Op een nieuw label en met frisse moed start Robbie Williams een nieuwe fase in zijn carrière. Dat doet hij met een verzameling liedjes die stuk voor stuk als single uitgebracht kunnen worden en stuk voor stuk nog hitpotentie ook hebben. Maar artistiek gezien is het album vederlicht.

“Hey ho, here she goes”, wie die regel neuriet weet zeker dat het gros van de mensen om hem of haar heen het afmaakt. Candy – een liedje dat Robbie Willaims samen met Take That-collega Gary Barlow schreef – is een enorme hit die door alle lagen van de bevolking heen gaat. Leuk voor Robbie, maar de track die zijn comeback heeft ingeluid is vreemd genoeg muzikaal een beetje een buitenbeentje op het comebackalbum Take The Crown. Het album is iets meer introspectief van aard dan die zomerse meezinger maar je merkt ook dat er maar weinig liedjes echt zo knap blijven hangen als die eerste single. Dat doet het eveneens met Gary Barlow geschreven Different in ieder geval niet. Een waarschijnlijk als hitmoment beoogd duet als Losers (met Lissie) dat het album afsluit ook niet. Neemt niet weg dat er een aantal heel puike tracks op dit album staan. Opener Be A Boy bijvoorbeeld, het mooie Into The Silence (over de druk van het sterrendom), het lekker cynische Shit On The Radio (waarin Williams ook zijn eigen muziek onder die ‘shit’ schaart) en het opvallende en muzikaal een klein beetje naar Coldplay neigende Gospel, waarin Williams vanuit zijn jongere ik zingt over zijn dromen voor de toekomst en als volwassen zelf terugblikt op de wensen en dromen die hij als jonge jongen had. Dat zijn prima popnummers, die voor de eeuwigheid gemaakt lijken en die het oeuvre van de zanger mooi uitdiepen. Maar het is gewoon jammer dat de overige tracks eigenlijk het betere werk weer teniet doen omdat ze ene oor in, andere weer uit gaan.

Take The Crown is ook uit als deluxe edition met additionele dvd en de bonustracks Reverse en Eight Letters. Die laatste stond in bandversie ook al op de vorige Take That cd, die overigens vele malen sterker was over de hele linie dan Williams’ eerste solo uitstapje dat er nu dus op volgt. Robbie pakt – zoals hij arrogant met de titel al aangeeft – wel eigenhandig de kroon op. Met dit album zet hij zichzelf weer bovenaan de lijst met hedendaagse supersterren. Maar erg overtuigend is het slechts bij vlagen, dus Robbie mag gewoon blij zijn dat er in zijn segment anno 2012 amper kapers op de kust zijn om hem van zijn troon te stoten.