×

Recensie

Rock

21 oktober 2022

Rory Gallagher

Deuce (50th anniversary)

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Universal Music

Deuce (50th anniversary) Rory Gallagher Rock 4.5 Rory Gallagher – Deuce (50th anniversary) Written in Music https://writteninmusic.com

Ergens in je leven stuit je als liefhebber van gitaarspel op de magie van Rory Gallagher. Je kunt je ervoor afsluiten en denken dat je je leven kunt leiden zonder naar zijn muziek te luisteren, maar dan ontzeg je jezelf wel de muziek van een van de grootmeesters op gitaar.

De nalatenschap van Rory is in goede handen, dat bewijst de niet aflatende stroom aan releases en ook deze heruitgave onderstreept dat. Ongeveer een half jaar na het debuut verscheen destijds Deuce en, ook nu, minder dan een jaar na de heruitgave van dat debuut komt de heruitgave van Deuce. Er is één ding dat je meteen opvalt: de ontiegelijke live sound van het album. Daar had Rory zijn zinnen op gezet en een deel van de nummers is dus ook na optredens ingespeeld door Rory samen met Wilgar Campbell op drums en percussie en Gerry McAvoy op bas.

Deuce onderstreept met de diversiteit in nummers juist ook de veelzijdigheid van de man van Ballyshannon. Anders dan dat je hoort dat het Rory en zijn band is, die de nummers inspeelt, geniet vooral eens ook van die afwisseling in nummers, hoor hoe ze geschreven zijn én constateer ook hoe breed in feite het palet was waar Rory zich van bediende.

Used To Be opent stoer, gretig en windt er geen doekjes om heen. En daarna hoor je meteen hoe geweldig zijn akoestisch gitaarspel is, in I’m Not Awake Yet én hoe zeer hij hier folk invloeden in zijn muziek inbedt: het is echt volop genieten.

https://www.youtube.com/watch?v=cBPoqTOdeKM

Die afwisseling én het spelplezier dat naast het live gevoel van het album afspat! Door naar Don’t Know Where I’m Going en we zijn weer meer in blues georiënteerde omgeving terug. Mondharmonica in het klankbeeld, maar wat een ontspannen sound heeft het nummer. Daarna een les in hoe je als rocktrio je geluid kunt neerzetten: Maybe I Will. Het is niet moeilijk je voor te stellen dat dit de band in live setting is die samen dit nummer live inspeelt. Fijne zanglijnen en de ritmesectie die met Rory het nummer in duikt. Hoor hem eens op dreef in de solo: genieten! Die lessen in het vormen van een rocktrio zet de band voort in Whole Lot Of People en ja, hoor eens hoe Rory hier zijn slide solo speelt. Subtiliteit en ervoor gaan in één hand. Ook hier kan je niet ontgaan hoe divers het album is.

Ja, die variatie. In Your Town is op en top Rory en ook hier is het spelplezier dat je in zijn gitaarwerk hoort en zijn gretige zang onderstreept dat. Slidewerk? Ja, dat beheerste Rory tot in de finesses en ook dat kom je in dit nummer tegen. Daarna duiken we een bluesklassieker in: Should’ve Learnt My Lesson. Die les hoefde dan zeker geen les in blues te zijn, want hier laat hij horen de blues niet alleen te beheersen, hij zet er heel nadrukkelijk zijn handtekening op en laat velen die na hem kwamen tot vandaag proberen om er ook maar in de buurt te komen.

There’s A Light is een nummer dat die veelzijdigheid van Rory opnieuw onderstreept. En dat is ook weer het geval met de twee laatste nummers, Out Of My Mind en Crest Of A Wave.

Hoe sterk was zijn vermogen om liedjes te schrijven! Deuce is daar een uiterst goed toonbeeld van. Het is het tweede soloalbum van een zich nog steeds ontwikkelende gitarist die met de wereld zijn kwaliteiten wil delen en in wat hij laat horen, tegelijkertijd een groot spelplezier en enorme gretigheid aan de dag legt. Niet denkend, niet werkend in beperkingen, maar vooral muziek makend zoals hij het wilde en zoals hij met zijn nieuwe trio over het voetlicht wist te brengen.

Deze 50th Anniversary release is niet klaar met slechts het oorspronkelijke album in een nieuwe versie. Nee, er zijn meerdere uitvoeringen van, elk met alternate takes en live opnames. Er is een versie met vier cd’s waarin je meerdere live opnames vindt en meerdere alternate takes. Er is ook een versie met twee cd’s: die bespreken we hier. Zoals ook bij eerdere releases van Rory is het zeer de moeite waard om eens te gaan zitten voor de alternate takes. Ook daarin hoor je de creativiteit van de jonge gitarist aan het werk.

De live opnames van Radio Bremen van 1971 vinden we in beide sets terug. En ja, Rory live is zoals velen hem toch het liefste horen. Dit is in elk geval zeven nummers lang genieten van Rory en band in topvorm, gretig en ervoor gaand. Van een heerlijke uitvoering van Should’ve Learnt My Lesson tot aan een fijne uitvoering van Pistol Slapper Blues. Als heruitgaven zoveel plezier brengen als deze, laat dan vooral de beleving van de muziek centraal staan: er is voldoende extra’s in deze sets ten opzichte van de recente heruitgaven dat het vooral niet het gevoel van geldklopperij moet zijn dat bij deze edities naar voren komt. Het is vooral volop genieten van het sterke tweede album van Rory dat hier verrijkt is met fraaie outtakes uit de studio en gave opnamen van Radio Bremen.



  1. Used To Be
  2. I'm Not Awake Yet
  3. Don't Know Where I'm Going
  4. Maybe I Will
  5. Whole Lot Of People
  6. In Your Town
  7. Should've Learnt My Lesson
  8. There's A Light
  9. Out Of My Mind
  10. Crest Of A Wave


  1. Used To Be (alternate take 1)
  2. I'm Not Awake Yet (alternate take 1)
  3. Maybe I Will (alternate take 1)
  4. Whole Lot Of People (12 string acoustic, alternate take 1)
  5. In Your Town (alternate take 3)
  6. Should've Learnt My Lesson (alternate take 3)
  7. There's A Light (alternate take 1)
  8. Out Of My Mind (alternate take 3)
  9. Crest Of A Wave (alternate take 2)
  10. Should've Learnt My Lesson (Radio Bremen 21/12/1971)
  11. Crest Of A Wave (Radio Bremen 21/12/1971)
  12. I Could've Had Religion (Radio Bremen 21/12/1971)
  13. For The Last Time (Radio Bremen 21/12/1971)
  14. Messin' With The Kid (Radio Bremen 21/12/1971)
  15. Don't Know Where I'm Going (Radio Bremen 21/12/1971)
  16. Pistol Slapper Blues (Radio Bremen 21/12/1971)