Camoufleert Bridie Monds-Watson haar persoonlijke Grim Town verhalen nog door er een fictieve droomstad omheen te bouwen, bij If I Never Know You Like This Again gaat ze dan eindelijk tekstueel die gehoopte diepte in. Een opluchting, welke ze kracht zet door Purgatory met een heuse zucht te beginnen. Deze zucht zegt misschien nog wel meer dan de opeenvolgende woorden. Die zucht staat voor het moment dat ze haar innerlijk aan de buitenwereld toont.

Het lijkt wel alsof SOAK de melancholische ondertoon heeft afzweert, de fantasierijke gevulde luchtkastelen doorprikt en zich op een down to earth aardbodem bevindt. Er zijn vrijwel ook geen verwijzingen naar het loodzwaar gedragen Before We Forgot How to Dream debuut meer. If I Never Know You Like This Again is directer, puntiger en nog sterker onbewust met Ierse roots en Ierse trots doordrenkt. De postpunk romantiek is grotendeels afgesloten om een duidelijke indie gitaarrock doorstart te maken.

Iedereen staat door het pandemiegevolgen spookbeeld anders in het leven. Als het morgen klaar is, kan ik dan met een tevreden gevoel op mijn bestaan terugkijken? De zoektocht naar het Bridie Monds-Watson zelfbeeld wordt op die startlijn drastisch verstoord en laat voornamelijk negatieve sporen achter. Purgatory stookt dat singer-songwriter kampvuurtje nog wat extra op. Bridie Monds-Watson 2.0. Nog dramatischer, nog somberder en nog ironischer. Dat wrange humorbesef maakt haar een sterkere persoonlijkheid, zichzelf overwinnend en zichzelf knock-out slaande. Opstaan en keihard terugvallen. Purgatory is folky, smerig stevig en heeft ook nog eens kitscherige glamrock zanguithalen. Wat kan je van SOAK nog meer verlangen?

Nothing scares me like my irrelevance
That’s why I fill every silence with nonsense

SOAK heeft dat naïeve kinderlijke, maar ook het zeurderige drammerige om haar gelijk te halen. Je moet ervan houden, en het allemaal niet te serieus nemen. De liefde spreekt een vreemde onbegrepen taal met klunzige pogingen om aan het ideaalbeeld te voldoen. Het donkere Last July staat vol met deze verwijzingen, en blijkbaar is het nog steeds van belang om je ego voor een gemeenschappelijk goed op te offeren. De ritmesalvo’s van het breed met muzikaal beleg uitgesmeerde sprookjes symfonische Neptune bewonen zelfs het uitputtende liefdesverdriet. Schitterend hoe die piano daar de zang overneemt en er een episch prachtwerkstuk van maakt.

Kleine ergernissen staan aan de magisch oppompende Baby, You’re Full of Shit verlatingsangstsong basis. Het Bleach wantrouwen, imperfectie om zich tegen het afscheid te bewapenen. De beperkte Get Well Soon slidegitaar vriendschapshoudbaarheidsdatum, de betraande treurkeyboard Red-Eye heimwee. Allerlei hunkerende pogingen om die spanningen tot een zaai burgerlijk bestaan te stabiliseren.

Neurotische avondeenzaamheid elektronica klopt tegen de voordeur van de beperkt toegankelijke slaapmelodietjes Guts disco. Pretzel is highschool verhalend funky, met nog meer beginnersdramatiek. Het Swear Jar glazuur krijgt een gospel backings musical oppoetsbeurt om vervolgens in christelijke samenzang te stranden. If I Never Know You Like This Again verdwaalt tussen puberale puistkwaaltjes en ontplooiende volwassenheid. Dan is het toch wel even schrikken als je beseft dat Bridie Monds-Watson al zesentwintig jaar oud is.