, de songteksten zijn overduidelijk wel van de hand van Austin Williams. These Words is de onvermijdelijke writer’s block, waarbij hij zijn kwetsbaarheid publiekelijk tentoon stelt. Don’t Make Me a Stranger maakt hem bewust van de leegte, als woorden niks meer toevoegen, en hij als een vreemdeling door zijn liedjes wandelt, al is het in zijn geval zeker geen Bitter Sweet Symphony. Door het uptempo optimisme van de overige bandleden gelooft de frontman er nog in, en wekt de tekst zich naar een wederopstanding toe.

Hoe grappig is het dat Austin Williams juist in Rotterdam tot inkeer komt, en het in Robin zo eenvoudig mogelijk houdt. Zit ik hierop te wachten? Nou nee, voor mij is het allemaal een tikkeltje te veilig. Dan voelt First Song echt goed aan. Een nieuwe start. Helaas moet je daar wel een halve plaat op wachten, maar hier klopt het allemaal. Voorzichtig dringen de Madchesterbeats zich op, baden de gitaarakkoorden weer ouderwets in een shoegazer modderbadje. Dit is de Deep Swim die ik wil horen. Dit is de magie waarna ik op zoek ben. Dit is een band in topvorm. Wow!

Glitter herpakt ook dat jaren tachtig gevoel van thuiskomen, al kom je dan wel tot de conclusie dat Austin Williams nog steeds een dun breekbaar stemgeluid heeft. De overige bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld, en misschien komt There’s a Big Star Outside net een jaartje te vroeg tot stand. Bij Big Star zwakken ze weer wat af en distantieert de vocalist zich van de lawaaierige voorgangers. Het liefste wil ik juist meer noise, meer gitaargeweld horen. It’s Just Sun in Your Eyes is ook op het randje, wankelend werkt Austin Williams zich onzuiver door de toonhoogtes heen.

So Long, So Far (Marble-Bellied Baby) is een ontroerende, niet realistische poging om de wereld te veranderen. Een fraai liefdesliedje voor het nageslacht. Geen heilig vuur dus, de vlammen doven langzaam in het afsluitende Fire Surrounds kampvuur liedje, Austin Williams klinkt te fragiel, niet kwetsbaar, het is eerder een pijnlijke onkunde. Had de nummers voor een soloproject bewaard, en met First Song en Glitter een doorstart gemaakt. Daar heerst het bandgevoel, verder wil There’s a Big Star Outside mij niet echt overtuigen en spartelen ze hulpeloos in het ondiepe rond. Hoe sneu het tevens ook voor Bill Ryder-Jones is, die er de nodige energie in stopt.