Luctor et Emergo, worstel en kom boven. Tussen al dat hedendaagse postpunk geweld is er nog steeds ruimte voor de tegen de stroom in zwemmende gothic wavers van het uit Los Angeles afkomstige Savage Republic. Kernpioniers die vanaf 1982 een forse dosering aan overschaduwende vernietigende industrial duisternis op de mensheid loslaten. De kletterende gitaren, in doem ondergedompelde bas en de stortvloed aan verregende drumslagen laten een veelvoud aan littekens achtergelaten als een kapot gespeelde band er voor de tweede album Jedda by the Sea release het bijltje erbij neerlegt, al zal deze plaat later onder projectnaam 17 Pygmies alsnog het publiek bereiken. Vrij snel volgt er toch onverwachts de doorstart met Ceremonial waarna nog Jamahiriya Democratique et Populaire de Sauvage en Customs verschijnen.

Na een wapenstilte van ruim tien jaar smeden ze in 2002 geheime plannen om dit verbond een nieuw leven te gunnen. Met militaire precisie lanceren ze vijf jaar later 1938. Savage Republic blijft in alle stilte aan nieuw materiaal werken, en brengt tussendoor verschillende volwaardige albums uit. Meteora wordt eind 2021 uitgebracht, ondertussen alweer de negende studioplaat van dit daglicht vermijdende gezelschap. Het potige Savage Republic heeft een museum vullende galerij aan oud-leden, van de oorspronkelijke lichting functioneert Bruce Licher het langste als volwaardig lid, maar ook zijn aandeel is ondertussen gesneuveld. Gelukkig blijven ze wel schatplichtig aan het woeste kenmerkende gitzwarte postpunk geluid, en klinken ze op Meteora hecht en gestabiliseerd.

De doorleefde wrange voorgeschiedenis kleeft als druiperig pek aan de albumtracks, en werpen je veertig jaar terug in de tijd. Newport’86, het wormgat welke de verbindingspoort tussen het heden en verleden vormt. De nasleep van het in 1985 verschenen Ceremonial. De opzwepende demonische Bizerte Rolls rockabilly laat de navel starende vleermuizen ontwaken om aan deze macabere nachtelijke ophitsende dodendans deel te nemen. Día de Muertos, Mexico By Night. Met ochtendglorie toelatende gitaarklanken en opzwepende drumbeats kondigt het heroïsche Unprecedented zichzelf aan. Spaarzaam leent het gezelschap woorden, veelal zijn de instrumenten genoeg om het dreigende fundament neer te zetten.

Op Meteora werpen de Goden vanuit hun torenhoge hemelse kloosters een minachtige blik op een wereld toe welke zichzelf zonder aarzeling de vernieling in helpt. Destructieve bliksemstralen dalen op de in verval rakende aarde neer om deze tot het bastaardzusje van de hel te muteren. Savage Republic verft een muzikaal schilderij bestaande uit moordend bloedrood, vermengt met aardedonker zwart en nachtelijk blauw, waar de natuurelementen aarde, water, vuur en lucht tegenstrijdig botsend in conflict gaan om een plekje in dit schemergebied op te eisen. Een ontstopbare oerknal die de Armageddon aankondigt om uiteindelijk in het instrumentale Ghostlight tot uitbarsting te komen.

Savage Republic trekt het boetekleed aan en geselt met slagvaardige percussie zichzelf in Nothing at All. De bezeten grafstem van Ethan Port gooit hier de nodige onheilspellende inferno verdoemenis in. Er is geen weg terug, de duisternis gaapt als een wellustig vrouwelijk geslachtsorgaan verleidelijk toe en sleurt je met de kreupel gespeelde Boca del Vaca piano mee de diepte in. Een veldslag van positieve gitaarexplosies houdt zich staande tussen het ronkende bas beulenspel en de funky drummer die in Stingray zijn ziel van de duivel terugkoopt. God and Guns, de verloren New Gold Dream als monumentaal museumstuk, overwoekerd door de tentakels van de herhalende vervloeking. Nostalgie? Nee, eerder het krampachtig vastklampen aan het zekere verleden.