Ouderwets gezellig! Superorganism is ouderwets gezellig, maar dan wel in een nieuw jasje. Het ultieme studentengevoel van de hele dag vintage Pac-Man gamen, in een knalroze kamer oude Pokémon herhalingen kijken, af en toe een plezierpilletje en vooral heel veel met elektronica rommelen. Cyberpunk propaganda verpakt in aanstekende suikerzoete Hubba Bubba kauwgum popdeuntjes. De kleurrijke regenjassen popsound levert met het gelijknamige Superorganism debuut al een schattige elektropopplaat af. Zangeres Orono Noguchi heeft een naïeve, maar ook oh zo lieve kinderlijke uitstraling, waarmee ze iedereen inpakt.

Toch is er rond de release van World Wide Pop wel wat binnen de samenstelling van het vrolijk ogende vriendengroepje verandert. Synthesizerspeler Emily, achtergrondzangeres Ruby en beeldend kunstenaar Robert Strange hebben Superorganism verlaten. Het positieve nieuws is dat Pavement icoon Stephen Malkmus, het jonge Britse soulfunk talent Dylan Cartlidge en de Japanse singer-songwriter Gen Hoshino hun medewerking aan World Wide Pop verlenen. Tel daar de Japanse synthpoppers van CHAI en de Franse zangeres Pi Ja Ma bij op die gezamenlijk de kinderlijke onschuld in Teenager uitzingen. Een multi getalenteerd sterrenteam dus die het spelplezier continueren en minder de nadruk op technische perfectie leggen.

Het spelplezier dus. Instagram is de echte wereld, het camouflerend gezichtsfilter de nieuwe realiteit. Is Superorganism nou zo vreemd of is het stiekem de juiste weerspiegeling van de huidige maatschappij. Op cartooneske wijze introduceert World Wide Pop dertien verknipte in een dozijn verhaaltjes. Het Black Hole Baby gat trekt de aandacht, “but tonight we gonna party like it’s 1999”. De vernietigende Everything Falls Apart armageddon, het vluchtende ruimteschip startklaar gemaakt om de toekomst te vermijden en het futuristische discobollen planetarium binnen te treden. Wat is het toch heerlijk om die onbevangen kindermusicalkoortjes terug te horen. Wat een feest! Wat een geluk!

De spacende galaxy On & On new wave heeft een lichte triestheid en verkent de grenzen van een heuse popsong, terwijl aan de andere kant van de studiomuur de bas flink wordt opgeschroefd. It’s Raining stelt zichzelf met Damon Albarn achtige vocalen voor. Dit is zeker niet de enige keer dat ze die Gorillaz vergelijking oproepen, al schuilt er in de voormalige Blur frontman weldegelijk een geniaal plan. Old school hiphop talent Stephen Malkmus racet met zijn slacky flow over de beats heen. Ho wacht even, old school hiphop talent Stephen Malkmus? Dat is toch de Pavement zanger? Ja, precies, is het nog te volgen? Ongelofelijk, maar waar!

Amusant vermakelijk maar toch met een verborgen kritische ondertoon. De angst voor de voortdurende crushed.Zip leegte, New Order ernst filtert zichzelf door het springerige Flying heen. Het is niet te bevatten dat de telefoon zo’n tien jaar geleden nog een belangrijk communicatiemiddel was, en tegenwoordig steeds meer die anti-communicatie status toegedeeld krijgt. Put Down Your Phone, ik wil met je praten.

Misschien is het enkel het doel om de wereld harmonieuzer en mensvriendelijker te maken. Don’t Let the Colony Collapse. Romantische internethippies die tot verbroedering oproepen en de Do It Yourself definitie herdefiniëren. Gewoon maar wat heen klooien, zonder duidelijk einddoel, zonder opgelegde beperkingen en zonder bemoeienis van buitenaf. Sterker nog, World Wide Pop klinkt soms zo amateuristisch slecht dat het weer grappig wordt. Een soort van Malcolm McLaren freakshow waarin geen beperkingen bestaan en toegestaan worden. Leuk? Heel leuk zelfs!