Een paar weken voordat de beroemdste Nederlands zilverruggorilla Bokito voor de tiende keer vader wordt, bevalt het Ierse Silverbacks van hun tweede kindje Archive Material genaamd. Staan ze op het dromerige Fad debuut nog op de postpunk T-splitsing en dreigden ze een emocore afslag te nemen, bij Archive Material springen ze op de krakkemikkige altijd maar doordravende stoomlocomotief tijdmachine; eindbestemming onbekend. Hoe krijgen de Dubliners het dan toch voor elkaar om een flinke groeispurt te maken? Van het optreden moeten ze het niet hebben, de compensatie zit hem in de opwekkende studio vitaliteit. Die opgelegde vrijheidsbeperking amputeert de gehoopte speeluur ervaringen en de normaal zo belangrijke interacties met het publiek. Ondanks dit gebrek ontstaat er wel een divers evenwicht tussen potentiële, hier nog gekooide floorkillers en de experimentele mindfulness soundscapes van het instrumentale Carshade intermezzo.

Wat is het nut van puntige gitaarriffs die als een vervuild bierglas doodslaan en de smerigheid niet juist consumeren. Geschoolde vloeiende melodielijnen verruimen het speelveld en wisselen strakke hoekigheid, abrupte ritmische staccato slaggitaaraanvallen en ouderwets soleerwerk af. Als je dan toch in het bezit bent van drie gitaristen (Daniel O’Kelly, Kilian O’Kelly en Peadar Kearney), maak daar dan ook dankbaar gebruik van. Van de twee broertjes is het nog steeds Daniel die zich als zingend boegbeeld presenteert, Killian die hem hierin ondersteund en bassist Emma Hanlon die haar zangkwaliteiten tot het springerige Where My Medals en het afsluitende stadse zijstraten funk van het doorleefde I’m Wild beperkt. Verandert er dan verder helemaal niks, en voltooid drummer Gary Wickham nog steeds het vijftal? Inderdaad!

Archive Material, een uitpuilende ordermap met strak gerangschikte chaos, flink in de war geschopt door het freakende jazzy, gekke dwarse van The Feelies lenende ritmes. Een heerlijk op dreef zijnde hap gezelschap die in het gelijknamige openingsstuk al direct hun joker als troefkaart opoffert. Koortsig, gejaagd, funkend, psychedelisch, met onverwachte explosies en ingehouden ejaculatie. Verhaalzang en retro punk backings, potten en pannen percussie, uit het gareel trappelende losgelaten akkoorden en heel veel, maar dan ook echt heel veel energiek gitaargeweld. Had ik enthousiaste geestdrift al genoemd? Nog niet? Nou noteer die er dan maar bij.

Waking Up With No Purpose Just To Go To Sleep, geen toekomstperspectieven in de doodlopende A Job Worth Something verveling. Wel versoepelingen, geen versoepelingen. De cultuursector helemaal open, of toch weer die anderhalve meter regeling. De gouden toekomst van een veelbelovende hype, teruggebracht tot lauw gezongen wanhoop. Doordachte nuchterheid gaat in Wear My Medals het eervolle gevecht aan. Achter elke grote band hoort blijkbaar een sterke vrouw te staan, en zo is het maar net, en het liefste zelfs als bassist zijnde! Ook bij Silverbacks is de lichtelijke ondergewaardeerde Emma Hanlon als pompend hart dit middelpunt van de eenheid, omringt door de treurnis van retro keyboards.

Verharde schreeuwerige muzikale onvrede bouwt binnen de huiskamers uitgesproken They Were Never Our People immigratie afasie dicht. Een beangstigend conservatief intolerantie beleid ten opzichte van de medemens. Archive Material in onze eigen kortzichtige bubbel met het heimelijke verlangen naar primitieve Different Kind of Holiday retro glamrock tijdverdrijf. Leefkuil romantiek op een lager level, nostalgische zekerheden in verkleurde vintage ansichtkaarten herinneringen.

Shoegazer verbreding is de zuigende kracht in het aan The Clash memorerende nonchalante onzuivere Central Tones samenzang. Aspirine noise legt daar een licht verdovende basis overheen, waardoor het net wat lekkerder gemeen bekt. Diepere terreur brengt de Recycle Culture in grijpgrage beweging. Idealisme van de in verzamelwoede levende hipster kluizenaars, bedolven onder stinkend vinyl en verschimmelde stripboeken evangelie. Archive Material is een wanordelijk conceptvertelling over zoekgeraakte pagina’s, fout geordende hoofdstukken en onaffe verhaallijnen. Het gevoel van 2022.