Helena Ratka en Sophia Kennedy zijn bekende namen in de cultuurscene van Hamburg die hun krachten in het donkere dancegezelschap Shari Vari bundelen. De inspiratie zoeken ze in eighties synthpop, ijzige coldwave en bij de retro cyberpunkers van het New Yorkse Suicide. Helena Ratka wordt door het belangrijke in de Krautrock gegronde Bureau B elektrolabel gekaapt en brengt onder haar alter ego Pose Dia het pulserende Front View uit en Sophia Kennedy gaat trouw onder haar eigen naam op het onafhankelijke Pampa verder om vervolgens op het aan de indiepop gekoppelde City Slang een doorstart te maken.

Monsters is de tweede plaat van deze oorspronkelijke uit Baltimore afkomstige Amerikaanse kunstenares, die zich steeds meer aan het danceverleden onttrekt om de verfijning van het heuse popklimaat op te zoeken. Chestnut Avenue (Kastanienallee) en het autobiografische Loop grijpen naar het lichtelijke gestoorde kunstenaarswereldje van de Golden Pudel Club in Hamburg terug waar genialiteit door materialisme overruled wordt. Het verkoopbare eindproduct is belangrijker dan het hele proces daarachter.

Bij elke song opent ze een ander deurtje van haar boeiende persoonlijkheid. Je bent uitgenodigd om als bezoeker getuige te zijn van wat er in die aaneengesloten kamertjes gebeurt. De ene keer zalvend, moederlijk en lief, dan weer nerveus, traumatisch en onberekenbaar. Zwevend wegvliegen, op zoek naar verlossing, om vervolgens weer keihard op de bek te gaan. Vallen en opstaan, maar dan dus vooral vallen.

Op Monsters zijn dit dagelijkse nachtmerries welke zich juist in het knipperende avondlicht van de duistere straatjazz van Up openbaren. Animals Will Come heeft een drunken lullaby ondertoon, een beetje cabaret, met hier en daar wat triphop. Tegenstrijdige bliepjes doorkruizen haar overtuigend gruizig wordende stemgeluid welke steeds meer om een krakende vinylbehandeling op een dolgedraaide platenspeler vraagt.

De plaat is afgerond en Sophia Kennedy verkeert in een hulpeloze positie. Klaar om zich aan de allesvernietigende kritische journalistiek op te offeren die als aasgieren op haar af duikt. Ze kan die onzekerheid gerust opzij zetten, want Monsters overtuigt op alle vlakken. Sophia Kennedy is onvatbaar en heeft schizofrene trekjes in het manische nostalgische Orange Tic Tac. Een eendagsvlieg die in al haar enthousiasme steeds hoger vliegt en net als Icarus de breekbare vleugeltjes aan de felle zonnestralen opoffert. Duistere schaduwtracks die door de energie van zonlicht verbranden en in as-vorm als ware vlammende feniksen herboren worden.

Krachtig euforisch in de vintage I Can See You aerobicbeats, dan weer zwaar futuristisch in het door heftige apengeluiden verstoorde Francis. Het claustrofobische Dragged Myself Into the Sun is grimmig, de grafstemming van een deprimerende postpunktrack welke door de verharde terreur van de kille beats gepijnigd wordt om uiteindelijk van de berustende pianoklanken en het afsluitend gesproken eindoordeel een doekje tegen het bloeden te krijgen. Gelukkig is er genoeg ruimte voor wat gemakkelijk verteerbare postmoderne popstukken. Heerlijk sensueel soulvol in het ritmische Zuid-Amerikaanse Seventeen en brutaal onverschillig in de glitterdisco van Cat on My Tongue. Groter en meeslepender dan het naar zichzelf genoemde eersteling, maar daardoor ook een stuk kwetsbaarder.