Sumie
Sumie
Een jong meisje met een gitaar dat haar eerste neofolkplaatje mag maken? Dat is Sandra Sumie Nagano op het naar haarzelf genoemde debuut van Sumie allerminst. De singer-songwriter is de zus van frontvrouw Yukimi van electropoppers Little Dragon, maar behalve hun achternaam kennen ze nauwelijks overeenkomsten.
De plaat laat bij de credits twee producers zien, maar Dustin O’Halloran en Nils Frahm hebben zich vooral meesters getoond in het ‘less is more’-adagium. De akoestische gitaar en de (soms overgedubde) stem van Sumie zijn eigenlijk het enige dat te horen is. Een doodenkele keer laten Frahm en O’Halloran een toefje cello toe of kruipt Dustin zelf even achter de piano. Maar het zijn niet meer dan accenten die in dat geval worden aangebracht.
Het debuut van Sumie verscheen op het label Bella Union, waarop al het werk van Fleet Foxes, John Grant, Father John Misty en Midlake werd gereleased. Als iets dat label kenmerkt, is het dus wel eigenzinnigheid. Die kan ook Sumie niet worden ontzegd, al laat ze weten dat haar keus voor ‘klein en kwetsbaar’ voor een deel ook een praktische was. Sumie begon haar songs op te nemen in 2008, een paar jaar nadat ze moeder werd. Akoestisch spelen was eigenlijk het enige wat mogelijk was in een huishouden met twee kleine kinderen. “Daarnaast hou ik van minimale en kwetsbare muziek, dus voelde het als een natuurlijke weg voor me.”
De Zweeds-Japanse Sumie nam haar album op in Berlijn. Muzikaal is ze op zoek gegaan naar de dualiteit die de combinatie van de Scandinavische en oosterse cultuur in haar bloed veroorzaakt. In haar teksten wil Nagano niet al te duidelijk zijn. Gaan Burden Of Ease, Show Talked Windows of Later Flights over haar kinderen, of al dan niet geslaagde liefdesrelaties? Uiteindelijk moet de luisteraar zijn eigen fantasie maar loslaten op de impressionistisch geschilderde winterlandschappen.