Reflections is een studio-opname van Sufjan Stevens’ partituur voor het gelijknamige ballet van choreograaf Justin Peck. Stevens heeft de afgelopen jaren regelmatig met Peck samengewerkt. Dit Reflections is geschreven voor twee piano’s en elf dansers. We horen Sufjan Stevens zelf niet; de muziek wordt uitgevoerd door pianisten Timo Andres en Conor Hanick. Andres was eerder al betrokken bij The Decalogue, een van de balletvoorstellingen van Justin Peck waarvoor Sufjan Stevens ook de muziek had geschreven.

Sufjan Stevens, die als kind hobo leerde spelen, is als pianist en componist autodidact. In zijn jonge jaren improviseerde Stevens al en werkte hij muziek uit die hij voorbij had horen komen, bijvoorbeeld stukken van Chopin, Rachmaninov en Bach. ‘Hoewel ik nog nooit les heb gehad’, zei Stevens onlangs, ‘was de piano mijn eerste echte liefde. Het was een spannende kans om er twee tot mijn beschikking te hebben en het gaf me een echte catharsis over de uitgestrektheid van het instrument.’

De levendige, sprankelende en percussieve single Ekstasis mag het album openen, gevolgd door Revanche dat een mooi toonbeeld is van beheersing, ingetogenheid enerzijds en dartele passages, op enkele momenten uitbarstend in krachtige uithalen, anderzijds. Het stuk heeft meer richting dan zijn meer vrijblijvende voorganger.

Euphoros verwijst naar welbehagen en dat is hoorbaar in de soms uitbundige, onstuimige klanken. Hierna volgen het soepel stromende Mnemosyne en het uiteenlopende Rodinia, een van de stukken die zonder beelden van dansers, minder goed vatbaar zijn. Reflections is en blijft natuurlijk een partituur voor ballet en dat betekent gewoonweg dat de muziek op zichzelf niet continu optimale zeggingskracht heeft.

Het korte, schilderachtige Reflexion is bijzonder fraai. De bondigheid draagt mede bij aan de kracht. Met de titel van het afsluitende stuk trekt Sufjan Stevens het album meer richting eigentijdse popdimensies: And I Shall Come to You Like A Stormtrooper in Drag Serving Imperial Realness. Vooral op dit lange stuk komt de virtuositeit van beide pianisten mooi naar voren. Het is een staalkaart van het kunnen van Andres en Hanick en een van de sterkere visitekaartjes van deze studioregistratie.

Impressionistisch, neo-klassiek en minimalistisch zijn termen die je kunt loslaten op dit album. Volgens Stevens gaat Reflections vooral over ‘energie, licht en dualiteit’. Hij voegt toe: ‘Ik denk constant aan lichamen die door de ruimte bewegen als ik voor ballet schrijf’. De interpretaties van Andres en Hanick zijn in ieder geval fris, kleurrijk, lichtvoetig en vrijuit gelardeerd met zowel glissando, polyritmiek en vlagen van bombast. Het zorgt niet direct voor een memorabele luisterervaring van begin tot eind – Reflections is en blijft een partituur – maar het laat nogmaals horen dat die andere muzikale wegen van Sufjan Stevens zeker substantie hebben.