Diep ongelukkig, en voor haar hele leven getekend groeit Sarah Shook op in de met religies overwoekerde Rochester deelgemeente van New York. Haar zeer gelovige ouders scharen zich onder de Christelijke fundamentalisten, waarin voor de vrijgevochten seksuele verbreding van de opstandige jonge singer-songwriter minimaal ruimte is. Een lastige onbegrepen worstelende positie waarbij troostmiddel alcohol de bitterheid van haar tranen wegpinkt en die verslavende verdoving de outlaw country blues versterkt. Gebroken en met een meedragende vertillende hernia aan zware levenservaringen herpakt ze zichzelf in het toepasselijke Sarah Shook and the Devil, welke in de tussentijd alweer drie albums lang als Sarah Shook & the Disarmers tot volle wasdom komt.

De feministische punk attitude en woest geleefd uiterlijk maakt van haar een apart buitenbeentje in de scene. Nightroamer heeft dan wel de oorsprong in de country roots, maar met een zangeres die een gruwelijke bloedhekel aan het hokjes denken heeft is het niet vreemd dat ze flink naar de veelzijdige muziek biedende onkruidvertakkingen uitwijkt. Producer Pete Anderson bezorgt al eerder Dwight Yoakam naamsbekendheid, schoont oud Roy Orbison werk op en gaat met materiaal van de psychedelische countryrockers Meat Puppets aan de slag. Die rammelende rauwheid van laatstgenoemde band overheerst in het jagende experimentele donkere bossen mystiek van Been Lovin’ You Too Long.

The Disarmers viereenheid bestaat op dit moment uit gitarist Eric Peterson, bassist Aaron Oliva en drummer Jack Foster aangevuld met de van American Aquarium afkomstige pedal steel gitarist Adam Kurtz. Met het completerende spel van Pete Anderson en Sarah Shook is Nightroamer een gevarieerde gitaarplaat. Netjes houdt ze bij de uitweidende eenzame slide gitaarakkoorden van het sombere Somebody Else de opgekropte woede in het gareel. Hierin cijfert ze haar slachtofferrol weg om met de nodige innemendheid in de gedachtegang van de bedriegende minnaar te kruipen. Het is triest dat haar bindingsangst trainrails dikke sporen aan pijn achterlaat. Please Be A Stranger verhult de zuur bijtende littekens en doopt deze in een zalvend weerwoord onder.

Met een vleugje doowop lullaby manoeuvreert Sarah Shook zich door If It’s Poison heen om haar vervolgens vol overgave in de armen van leidend gitarist Eric Peterson te werpen. Het hitgevoelige met hoge uithalen gezongen I Got This is een optimistische opgewekte aanstekelijke single kandidaat. Het strakke wurgende Believer navelstrengnummer verbindt Sarah Shook aan haar strenge opvoeding uit het verleden. De lichtvoetige verhalende No Mistakes country blues bedelt om een laatste kans, en in het sentimentele titelstuk Nightroamer zwerft ze camouflerend als een dolende nachtelijke ziel in het verduisterende maanlicht rond. Met trillende overslaande snik gaat ze kapot aan haar onvolledige liefdesleven.

Met de vurige openingstracks heeft Nightroamer alles in zich om de nodige indruk te maken, het gebrek aan pit vloert uiteindelijk een meer in haar mars hebbende Sarah Shook. Zoals ze het in haar belerende It Doesn’t Change Anything levenslessen zelf al nadrukkelijk aangeeft. Hoe hard je het ook probeert, uiteindelijk is het toch die duivel op je schouder die de koers aangeeft, en deze dirigeert Sarah Shook veilig de thuishaven binnen. Ze toont te weinig lef, eigenlijk moet de singer-songwriter stevig op die gecentraliseerde innerlijke onvrede van een tegen de maatschappij afzettende feministische angry riot grrrl doorpakken. De meer georiënteerde jaren zeventig Talkin’ to Myself countryrock roept wel die dynamiek op, deze geslaagde afsluiter mist echter de draagkracht om Nightroamer naar een hoger level te tillen.