Zitten, luisteren, meegenomen worden. Dat is wat je zomaar kan gebeuren als je naar Dezelfde Zon van Stephanie Struijk luistert. Hoe mooi klinkt haar stem! Hoe fijn haar liedjes op dit album!

Stephanie heeft de gave om liedjes te schrijven die heel natuurlijk, heel moeiteloos klinken en waarbij je juist ook het verhaal dat ze vertelt, wilt volgen. Haar heldere warme stem vraagt je aandacht, de subtiele buiging als ze haar stem hoger en hoger laat klinken, de nuances die ze überhaupt in haar zanglijnen weet te leggen, zoveel variatie alleen al in haar stem.

Kwetsbaarheid in haar teksten, het meanderen van liefde in het leven en hoe je daar je weg in kunt vinden, de liedjes kunnen je zomaar ineens raken, haar woorden gecombineerd met haar zanglijnen, de muziek erbij. Terug Naar Wie Ik Was is zo’n nummer. Klein gehouden qua begeleiding, maar oh zo mooi.

Die begeleiding op het album, die heeft steeds dat kleine. Het is de productie van Daniel Lohues die perfect aanvoelt hoe je een album warm en direct kunt laten klinken zonder overbodige opsmuk en tierlantijntjes. En als je dan als begeleiding Bernard Gepken op banjo en op gitaar en Reyer Zwart op contrabas hebt, dan heb je ook niet echt meer nodig. Het is mooi om te horen ook hoe de nummers gewoon in één take zijn ingespeeld. Zwitserland en Bijna September zijn daar heel mooie voorbeelden van. Zeker in dat eerstgenoemde is het heerlijk om te horen hoe Stephanie meegaat in de opbouw van het nummer.

Het album is een wereld op zich: je moet er je misschien ook voor open stellen. Je duikt er in, in de wereld van kleine liedjes en daar ben je dus ook gedurende het luisteren. Misschien vind je dat de nummers wel wat kabbelen, tegelijkertijd, een rivier die door het landschap slingert, lijkt misschien op het eerste gezicht op meerdere plaatsen ogenschijnlijk hetzelfde, toch is die steeds anders. En dat is bij dit album zeer zeker het geval.

De gave om muziek te schrijven die je kan raken, daar is geen twijfel over bij Stephanie. En hoe mooi weet zij haar stem in de liedjes te brengen! Haar Nederlandstalige eersteling verscheen na een aantal Engelstalige albums waarvan California Sounds het meest recente was, inmiddels meer dan 10 jaar geleden verschenen. Waar ze dat deed onder de naam Stevie Ann en bepaald ook rake nummers wist te brengen, klinkt ze op Dezelfde Zon als Stephanie veel dichterbij, veel natuurlijker, meer ongedwongen, misschien wel het meest als zichzelf. Misschien is dit album ook wel het meest eigene van de drie Nederlandstalige albums die ze maakte. Hoe je het ook wendt of keert, Dezelfde Zon is een erg, erg fijn album!